คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
อรรถกฤต ช.เพ็ญชาติ

ในกรณีที่จำเลยเบิกความมิได้ยืนยันเด็ดขาดเป็นแต่กล่าวไปตามความรู้สึกคิดเห็นนั้น จะลงโทษ จำเลยฐานเบิกความเท็จไม่ได้ และไม่จำต้อง วินิจฉัยว่าคำเบิกความนั้นเป็นข้อสำคัญใมนคดีหรือไม่

ในคดีฟ้องเรียกทรัพย์มฤดก ทายาทอื่นจะร้องสอดขอส่วนแบ่งมฤดกซึ่งในคดีนั้นจำเลยเป็นมารดาของผู้ร้องดังนี้ไม่เป็นการต้องห้ามตาม ปพพม 1534 คือไม่เป็นอุหลุม

มีฝิ่นเกินปริมาณดันควรมีตามบัญชี กับมีมูลฝิ่นที่เหลือจากการสูบไว้เพื่อจำหน่าย เป็นความผิดซึ่งผู้รับอนุญาต จะต้องรับโทษผู้เดี่ยว จะยกเอาการไม่รู้เห็นมาแก้ตัวให้พ้นผิดไม่ได้ แม้ทางเจ้าพนักงานผ่อนผันให้เจ้าของร้านจำหน่ายมูลฝิ่นได้ ก็ไม่ทำให้พ้นผิดตาม กฎหมายได้

อำเภอออกประกาศขายที่ดินซึ่งบุคคลผู้อื่นเป็นเจ้าของร่วมอยู่ด้วย มิได้ไปร้องคัดค้านนั้น จะถือว่าเป็นการยินยอมให้ขายมิได้การได้มาซึ่งทรัพย์สิทธิในคลังหาริมทรัพย์ โดยทำเป็นหนังสือและจดทะเบียนการได้มากับพนักงานเจ้าหน้าที่นั้นจะเป็นผลสมบูรณ์ต่อเมื่อการกระทำนั้นเป็นไปโดยสุจริต

คดีที่ผู้เสียหายและพนักงานอัยยการต่างเป็นโจทก์ฟ้อง จำเลยในข้อหาและกรณีเดียวกันและศาลได้พิพากษาคดีที่พนักงานอัยยการเป็นโจทก์ไปก่อนแล้วยกฟ้องเสียนั้น ถ้าผู้เสียหายได้ฟ้องคดีก่อนศาลพิพากษาในคดีที่อัยยการเป็นโจทก์และศาลมิได้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกัน ไม่ทำให้สิทธิในการฟ้องคดีของผู้เสียหายระงับไปโดยผลแห่งคำพิพากษาในคดีก่อนนั้น คดีอาญาเรื่องเดียวกันซึ่งทั้งพนักงานอัยยการและผู้เสียหายต่างได้ยื่นฟ้องในศาลชั้นต้นศาลเดียวกัน การที่ศาลจะสั่งให้รวมการพิจารณาไปด้วยกันหรือไม่นั้นยอมอยู่ในดุลยพินิจของศาล

จำเลยถูกผู้ตายแทงที่แขนและปากแล้วต่างก็แยกทางก็น ภายหลังจำเลยส่องกระจกเห็นปากของตนแหว่งจึงถือดาบไล่ฟันผู้ตาย ดังนี้ จำเลยย่อมไม่ได้รับการลดโทษฐานยั่วโทษะตามมาตรา 54 เพราะการถูกทำร้ายในครั้งแรกได้++++มาแล้ว

เคียวซึ่งโดยปกติใช้สำหรับเกี่ยวข้าว หญ้า ไม่ใช่สาตราวุธูตามความหมายในกฎหมายลักษณอาญามาตรา 6 (15) จำเลยกลับจากเกี่ยวข้าวมีเคียวถือมาเดินมาพบทรัพย์จึงลักทรัพย์นั้นไปเป็นผิดตามมาตรา 288 ไม่ใช่มาตรา 293 (7)

ในสมัยการปกครองแบบสมบูรณาญาสิทธิราชนั้นพระราชหัตถเลขาของพระเจ้าแผ่นดินองค์ก่อน ๆ เมื่อพระเจ้าแผ่นดินองค์หลังได้ทรงแก้ไขเสียแล้วก็ย่อมจะต้องเป็นไปตามที่พระเจ้าแผ่นดินองค์หลังทรงแก้ไข ในสมัยสมบูรณาญาสิทธิราชนั้น พระราชกระแสร์สั่งกิจการใดใดของพระเจ้าแผ่นดินย่อมีผลบังคับได้ไม่จำเป็นจะต้องประกาศให้ใช้เสียก่อน

การที่จะเพิ่มโทษตาม พรบ ฝิ่นนั้นจะต้องได้ความว่าความผิดครั้งแรกกับความผิดครั้งหลังเป็นเรื่องความผิดตามพระราชบัญญัติฝิ่นด้วยกัน ครั้งแรกจำเลยกระทำผิดฐานลักทรัพย์ แต่มาครั้งหลังหระทำผิดตาม พรบ ฝิ่นต้องเพิ่มโทษตาม กฎหมายลักษณอาญา อ้างฎีกาที่ 1422/2482

ศาลชั้นต้นให้จำคุก 2 ปี ตามมาตรา 298 ศาลอุทธรณ์แก้ให้จำคุก 3 ปี ตามมาตรา 299 เป็นแก้ไขเล็กน้อย ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้