คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
นิติศาสตร์

ในความผิดฐานนำเกลืออกนอกเขตต์โดยมิได้รับอนุญาตนั้น เกลือของกลางไม่ต้องถูกริบ.

แจ้งความเท็จว่าเขาฟ้องตนเป็นคดีแพ่งโดยความเท็จนั้นผิดตามมาตรา 118 ไม่ใช่มาตรา +58

การส่งตัวไปกักกันตาม ม.8 แห่งพระราชบัญญัติกักกันฯนั้น เมื่อปรากฏว่าจำเลยเคยต้องคำพิพากษาถึงจำคุกมาแล้ว 2 ครั้ง มากระทำผิดขึ้นอีก ดังนี้ถึงแม้ยังไม่พ้นโทษครั้งที่ 2 ก็ลงโทษฐานกักกันได้. อ้างฎีกาที่ 1307/2480

ผู้ที่ถูกรอการลงอาญาไว้แล้วมาทำผิดภายใน 5 ปีนั้น เพิ่มโทษตาม ม.72 ได้โดยอาศัย ม.42, การที่จะควรยกโทษจำคุกตาม ม.40 หรือไม่นั้นเป็นดุลพินิจของศาลซึ่งเป็นข้อเท็จจริง

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานเบิกความเท็จแต่มิได้บรรยายฟ้องว่าคำเบิกความนั้น เป็นข้อสำคัญแห่งคดีแล้วศาลยกฟ้อง

จำเลยปกครองที่หลวงหวงห้ามมาโดยไม่ทราบว่าเป็นที่หวงห้ามนั้น เมื่อกรมการอำเภอได้เรียกมาชี้แจงและมีคำสั่งให้ออกไปจากที่หวงห้ามนั้นแล้ว จำเลยไม่ยอมออกยอมมีความผิดฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงาน
อ้างฎีกาที่ 611/2477

ศาลชั้นต้นปรับจำเลย 400 บาท ตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นในศาลอุทธรณ์แก้ให้ปรับ 40 บาทโจทก์ฎีกาในข้อเท็จจริงมิได้ต้องห้ามตามกฎหมายข้างต้น

เพียงแต่ให้ผู้อื่นจดข้อความเท็จลงไปแล้วจำเลยลงลายมือชื่อของตนไว้ในหนังสือนั้นก็ต้องเป็นผิดตามมาตรา 230 ได้ อ้างฎีกาที่ 533/539/2481, จำเลยจดข้อความเท็จลงในบันทึกแจ้งความรับสินบนนำจับยื่นว่าจำเลยเองเป็นผู้นำจับฝิ่นได้ขอรับค่าสินบนแล้วนำไปยื่นต่อเจ้าพนักงานดังนี้ ยังไม่มีผิดฐานปลอมหนังสือ
อ้างฎีกาที่ 1269/2481 ,347/2472

เจ้าของที่ดินจดทะเบียนที่ดินของ+ให้เป็นทางสาธารณแล้ว+หมดกรรมสิทธิ แม้เจ้าหน้าที่จะออกโฉนดให้ในนามของ+ถือกรรมสิทธิเป็นเจ้าของภายหลังต่อมาก็ตามก็ไม่ทำให้ได้กรรมสิทธิกลับคืนมา อ้าง ฎีกาที่ 662/2470,332/2475,538/2469 และ 497/2473 การอุทิศที่ดินให้เป็นทางสาธารณะหรือทางหลวงนั้นไม่จำต้องโอนโฉนดมอบให้แก่แผ่นดิน เพียงการอุทิศโดยแจ้งชัด เช่นบอกความจำนงแก่เจ้าหน้าที่หรือจดทะเบียนในหน้าโฉนดก็เป็นการเพียงพอ
การที่อสังหาริมทรัพย์กลายสภาพเป้นสาธารณะสมบัติของแผ่นดินตามประมวลแพ่งฯ ม.1304 แล้วจะกลับมาตกได้แก่เอกชนอีก+แต่โดยอาศัยอำนาจตามที่บัญญัติไว้ใน ม.1305 เท่านั้น
พ.ร.บ.เวนคืนอสังหาริมทรัพย์ไม่ใช่กฎหมายที่ก่อตั้งกรรมสิทธิให้แก่ผู้ที่มีรายชื่อเป็นเจ้าของที่ดินที่จักถูกเวนคืนการที่บุคคลมีชื่อเป็นเจ้าของกรรมสิทธิที่ดินที่จะถูกเวนคืนใน พ.ร.บ.เวนคืนอสังหาริมทรัพย์นั้นมิใช่ข้อสันนิษฐานโดยเด็ดขาดว่าเป็นเจ้าของกรรมสิทธิที่ดินนั้นเสมอไป
ข้อตกลงของเจ้าพนักงานที่ยอมให้ค่าทำขวัญแก่บุคคลซึ่งมิได้เป็นเจ้าของที่ดินที่ต้องถูกเวนคืนนั้นเป็นโมฆะตาม ม.113 แห่งประมวลแพ่งฯ

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยปล้นทรัพย์ จำเลยให้การรับสารภาพ โจทก์นำสืบเจ้าทรัพย์เบิกความเพียงว่าคนร้ายที่มาปล้นนั้นอ้างชื่อจำเลยเป็นผู้บอกว่าเจ้าทรัพย์+ทรัพย์ดังนี้ ถือว่าโจทก์ยังสืบให้เป็นที่พอใจศาลมิได้ ว่าจำเลยกระทำผิดจริงดังคำรับสารภาพ ต้องยกฟ้อง