คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
วิเศษ

การเล่นบิลเลียดเกินเวลาในใบอนุญาตนั้น จะเป็นความผิดต่อเมื่อการเล่นนั้นได้มีการพะนันกัน คดีที่ศาลอุทธรณ์ พิพากษายืนตาม ศาลล่างโดย ลงโทษปรับจำเลยนั้น ฎีกาได้แต่ข้อกฎหมาย และศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตาม ศาลล่าง

กฎหมาย อาญามาตรา 336 ข้อ 2 ที่บัญญัติห้ามไม่ให้ปลูกเรือน ปักรั้วหรือปลูกสร้างสิ่งใดๆ ให้ล้ำเข้าไปในทางหลวงนั้น ไม่มีความหมายถึงปลูกต้นข้าว ด้วยการเอาข้าวไปปักดำนั้น ไม่ได้หมายความว่าเอาของเกะกะไปวางในถนนหลวงดังบัญญัติไว้ในกฎหมายลักษณ อาญามาตรา 336 ข้อ 13

เก็บน้ำมันเชื้อเพลิงไว้ในสถานที่ซึ่งได้รับอนุญาตแต่ใบอนุญาตหมดอายุและได้ไปขอใบอนุญาตต่อเจ้าพนักงาน 2 ครั้ง แต่หากเจ้าพนักงานไม่มีแบบพิมพ์ในอนุญาตที่จะออกให้นั้นเป็นสิ่งสดวิสัยที่จะปฎิบัติได้ จึงยังไม่มีความผิด อ้าง ฎีกาที่ 775/2485 การที่ไม่ไปขอต่อใบอนุญาตในกำหนดเวลาที่กฎหมายบังคับไว้และโจทก์มิได้ฟ้องขอให้ลงโทษ จำเลยตามมาตรานั้นด้วย ศาลไม่จำต้องวินิจฉัยถึง

ฟ้องโจทก์ กล่าวว่า จำเลยทำน้ำตาลเมามีแรงแอลกอล์สามารถดื่มกินได้เช่นเดียวกับสุราไว้ในความครอบครอง โดยรู้สึกว่าเป็นของผิดกฎหมายและท้ายฟ้องระบุบทขอให้ลงโทษฐานมีด้วยนั้น ศาลลงโทษจำเลยฐานมีน้ำตาลเมาได้ในกรณีที่จับของกลางในเวลาจับตัวผู้กระทำผิดและไม่ได้อ้างของกลางมาเป็นพะยานวัตถุนั้น ไม่อยู่ในบังคับ แห่งมาตรา 101,102,103 และ 242

เมื่อข้อความที่โจทก์หาว่าจำเลยฟ้องเท็จไม่มีลักษณเป็นคำฟ้องโดยไม่ได้ระบุข้อความอันเป็นองค์แห่งความผิดให้ครบถ้วน ตาม ประมวล กฎหมาย วิธีพิจารณาความอาญามาตรา 158(5) นั้น การกระทำของจำเลยไม่เป็นผิดฐานฟ้องเท็จ

เมื่อข้อความที่โจทก์ว่าจำเลยฟ้องเท็จ ไม่มีลักษณเป็นคำฟ้องโดยไม่ได้ระบุข้อความอันเป็นองค์แห่งความผิดให้ครบถ้วน ตาม ประมวล กฎหมาย วิธีพิจารณาความอาญามาตรา 158(5) นั้น การกระทำของจำเลยไม่เป็นผิดฐานฟ้องเท็จ

ตามคำชัณสูตร์บาดแผลอักเสบซ้ำเขียวนั้นต้องฟังว่าเป็นบาดแผลไม่ถึงบาดเจ็บแผลกว้างยาวและยุบลึกอย่างละ 1 เซ็นติเมตร์ ฐานแผลอักเสบช้ำเขียวนั้น ปกติชนย่อมรู้ไม่ได้ว่าแผลนั้นโลหิตต้องออก อันแสดงว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บ

ในคดีความผดต่อส่วนตัวซึ่งมีจำเลยหลายคนเจ้าทุกข์ถอนคำร้องทุกข์ฉะเพาะบางคนได้ เมื่อคดียังไม่ถึงที่สุด อ้างฎีกาที่ 232/2482

กฎกระทรวงว่าด้วยวิธีจัดการและตั้งอัตราเป็นเงินอากรค่าน้ำตามความใน พรบ อากรค่าน้ำ ร.ศ. 120 ลงวันที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2456 ข้อ 14 23 เครื่องมือจับสัตว์น้ำประจำที่ต่อท้ายกฎ ฯ ว่าด้วยวิธีจัการและตั้งอัตราเก็บเงินอากรค่าน้ำตามความใน พรบ อากรค่าน้ำ ร.ศ. 120 ลงวันที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2456 นั้น เป็นเรื่องกำหนดจำนวนอากรต่างหาก หาได้จำกัดว่าเครื่องมือจับสัตว์ประจำปีที่จำนวน กำหนดแต่เพียงเท่านั้นไม่ อ้างฎีกาที่ 282/2466

เมื่อ มีฎีกาในปัญหาข้อ กฎหมาย ศาลล่างวินิจฉัยข้อเท็จจริงต้องกันมาอย่างไรศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามนั้น