คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 224

โจทก์ฎีกาขอให้ริบของกลางซึ่งใช้ในการกระทำผิด แต่ส่งสำเนาฎีกาให้ จำเลยได้คนเดียวและปรากฏว่าของกลางเป็นของจำเลยอีกคนหนึ่งศาลต้องพิพากษายกฎีกาสำหรับจำเลยที่ส่งสำเนาฎีกาได้และจำหน่ายคดีสำหรับอีก คน หนึ่ง

ศาลชั้นต้นลงโทษตามมาตรา 225-227 จำคุก 2 ปี ศาลอุทธรณ์แก้บทให้ลงโทษตามมาตรา 224-227 เป็นแก้ไขเล็กน้อย
การที่ศาลจะอนุญาตให้แก้เดือนในฟ้องหรือไม่อยู่ในดุลยพินิจของศาลอันเป็นข้อเท็จจริง เอกใบคูปองยางไปใช้โดยรู้ว่าปลอมเป็นผิดตามมาตรา 224-227

แก้รายงานขออนุญาตซื้ออาหารสัตว์ซึ่งเจ้าพนักงานอื่นทำยื่นต่อผู้บังคับบัญชานั้นเป็นผิดฐานปลอมหนังสือราชการตามมาตรา 224 ไม่ใช่ฐานปลอมหนังสือสำคัญในราชการตามมาตรา 225(1) เจ้าพนักงานแก้บัญชีซึ่งอยู่ในหน้าที่ของตนต้องทำให้ผิดจากความจริง เป็นผิดตามมาตรา 230 ให้คนอื่นทำใบสำคัญรับเงินซึ่งเกินจำนวนจริงหรือไม่มีการรับเงินกันเลยแล้วนำใบรับเงินนั้นไปเบิกเงินหลวงไม่เป็นผิดฐานปลอมหนังสือ ปลอมหนังสือเพื่อจะเอาเงินเกินไปใช้ราชการอื่น ก็ไม่พ้นผิดฐานปลอมหนังสือ

หนังสือใบมอบฉันทะให้ไปรับของกลางที่อำเภอนั้นไม่ใช่หนังสือสำคัญตามความหมายในกฎหมายอาญา ม.6(20) ผู้ปลอมไม่มีผิดตามกฎหมายอาญามาตรา 224

หนังสือใบอนุญาตร่อนหาแร่นั้นเป็นหนังสือราชการปลอมใบอนุญาตร่อนหาแร่โดยพิมพ์ลายนิ้วมือปลอมชื่อผู้อื่นที่มีนามในใบอนุญาตดังนี้ รัฐบาลและผู้มีชื่อตามหนังสือนั้นอาจได้รับความเสียหายได้ จำเลยต้องมีผิดฐานปลอมหนังสือ

จำเลยเป็นเจ้าพนักงานทำใบสำคัญเบิกเงินค่าเช่าที่พักแห่งหนึ่ง แต่ความจริงจำเลยไปพักอยู่อีกแห่งหนึ่ง ส่วนใบสำคัญนั้นเจ้าของที่พักที่จำเลยอ้างว่าไปพักได้ลงชื่อให้จริง โดยจำเลยมากรอกข้อความ+ดังนี้ จำเลยคงมีผิดเพียงฐานแจ้งความเท็จเท่านั้นไม่มีผิดฐานปลอมหนังสือด้วย

จำเลยปลอมใบกำกับสินค้าและจดข้อความเท็จลงในใบขนสินค้าเพื่อหลีกเลี่ยงค่าภาษี ต้องมีความผิดฐานปลอมหนังสือด้วย
กฎหมายอาญา ม.222,224 ไม่แตกต่างกับ พ.ร.บ.ศุลกากร ม.99 ตามความหมายของ ม.120 แห่ง พ.ร.บ.ศุลกากร

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำผิด+กรรมต่างวาระกันเมื่อทางพิจารณาได้ความเช่นนั้นศาลก็ลงโทษจำเลยเรียงกระทงความผิดได้ เจ้าพนักงานปลอมหนังสือซึ่งมิได้อยู่ในหน้าที่ของตนจะต้องทำตามตำแหน่งไม่ผิดตาม ม.229 เอาหนังสือปลอมที่ตนเป็นผู้ทำขึ้นเองไปใช้ไม่มีผิดตาม ม.227 ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.192 วรรค 4 ข้อเท็จจริงที่ได้พรรณามาในฟ้องและโจทก์สืบสมแม้จะอ้างบทมาตราผิดศาลก็ลงโทษตามบทมาตราที่ถูกต้องได้

จำเลยเป็นธรรมการอำเภอทำหนังสือปลอมเป็นใบรับเงินของผู้มีสิทธิจะรับเงินค่าก่อสร้างโรงเรียนไปยื่นต่อนายอำเภอเพื่อให้จ่ายเงิน นายอำเภอหลงเชื่ออนุญาตให้จำเลยรับเงินไปจำเลยเอาเงินนี้ไว้เสียเอง จำเลยไม่มีผิดฐานเป็นเจ้าพนักงานยักยอกตามกฎหมายอาญา ม.131 และฐานเป็นเจ้าพนักงานปลอมหนังสือซึ่งอยู่ในหน้าที่ตาม ม.229 ทั้งไม่เป็นการปลอมหนังสือสำคัญในราชการตาม ม.225 ด้วยประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.43,253
คดีความผิดฐานปลอมหนังสืออัยยการไม่มีอำนาจฟ้องขอให้จำเลยคืนทรัพย์แทนผู้เสียหายโดยไม่เสียค่าธรรมเนียมขึ้นมาถึงแม้ทางพิจารณาปรากฎว่าจำเลยทำการฉ้อโกง เมื่ออัยยการไม่ได้ฟ้องฐานนี้เแล้วก็ไม่มีสิทธิขอคืนทรัพย์ตามวิธีพิจารณาอาญา ม.43

ในคดีที่จำเลยกระทำผิดหลายกะทงในคำพิพากษาอันเดียวกัน ศาลจะไม่ลงโทษจำเลยเรียงกะทงก็ได้