คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
เทฟโนต์

ในชันสูตร์บาดแผลคำรับสารภาพโจทก์ฟ้องว่าจำเลยพยายามชิงทรัพย์แลทำร้ายเจ้าเทรัพย์มีบาดเจ็บสาหัส จำเลย จะให้การรับสารภาพ ในใบชันสูตร์ว่าสาหัสแต่ไม่ปรากฏอาการที่เป็นลักษรสาหัสตามกฎหมายดังนี้ ศาลไม่ลงโทษตาม ม. 300 ตอน 2 โทษครั้งก่อนต้องเกินกว่า 6 เดือนจึงจะเพิ่มโทษตาม ม. 73 ได้

จำเลยได้รับอนุญาตให้จำหน่ายน้ำสุราขายสุราหมดแล้วจึงไปอยู่ที่อื่นเสียชั่วคราว ระหว่างนี้ผู้ที่อยู่ในร้านจำเลยได้เอาน้ำสุราเข้ามาใหม่แล้วเจือปนน้ำสุราออกจำหน่ายดังนี้จำเลยหามีผิดฐานเปลี่ยแปลงน้ำสุราไม่ ผู้ขายน้ำสุรานั้นตามกฎหมายจะต้องเป็นผู้ที่ได้รับอนุญาตให้จำหน่ายน้ำสุราผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตให้จำหน่ายน้ำสุราเอาน้ำสุรามาเจือปนจำหนายขอายหามีผิดฐาน เปลี่ยนแปลงน้ำสุราไม่

คำสั่งระหว่างพิจารณาคำสั่งของศาลชั้นต้นที่ให้สืบพะยายโจทก์จำเลยนั้นเป็นคำสั่งระหว่างพิจารณาความจะอุทธรณ์ฎีกาไม่ได้

จุดเผาทรัพย์ของตนแล้ไม่ระมัดระวังเป็นเหตุให้ไฟลุกลามไปไหม้ทรัพย์ของผู้อื่นเสียหาย เป็นผิดตาม ม.201 +ผิดตามกฎหมาย ม.186 - 187 ไม่การกระทำที่จะเป็นความผิดตาม ม.187 นั้นจะต้องเป็นการกระทำที่อาจแลเห็นผลว่าอยู่ในลักษณอันน่ากลัวจะเป็นอันตรายแก่ทรัพย์ของผู้อื่น ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม. 158(5) - 192 พรรณาฟ้องเป็นเรื่องทำให้เกิดเพลิงโดยประมาทแต่อ้าง ม. 186 - 187 ศาลลงโทษตาม ม. 201 ได้

ฟ้องหลาวหาฐานพาของหนีภาษีเข้ามา จะพิจารณาลงโทษนำของ ผ่านด่านภาษีโดยไม่ถูกต้องด้วยไม่ได้ ฎีกาที่กล่าวว่าจำเลยน่าจะมีผิดนั้น ไม่เป็นข้อฎีกา

ลูกหนี้เอาอาวุธปืนแลใบอนุญาตอาวุธปืนมอบให้เจ้าหนี้ไว้เป็นประกันเงินกู้นั้น ไม่เรียกว่าเป็นการโอนตาม ม.41 ป.พ.พ.ม. 747

ข้อวินิจฉัยที่ว่าโจทก์เอาเปรียบจำเลยในเชิงคดีจึงไม่ยอมให้แก้ฟ้องนั้นเป็นข้อวินิจฉัยในปัญหาข้อเท็จจริง

ขายรถยนตร์ให้โดยมีเงื่อนไขว่าผู้ซื้อจะได้กรรมสิทธิต่อเมื่อชำระราคาครบแล้วต่อมาผู้ขายกลับยอมให้ผู้ซื้อไปโอนใส่ชื่อเป็นเจ้าของก่อนชำระราคาดังนี้ ภายหลังผู้ซื้อไปขายรถให้แก่โจทก์ ๆ รับซื้อไว้โดยสุจริต ดังนี้โจทก์ยอมได้รถเป็นกรรมสิทธิ ผู้ขายเดิมจะอ้างข้อตกลงในสัญญาซื้อขายยันต่อโจทก์ซึ่งบุคคลภายนอก หาได้ไม่ กรณีเช่นนี้ถือว่าเป็นการแสดงเจตนาลวงด้วยสมรู้

โจทก์จ้างจำเบยมรทำงานในร้านเครื่องพิมพ์คิดของโจทก์ในกรุงเทพฯ โดยมีข้อสัญญาว่าเมื่อออกจากร้านโจทก์ไปแล้วห้ามามิให้จำเลยทำการเป็นช่างแก้ซ่อมเครื่องพิพ์ดีดในร้านอื่นในเขตต์กรุงเทพ ฯ เช่นนี้ ไม่เป็นการเกินสมควร ไม่ขัดต่อความสงบเรียบร้อยแลศีลธรรมอันดีของประชาชน นิติกรรมสัญญาใดที่แยกออกได้เป็นส่วน ๆ หากส่วนใด+เป็นโมฆะ ก็หาทำให้ส่วนที่สมบูรณ์ตกเป็นโมฆดะด้วยไม่ตามสัญญาห้ามมิให้ลูกจ้างประการอย่าง 1 นับแต่ออกจากนายจ้าง ศาลจะห้ามนับตั้งแต่วันที่คดีถึงที่สุดไม่ได้ต้องห้ามนับแต่วันลูกจ้างออกจากนายจ้างประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม. 240(3)-243(3) ม.238-247-248 ประเด็นที่ศาลฎีกาย้อนสำนวนไปศาลอุทธรณ์วิจิจฉัยเสียใหม่แลศาลอุทธรณ์พิพากษากลัลศาลขั้นต้นนั้น จำเลยฎีการในข้อเท็จจริงที่เกี่ยวกับปกระเด็นนั้นได้

พฤตติการณ์ที่ถือว่ามารดาปกครองทรัพย์มฤตกซึ่งตนมีส่วนอยู่ด้วยไว้แทนบุตรทั้งหมด