คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
นิติศาสตร์

กู้เงินกันโดยมอบที่นาให้ทำเป็นการหัดลดเงินกู้ ที่นารายนั้นไม่ตกเป็นทรัพย์สินของผู้ให้กู้ และเมื่อผู้ให้กู้ตายผู้กู้ฟ้องเรียกที่นาคืนจากผู้รับมฤดกของผู้ให้กู้ เมื่อเกิน 1 ปีปับแต่วันที่ผู้ให้กู้ตายได้

โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยเปิดทางเดิน ถึงแม้จะได้ความว่าโจทก์มีทางอื่นเดินได้ก็ตาม แต่ถ้าโจทก์ได้ก็ตาม แต่ถ้าโจทก์ได้ใช้ทางที่ฟ้องนี้มากว่า 10 ปี แล้วดังนี้โจทก์ย่อมได้ภาระจำยอมจำเลยจะยึดไม่ได้ค่าเสียหาย ค่าธรรมเนียม

จำหน่ายอาวุธปืนที่มีใบอนุญาต ไม่ใช่เพื่อการค่าไม่ความผิดมาตรา 52 เป็นบทกำหนดโทษฉะเพาะความผิดตาม ม. 11, 16, 22, และ 51
ฎีกาอุทธรณ์ เจ้าของปืนฝากปืนไว้แก่ผู้อื่นจะมีผิดฐานสมคบแบผู้ฝากหรือไม่ ถ้าโจทก์ไม่กล่าวอ้างมา ศาลฎีกาไม่วินิจฉัยถึง

ใช้คำแทนชื่อ "มึงกู" กับ เจ้าพนักงานตำรวจในขณะทำการตามหน้าที่ไม่มีผิดตามกฎหมายอาญา ม. 116 อ้างฎีการที่ 1039/2480
ฎีกาอุทธรณ์ คำว่า " มึงกู " เป็นคำหมิ่นประมาทตาม ม. 116 หรือไม่เป็นปัญหาข้อกฎหมาย

กำนันมีคำสั่งให้จำเลยซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านพาตัวเด็กหญิงมีต้องหาว่าลักทรัพย์ส่งจำเลย จำเลยกลับพาเด็กหญิงนั้นไปเที่ยวซ่อน+ เพื่อการประเวณี ต้องมีความผิดตาม ม.146 เพราะจำเลยอาจเห็นผลตาม++นีได้

ศาลมีอำนาจส่งคืนของกลางในคดีอาญาให้แก่เจ้าของได้ตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา

การที่จะเรียกภาษีเพิ่มขึ้นตามความใน ม. 14 ในฐานที่ ไม่ยื่นแบบรายการภาษีนั้นไม่เป็นบทบังคับตายตัว หากแต่อยู่ในดุลยพินิจของศาลหรือเจ้าพนักงานแล้วแต่เหตุการณ์เป็นเรื่อง ๆ ไป การอุทธรณ์คำชี้ขาดของข้าหลวงประจำจังหวัดต้องทำโดยยื่นฟ้องต่อศาลภายในกำหนด 30 วัน นับแต่วันที่ ได้รับแจ้งคำชี้ขาดข้าหลวงประจำจังหวัดทำคำสั่งในคำร้องอุทธรณ์คพสั่งของผู้เสียภาษีแล้วเรียกผู้เสียภาษีไปฟังและเซ้นทราบคำสั่ง วันหลังจึงมีหนังสือแจ้งคำสั่งมายังผู้เสียภาษีอีทีหนึ่งดังนี้ต้องถือว่าผู้เสียภาษีทราบคำสั่งโดยชอบในวันหลัง ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม. 224

การที่จะเรียกภาษีเพิ่มขึ้นตามความใน ม. 14 แห่ง พ.ร.บ. ภาษีการค้าในฐานที่ไม่ยื่นแบบรายการภาษีนั้น ไม่ใช่เป็นบทบังคับตายตัว ต้องแล้วแต่เหตุการณ์เป็นเรื่อง ๆ ไป และกรณีนี้เป็นปัญหาข้อเท็จจริง คดีแพ่งทุทรัพย์ 120 บาท คู่ความอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้

จำเลยมีฝิ่นเถื่อนไว้ในครอบครองโดยชุกซ่อนไว้ที่ใต้บันไดและในครัวต้องมีผิดตามกฎหมายข้างต้น ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม. 222 คดีที่ฎีกาได้แต่ฉะเพาะปัญหาข้อกฎหมาย ศาลฎีกาต้อง ฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยมาแล้วจากพะยานหลักฐานในสำนวน

พรบยาเสพย์ติดให้โทษ พ.ศ.2465 ม.23(ข) , 26 จำเลยเคยถูกลงโทษฐานมียาเสพติดให้โทษครั้งหนึ่งแล้วมากระทำผิดเช่นนั้นอีกภายใน 5 ปีต้องลงโทษจำเลยตาม ม.26 แห่ง พรบยาเสพติดให้โทษ ซึ่งเป็นบทกฎหมายพิเศษ จะนำ ม.72 แห่งกฎหมายอาญามาใช้เพิ่มโทษจำเลยมิได้และในกรณีเช่นนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องกระทำผิดกฎหมายหลายบทตาม ม.70 แห่งกฎหมายอาญา