คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ลักษณะปกครองท้องที่ พ.ศ.2457 ม. 122

ลำรางในที่ดินของเอกชน+เจ้าของที่ดินได้ปล่อยให้เรือเดินไปมากว่า 10 ปี แต่ไม่ปรากฎว่าเจ้าของที่ดินได้เวนคืนหรือสละกรรมสิทธิ์โดยการยกให้อย่างไรแล้ว ไม่ทำให้ลำรางนั้นกลายเป็นที่สาธารณะขึ้นกรณีดังนี้เพียงแต่ก่อให้เกิดภาระจำยอมแก่เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ข้างเคียงเท่านั้น ผู้ว่าราชการจังหวัดไม่มีอำนาจฟ้องขอให้เปิดทางซึ่งเป็นภาระจำยอมในเมื่อสามยกทรัพย์เป็นของเอกชน

จำเลยปลูกเรือนลุกล้ำเข้าไปในที่สาธารณ กรมการอำเภอสั่งห้ามแลให้รื้อไป จำเลยไม่ยอม ต้องมีผิดตาม ม.334 ข้อ 2 แล 336 ข้อ 2 ป.พ.พ.ม.1304-1306 ที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินนั้น ห้ามมิให้ยกอายุความขึ้นต่อสู้

จำเลยทำนารุกเข้าไปในเขตต์หนองหวงห้าม ผู้ใหญ่บ้านจึงไปร้องเรียนต่อเจ้าน่าที่แลโดยอาศัยเหตุที่กรมการอำเภอได้เคยออกประกาศห้ามในเรื่องเช่นนี้มาแล้ว++ใหญ่บ้านจึงได้มีคำสั่งห้ามให้จำเลยทำนุกเข้าไปในที่หวงห้าม จำเลยยังขืนทำอยู่ดังนี้ จำเลยต้องมีผิดฐานขัดขืนคำสั่งเจ้าพนักงานอันชอบด้วยกฎหมายตาม ม.334 ข้อ 2 อ้างฎีกาที่ 588/2477 พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ม.5 ปัญหาข้อเท็จจริง เจตนาจะบุกรุกหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง ฎีกาไม่ได้

อย่างไรเรียกว่าคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมาย พ.ร.บ.ปกครองท้องที่ +นายอำเภอมีหน้าที่ดูแลรักษาที่สาธารณประโยชน์ฉะนั้น+สั่งนายอำเภอที่ห้ามมิให้+ทำนารุกล้ำเข้าไปในเขตต์ที่สาธารณจึงเป็นคำสั่งนั้นชอบด้วยกฎหมาย เมื่อผู้ใดไม่เชื่อฟังยังขืนทำนารุกล้ำเข้าไปต้องมีผิดฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงานอันชอบด้วยกฎหมาย

กรมการอำเภอมีหน้าที่ดูแลรักษาที่สาธารณประโยชน์จึงมีอำนาจห้ามมิให้ผู้ใดเข้าไปอยู่อาศัยในที่เหล่านี้ได้คำสั่งห้ามนี้ถือว่าเป็นคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมาย อ้างฎีกาที่ 732/2476