คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
เทฟโนต์

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดขอให้ลงโทษและขอให้เพิ่มโทษฐานไม่เข็ดหลาบมาด้วยศาลชั้นต้นจดคำให้การจำเลย+ ๆ มาว่ารับสารภาพดังนี้ ต้องแปลแต่เพียงว่าจำเลยรับในข้อหาแห่งมูลฟ้องเท่านั้นไม่กินความถึงข้อที่ขอให้เพิ่มโทษด้วย
อ้างฎีกาที่ 468/2479

ประกาศให้บำเหน็จจับผู้กระทำผิดต่อการภาษีอากร ร.ศ.121
ค่าบำเหน็จนำจับเนื่องจากความผิดตาม พ.ร.บ.ฆ่าโคกระบือและสุกรหัวเมือง ร.ศ.119 นั้น ถ้าโจทก์ไม่ได้กล่าวมาในฟ้องว่าได้จ่ายให้แก่ผู้ใด ศาลไม่บังคับให้จำเลยใช้

ประกาศให้บำเหน็จนำจับแก่ผู้กระทำผิดต่อการภาษีอากร 121
จำเลยลักลอบฆ่าโคโดยมิได้รับอนุญาต โจทก์ฟ้องจำเลยกล่าวว่ามีผู้แจ้งความนำจับและในท้ายฟ้องมีคำขอให้ใช้ค่าบำเหน็จนำจับด้วยเมื่อโจทก์มิได้บรรยายฟ้องถึงข้อที่ว่าเงินหลวงที่ต้องออกไปเป็นค่าบำเหน็จเท่าไรหรือว่าได้สัญญาจะให้ค่าบำเหน็จแก่ผู้นำจับอย่างใดแล้ว แม้จำเลยจะรับสารภาพและไม่คัดค้านก็บังคับจำเลยมิได้

คำให้การของจำเลยในคดีอาญานั้นไม่จำเป็นต้องบรรยายโดยละเอียดจะให้การปฏิเสธลอย ๆ โดยไม่บรรยายเหตุผลใด ๆ ก็ได้ทั้งสิ้น
ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลย 6 ปี 8 เดือนตามกฎหมายอาญา ม.249,60 ศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษตาม ม.254 จำคุก 8 เดือนดังนี้ เป็นแก้มากฎีกาในข้อเท็จจริงได้

พฤตติการณ์ที่ถือว่าเป็นความผิดทางอาญาฐานยักยอก
เมื่อมีข้อโต้เถียงเป็นประเด็นเกิดขึ้นใหม่ในชั้นสืบพะยาน โจทก์อ้างพะยานหลักฐานเพิ่มเติมและศาลก็อนุญาตแล้วดังนี้ ศาลย่อมรับฟังพะยานหลักฐานที่อ้างเพิ่มเติมนี้ได้
คดีอาญาศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้จำคุกจำเลย 8 เดือนจำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงมิได้ต้องห้ามตาม ม.218 แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญา

ประจักษพะยานซึ่งเกิดจากเหตุขู่เข็ญจูงใจจะฟัง+ลงโทษจำเลยมิได้

ในคดีฟ้องเรียกเงินกู้จำเลยส่งใบรับเงินต่อศาลเมื่อสืบพะยานโจทก์เสร็จแล้วนั้นนับว่าฝ่าฝืนวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.90 แต่ศาลก็ยอมรับฟังได้ตาม ม.87 วรรค 2

โจทก์ประมูลการส่งกระบือให้แก่จำเลยได้ และตก+กันให้โจทก์ไปเซ็นสัญญาและวางเงินประกัน+โจทก์ได้ส่งกระบือให้แก่+ของจำเลยครบถ้วนถูก+ตามเงื่อนไขแล้วโดย+ได้ไปเซ็นสัญญาและวางรับประกันดังนี้ ฝ่าย+ได้ปฏิเสธไม่ยอมรับกระบือ+นี้ โจทก์ฟ้องเรียกราคากระบือได้

พิมพ์สลากกินแบ่งปลอมขึ้นแต่ยังไม่มีเลขลำดับไม่ได้เข้าเล่มและยังไม่ประทับตราประธานและเลขานุการก็เป็นผิดฐานปลอมหนังสือ ไม่ใช่เพียงคั่นพยายาม
ข้าหลวงประจำจังหวัดได้รับอนุมัติกระทรวงมหาดไทยออกสลากกินแบ่งหาเงินรายได้บำรุงเทศบาลจังหวัดนั้น และเป็นเวลาก่อนมีกฤษฎีกาจัดตั้งเทศบาล สลากกินแบ่งนั้นถือว่าเป็นหนังสือสำคัญธรรมดา ไม่ใช่หนังสือสำคัญในราชการศาลชั้นต้นและศาลอาญาพิพากษาต้องกันให้จำคุกจำเลย 5 ปีฎีกาข้อเท็จจริงไม่ได้
ศาลชั้นต้นวางมาตรา 225 จำคุก 7 ปี ศาลอุทธรณ์วาง ม.224-60 จำคุก 3 ปี 4 เดือน เป็นการแก้มาก คู่ความฎีกาข้อเท็จจริงได้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตาม ม.225 พิจารณาได้ความว่าจำเลยมีผิดตาม ม.224 ศาลลงโทษจำเลยตาม ม.224 ได้การฎีกาว่าตามข้อเท็จจริงที่ได้ความมาจำเลยเป็นผู้มีหน้าที่ตาม ม.319(3) หรือไม่ เป็นฎีกาในปัญหาข้อกฎหมาย

ความผิดต่อพระราชบัญญัติศุลกากรนั้น โจทก์ต้องนำสืบว่า จำเลยมีเจตนาทุจจริตจึงจะลงโทษจำเลยได้
อ้างฎีกาที่ 87/2480