คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
เทฟโนต์

เรือโจทก์จำเลยโดนกันเสียหาย ซึ่งเกิดขึ้นโดยตรงจากความประมาทเลินเล่อของผู้ควบคุมเรือทั้งสองฝ่ายแต่ฝ่ายโจทก์มีโอกาศครั้งสุดท้ายที่จะหลีกเลี่ยงการโดนกันเสียได้ แต่หาได้หลีกเลี่ยงไม่นั้น โจทก์จะมาฟ้องเรียกค่าเสียหายไม่ได้

ตัดไม้ประเภทหวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่ไม้นั้นไม่ใช่ไม้ยืนต้น เป็นไม้ล้มนอนขอนแห้งตายแล้วดังนี้ ไม่มีผิดตาม พ.ร.บ.รักษาป่า หรือกฎข้อบังคับวางระเบียบการรักษาป่า
อ้างฎีกาที่ 42/2478

ลูกหนี้นำเงินมาชำระให้แก่เจ้าหนี้โดยได้ทำการสลักหลังสัญญากู้เงินรับชำระหนี้ลงลายมือชื่อเจ้าหนี้ลูกหนี้และพะยานกันแล้ว และลูกหนี้ได้เอาเงินออกมานับเห็นถูกต้องแล้วก็ยื่นส่งให้แก่เจ้าหนี้ ขณะนั้นจำเลยก็ชิงเอาไปดังนี้ ถือว่ากรรมสิทธิ์ในเงินนั้นผ่านมือมายังเจ้าหนี้แล้ว จำเลยมีผิดฐานชิงทรัพย์ของเจ้าหนี้ หาใช่ชิงทรัพย์ของลูกหนี้ไม่

บัญญัติเหตุความรับผิดไว้เป็น 3 กรณี แต่ละกรณีก็ทำให้เจ้าของยานพาหนะและผู้ควบคุมฯ ต้องรับผิดใช้ค่าธรรมเนียมเข้าเมืองแทนคนประ+ยานพาหนะนั้น ๆ เป็นทวีคูณ คนประจำยานพาหนะหลบหนีเข้าเมืองแม้ภายหลังเจ้าพนักงานจะจับได้เองและฟ้องศาลพิพากษาลงโทษตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง และได้ส่งส่งตัวออกนอกประเทศไทยแล้ว เจ้าของยานพาหนะและผู้ควบคุมฯ ก็ยังต้องรับผิดใช้ค่าธรรมเนียมเข้าเมืองแทนผู้หลบหนีนั้นเป็นทวีคูณตาม ม.38

เจ้ามฤดกตายเมื่อ พ.ศ.2474 หลานจะมีสิทธิได้รับมฤดกของตาหรือไม่ ต้องใช้ พ.ร.บ.แก้ไขฯลักษณมฤดก ร.ศ.121 บังคับเมื่อบัตร์ของเจ้ามฤดกยังมีชีวิตอยู่ หลานซึ่งเกิดจากบุตร์นั้นยังไม่มีสิทธิได้รับมฤดกของเจ้ามฤดกการที่เจ้ามฤดกทำพินัยกรรม์ตัดบุตร์คนใดไม่ให้มีสิทธิได้รับมฤดก ไม่มีกฎหมายใดให้ถือว่าบุตร์คนนั้นได้ตายไปแล้ว

ฎีกาในข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ามาแล้วในศาลชั้นล่างนั้น จะยกขึ้นมาโต้เถียงในชั้นฎีกาไม่ได้ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้
ที่ว่าจะเรียกเอาดอกเบี้ยค้างส่งเกินกว่า 5 ปีไม่ได้ตามประมวลแพ่งฯ ม.166 นั้นหมายถึงดอกเบี้ยที่ค้างมาแล้วก่อนฟ้อง ดอกเบี้ยที่คิดเอาตั้งแต่วันฟ้องต่อไปจนกว่าจะใช้เงินเสร็จไม่ใช่เป็นดอกเบี้ยค้างส่งตามความหมายในมาตรานี้ ศาลตัดสินให้ใช้แก่เจ้าหนี้ได้

บรรยายฟ้องมาแต่ว่า จำเลยที่ 1 - 2 - 3 ฝ่ายหนึ่งกับจำเลยที่ 4 - 5 อีกฝ่ายหนึ่งมีอาวุธวิวาททำร้ายกันจนเป็นเหตุให้พวกวิวาททำร้ายกันจนเป็นเหตุให้พวกวิวาทกันบางคนมีบาดเจ็บสาหัสขอให้ลงโทษตาม ม.256,258 แม้ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยคนใดเป็นผู้ทำร้าย ก็ลงโทษจำเลยคนนั้นตามมาตรา 256 ไม่ได้คงลงโทษได้ตามมาตรา 258 เท่านั้น

ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันทำร้ายเจ้าทุกข์บาดเจ็บ ทางพิจารณาได้ความว่า เป็นเรื่องวิวาทกันระหว่างเจ้าทุกข์กับจำเลยที่ 1 สองคนเท่านั้นและไม่ได้ความว่าจำเลยที่ 1 ทำร้ายเจ้าทุกข์ฝ่ายเดียว ต้องยกฟ้อง

คดีแพ่งเมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำเลย 2 คนช่วยกันใช้ค่าเสียหายให้แก่โจทก์และแสดงว่าจำเลยไม่มีสิทธิเข้าเกี่ยวข้องกับที่พิพาท แม้จำเลยแต่คนเดียวจะฎีกาก็ดี เมื่อศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องร้องได้เลยดังนี้ ศาลฎีกาพิพากษายกฟ้องตลอดไปถึงจำเลยที่มิได้ฎีกาด้วยได้

ศาลชั้นต้นสั่งให้คู่ความที่ยื่นอุทธรณ์แก้ไขอุทธรณ์เสียใหม่ โดยมิได้กำหนดเวลาให้แก้ ต่อมาฝ่ายที่อุทธรณ์มาร้องขอให้ขยายเวลาเพื่อจัดการแก้อุทธรณ์ตามศาลสั่ง ศาลชั้นต้นสั่งว่ามาร้องเมื่อขาดอายุความอุทธรณ์แล้วไม่ได้ให้ยกคำร้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้แก้ไขอุทธรณ์นั้นได้ดังนี้ เป็นคำสั่งระหว่างพิจารณา อีกฝ่ายหนึ่งจะฎีกาในชั้นนี้ยังไม่ได้