คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
อรรถกฤต ช.เพ็ญชาติ

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยรับหมายเกณฑทหารแล้วไม่มาตามกำหนดนัด จำเลยแก้ว่าเป็นเพราะเหตุสุดวิสัย ดังนี้ เป็นหน้าที่จำเลยต้องนำสืบให้สมมิฉะนั้นต้องมีผิด

เมื่อผู้มีหน้าที่ต้องเสียภาษีเงินได้ไม่ยื่นรายการเงินได้ภายในวันที่ 15 พฤษภาคมตาม ม.13 นายตรวจภาษีชอบที่จะปฏิบัติการตาม ม.16 เพื่อกำหนดประเมินจำนวนเงินภาษีและมีอำนาจที่จะเรียกเงินภาษีเพิ่มขึ้นดังที่กำหนดไว้ใน ม.16(4)ได้ เงินเพิ่มภาษีตาม ม.16(4) เป็นจำนวนที่ได้กำหนดไว้แน่ลงตัวจะลดลงอีกไม่ได้ ม.49 แห่ง พ.ร.บ.ภาษีเงินได้เป็นบทลงโทษปรับผู้ไม่ยื่นรายการในทางอาญา ซึ่งผิดกับ ม.16 แต่มาตราทั้ง 2 นี้หาลบล้างซึ่งกันและกันไม่

ตัดสินเกินคำขอโจทก์ฟ้องแลบรรยายฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดฐานชิงทรัพย์ในเคหะสถานในเวลาค่ำคินขอให้ลงโทษตาม ม.298 ทางพิจารณาได้ความสมตามคำพรรณาฟ้องซึ่งเป็นความผิดตาม ม.299 ดังนี้ ศาลจะลงโทษจำเลยตาม ม.299 ไม่ได้ เป็นการเกินคำขอ

+คนหนึ่งถือปืนอีกคนหนึ่งมีกะสุนปืนเดินไปด้วยกันในท้องถนนหลวงต้องมีผิดฐานพกอาวุธปืนในท้องถนนหลวง ถือปืนเดินไปกับเจ้าของผู้ได้อนุญาตให้มีปืนได้ยังไม่มีผิดฐานมีอาวุธปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต

+มาบอกว่าจำเลยกระทำกฎหมายมาแล้ว ตำรวจตามจำเลยแล้วบอกให้จำเลยไปสถานีตำรวจเลยไม่ยอมไปกลับต่อยตำรวจ ๆ จึงจับจำเลยเช่นนี้ จำเลยต้องมีจะอ้างว่าตำรวจนั้นไม่มีหมายมิได้

ก.ผู้รับประเมินมีหน้า+จำต้องเสียค่าภาษีโรงเรือนต่อเมื่อครบกำหนด 90 วันนับแต่วันได้รับแจ้งการประเมินจากเจ้าพนักงานแล้ว ค่าภาษีซึ่งครบกำหนดเสียภายหลังหรือในวันที่ศาลได้พิพากษาให้ผู้รับประเมินเป็นบุคคลล้มละลายแล้วไม่เป็นหนี้บุริมสิทธิตาม ม.57(2) ก.แห่งพ.ร.บ.ล้มละลาย

นายจ้างไม่อยู่ให้ลูกจ้างเฝ้าเรือนและดูแลทรัพย์สมบัติต่าง ๆ ถึงแม้จะปรากฎว่ามีกะสุนปืนรวมอยู่ในทรัพย์เหล่านั้นก็ตามลูกจ้างยังไม่มีความผิดฐานมีกะสุนปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต

ความผิดฐานกระทำอนาจารซึ่งมิใช่ต่อหน้าธาระกำนัลนั้น ถ้าอัยการโจทก์มิได้กล่าวว่าเจ้าทุกข์มอบคดีให้ว่ากล่าวมาในฟ้องแล้วศาลต้องติดสินยกฟ้อง อ้างฎีกาที่ 421/2479 ฎีกาอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.338(3) จำคุก 1 เดือน ศาลอุทธรณ์ว่าจำเลยทำผิด 2 บทตาม ม.246 และ 254 แต่ให้ลงโทษตามบทหนักคือ ม.246 จำคุก 1 ปีจำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ปัญหาที่ว่าบาดแผลที่ผู้ถูกทำร้ายได้รับนั้นถึงบาดเจ็บหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง

ปลัดอำเภอรับเงินจากราษฎรเพื่อขอให้เสียค่าธรรมเนียมใบเหยียบย่ำเกินกว่าที่จะต้องใช้จ่ายจริงหาใช่เป็นการให้สินน้ำใจเพื่อจะให้การให้สินน้ำใจเพื่อจะให้กระทำหรือละเว้นการอย่างใด ๆ ในหน้าที่อันจะเป็นผิดฐานรับสินบนตาม ม.138 ไม่แม้จะปรากฎเมื่อเวลารับใบเหยียบย่ำ จำเลยยังได้รับเงินอีก ก็หาทำให้กลายเป็นผิดตาม มาตรานี้ไม่

มีวันเดือนปีไว้ข้างต้น+เดียว ส่วนในตอน+พินัยกรรม์และในตอน+ชื่อพะยานไม่มีเขียนเดือนปีไว้ด้วย เป็นพินัยกรรม์ที่สมบูรณ์ตามกฎหมายแล้ว อ้างฎีกาที่ 1036/2479 ผู้จัดการมฤดกตามพินัยกรรม์