คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 192 วรรคสอง

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยลักทรัพย์เมื่อวันที่ 13 มิถุนายน 2490 พยานโจทก์เบิกความว่า จำเลยลักทรัพย์เมื่อวันที่12 มิถุนายน 2490 ต้องถือว่า จำเลยไม่ได้ทำความผิดดังที่กล่าวในฟ้อง ต้องยกฟ้อง

ฟ้องว่าจำเลยเป็นเจ้ามือหรือหัวเบี้ยในการเล่นโปปั่นได้ความว่าจำเลยเป็นลูกค้าก็ลงโทษได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังว่า กรณีเป็นเรื่องที่จำเลยได้รับมอบหมายทรัพย์นั้นไว้จากผู้เสียหาย แม้จำเลยจะเบียดบังเอาไปก็เป็นเรื่องยักยอก,ไม่ใช่ลักทรัพย์พิพากษายกฟ้องโจทก์ดังนี้ เรื่องจำเลยได้รับมอบหมายทรัพย์ไว้เมื่อใดหรือไม่เป็นข้อเท็จจริง ฉะนั้นศาลเดิมและศาลอุทธรณ์ได้พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริง โจทก์ฎีกาไม่ได้ ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญา ม.219

ฟ้องว่าจำเลย 2 คนสมัครใจวิวาทต่อสู้ทำร้ายกันและจำเลยที่ 2 ถึงบาดเจ็บขอให้ลงโทษตาม ม.254 ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยที่ 1 ทำร้ายจำเลยที่ 2 ถึงบาดเจ็บ และเป็นการทำร้ายแต่ฝ่ายเดียวก็ลงโทษจำเลยที่ 1 ตาม ม.254 ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยแจ้งความเท็จว่าที่ดินที่จำเลยยกให้แก่ ค.นั้นทิศเหนือจดบ้านนายกวนแต่ความจริงที่ดินนั้นจดบ้านนายฉ่ำ ทางพิจารณาโจทก์นำสืบว่าที่ดินที่จำเลยซื้อจากขุนอนุพลนั้นทิศเหนือจดบ้านนายฉ่ำดังนี้ เรียกว่าข้อความที่โจทก์นำสืบไม่ตรงกับฟ้องต้องยกฟ้อง

จำเลยยื่นอุทธรณ์ย่อแม้จะได้ยื่นแถลงการณ์โดยพิศดารภายในอายุความอุทธรณ์ก็ตาม มิทำให้อุทธรณ์ของจำเลยเป็นอุทธรณ์ที่พึ่งรับไว้พิจารณาได้