คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
วิเศษ

เสมียนแผนกสรรพากรอำเภอรับมอบหน้าที่ราชการเป็นประจำใหรับรักษาเงินค่าภาษีอากรจากผู้นำมาชำระเพื่อนำส่งสมุหบัญชีค่อไปนั้น ชื่อว่าเป็นเจ้าพนักงานกระทำการโดยมีหน้าที่รับเงินนั้น ๆ ตามมาตรา 131 คดีที่ฟ้องขอให้ลงโทษฐานยักยอก แม้ทางพิจารณาปรากฏว่าจำเลยยักยอกไปน้อยกว่าจำนวนในฟ้องก็ลงโทษได้ จำเลยยักยอกเงินค่าภาษีอากรซึ่งในหน้าที่ราชการของจำเลยรับไว้จากผู้นำมาชำระ แม้จำเลยจะหาเงินนั้นมาใช้ให้แล้วก็ตามก็ไม่ทำให้คดีระงับไปเพราะเป็นความอาญาแผ่นดิน บุคคลที่อยู่ในฐานะจะถูกฟ้องเป็นจำเลยนั้น โจทก์อ้างเป็นพะยานและศาลรับฟังลงโทษ จำเลยได้ไม่ขัดกับประมวล วิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 232

ในคดีฟ้องหย่าและขอแบ่งทรัพย์หรือขอเป็นผู้จัดการทรัพย์นั้นเมื่อโจทก์ตายในระหว่าง ฎีกาคดีก็เป็นระงับไป ศาลฎีกาต้องสั่งจำหน่ายคดี

คำพิพากษาที่วินิจฉัยถึงกรรมสิทธิแห่งทรัพย์สินใดใดอันเป็นคุณแก่คู่ความฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งดูความฝ่านนั้นย่อมใช้ ยันแก่เจ้าหนี้ผู้ยึดทรัพย์ของคู่ความอีกฝ่ายหนึ่งได้ บทบัญญัติใน ป.พ.พ. ม 1686 ซึ้งห้ามการต่อตั้งศรัสต์หาได้มีผลย้อนหลังไปทำลายตรัสต์ซึ่งได้ก่อตั้งไว้แล้วโดยชอบก่อนใช้ประมวลกฎหมายนั้นไม่

เมื่อโจทก์ถอนฎีกาก่อนที่ศาลชั้นต้นส่งสำนวนมายังศาลฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งอนุญาตได้ตาม ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม. 225 202 แต่เมื่อศาลชั้นต้นส่งสำนวนมา ศาลฎีกา ศาลฎีกาก็สี่งอนุญาตให้ถอนฎีกาได้และจำหน่ายคดี

การปลูกข้าวลงในทางหลวงนั้นหาใช่เป็นการทอดทิ้งตามถ้อยคำที่บัญญัติใน กฎหมายอาญา ม. 336 (1) ไม่ คำว่า "ทอดทิ้ง" ที่ปรากฏใน ม. 336(1) ไม่มีความหมายถึงการเพาะปลูกอย่างใดน่าจะมีความหมายไปในทางที่ว่า วางทอดไว้หรือวางทิ้ง

คดีที่โจทก์ต่างผ่ายต่างฟ้องจำเลยคนเดียวกันในกรณีอันเดียวกันขอให้ลงโทษในความผิดฐานเดียวกัน ศาลได้รวมพิจารณาเป็นคดีเดียวกันนั้นเมื่อพะยานของโจทก์ทั้งสองคดีนั้นเป็นคนเดียวกัน โดยมากแล้วพะยานโจทก์ในคดีที่ได้สืบไปนั้น ยอมเป็นพะยานของ โจทก์อีคดีหนึ่งด้วย

ผู้รับมฤดกตกลงแบ่งที่นามฤดกและได้เข้าปกครองเป็นส่วนสัดแล้ว ย่อมสมบุรณ์โดยไม่ต้องมีหนังสือสัญญาและคดีชะนิดนี้ไม่อย
ู่ในอายุความมฤดก 1 ปี

ที่ดิน ทางสาธารณะ โฉนด ที่ดินในโฉนดแผนที่จะกลับกลายเป็นทางสาธารณะก็ย่อมจะมีการอุทิศโดยตรงหรือโดยปริยาย

ใช้มือทำร้ายผู้อื่นมีบาดแผลเพียงบวมเจ่อโตกลางแผลที่บวมเจ่อมีเยื่ออ่อนซ้ำแตกเล็กน้อยแห่งเดียวเท่านั้น ยังไม่พอที่จะวินิจฉัยว่า จำเลยทำร้ายผู้เสียหายถึงบาดเจ็บตามมาตรา 254

การใส่ความหมิ่นประมาทนั้นเมื่อมีลักษณะเป็รการโฆษณาด้วยลายลักษณอักษรแล้ว ก็เป็นผิดตามกฎหมาย อาญา ม. 282 วรรค 2 ในเรื่องโฆษณาหมิ่นประมาทด้วยหนังสือแล้วโจทก์ไม่จำต้องระบุในฟ้องว่า มีผู้รู้ข้อความนั้นกี่คน