คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
นนทประชา

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยจับงูเห่ากัดผู้ตายโดยเจตนาจำเลยจะผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนานั้น โจทก์จะต้องสืบให้ได้ความว่างูเห่านั้นกัดผู้ใดแล้วผลธรรมดาอันควรเกิดขึ้นและน่าจะเกิดขึ้นก็คือผู้นั้นจะถึงแก่ความตายเมื่อโจทก์ไม่สืบและข้อเท็จจริงกลับฟังได้ว่าจำเลยกระทำไปโดยมีความเชื่อมั่นว่าผู้ตายซึ่งได้รับการสัก(จากจำเลย)แล้วถูกงูเห่ากัดจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ทั้งพยานโจทก์ว่าถ้ารักษาดีหรือกินยาก็หายได้ดังนี้กลับยังลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยจับงูเห่ากัดผู้ตายตายโดยเจตนา จำเลยจะผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนานั้น โจทก์จะต้องสืบให้ได้ความว่างูเห่านั้กัดผู้ใดแล้ว ผลธรรมดาอันควรเกิดขึ้นแลน่าจะเกิดขึ้นก็คือผู้นั้นจะถึงแก่ความตาย เมื่อโจทก์ไม่สืบและข้อเท็จจริงกลับฟังได้ว่า จำเลยกระทำไปโดยมีความเชื่อมั่นว่าผู้ตายซึ่งได้รับการสัก(จากจำเลย) แล้วถูกงูเห่ากัดจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ทั้งพะยานโจทก์กลับว่าถ้ารักษาดีหรือกินยาก็หายได้ ดังนี้ยังลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาไม่ได้

แม้ทางพิพาทเป็นที่สาธารณะแต่อำเภอได้ออกใบเหยียบย่ำให้จำเลยคร่อมทางสาธารณะนี้ เมื่อจำเลยทำการล้อมรั้วในที่ดินของจำเลยตามใบเหยียบย่ำนั้นโดยทางเข้าใจว่าจำเลยมีสิทธิครอบครองที่ดินตามใบเหยียบย่ำและโจทก์สืบไม่ได้ว่าจำเลยรู้มาก่อนว่าทางพิพาทเป็นทางสาธารณะดังนี้จำเลยไม่มีความผิดตาม กฎหมายลักษณะอาญา ม.336(2)

แม้ทางพิพาทเป็นที่สาธารณะแต่อำเภอได้ออกใบเหยียบย่ำให้จำเลยคร่อมทางสาธารณะนี้ เมื่อจำเลยทำการล้อมรั้วในที่ดินของจำเลยตามใบเหยียบย่ำนั้นโดยหลงเข้าใจว่าจำเลยมีสิทธิครอบครองที่ดินตามใบเหยียบย่ำ และโจทก์สืบไม่ได้ว่าจำเลยรู้มาก่อนว่าทางพิพาทเป็นทางสาธารณะดังนี้จำเลยไม่มีความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 336(2)

ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ให้ใช้ราคาทรัพย์ 2,360 บาทศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ยกฟ้องโดยฟังข้อเท็จจริงว่าทรัพย์เป็นของจำเลย จำเลยฎีกาทางอาญาไม่ได้ และศาลต้องฟังข้อเท็จจริงว่าทรัพย์เป็นของจำเลยจำเลยไม่ต้องใช้ค่าเสียหายให้โจทก์

ใช้ซอไม้ไผ่ผ่าซีกขนาดกว้าง 3 นิ้ว ยาว 20 นิ้ว ตีในที่มืด เจาะจงไม่ได้ถนัดว่า จะให้ถูกตรงไหนนั้นยังไม่พอชี้ได้ว่าผู้ตีอาจแลเห็นผลได้ว่าผู้ถูกตีจะต้องตาย จึงคงมีผิดเพียงฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาเท่านั้น

ใช้ซอไม้ไผ่ผ่าซีกขนาดกว้าง 3 นิ้ว ยาว 20 นิ้วตีในที่มืดเจาะจงไม่ได้ถนัดว่าจะให้ถูกตรงไหนนั้นยังไม่พอชี้ได้ว่าผู้ตีอาจแลเห็นผลได้ว่าผู้ถูกตีจะต้องตายจึงคงมีผิดเพียงฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาเท่านั้น

บทบัญญัติแห่ง มาตรา 38,39 แห่ง พระราชบัญญัติป่าไม้มีใช้บังคับแก่ไม้ที่ได้มาโดยมิชอบด้วยกฎหมาย การนำไม้ที่ได้มาโดยผิดกฎหมายเคลื่อนที่โดยไม่มีใบเบิกทางกำกับไปจึงไม่เป็นผิดตามมาตราทั้งสองนี้

บทบัญญัติแห่ง ม. 38,39 แห่ง พ.ร.บ.ป่าไม้ไม่ใช้บังคับแก่ไม้ที่ได้มาโดยมิชอบด้วย ก.ม. การนำไม้ที่ได้มาโดยผิด ก.ม. เคลื่อนที่โดยไม่มีใบเบิกทางกำกับไปจึงไม่เป็นผิดตามมาตราทั้งสองนี้

ในเรื่องความผิดฐานกรรโชก โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยไม่ใช่ตำรวจแต่อ้างว่าเป็นตำรวจใช้วาจาขู่เข็ญว่าไม่ให้เงินจะมีเรื่องเป็นการขู่เข็ญขืนใจให้มีความกลัวตาม ม. 303 ดังนี้เป็นฟ้องที่ สมบูรณ์
ข้อเท็จจริงที่ได้ความว่าจำเลยไม่ใช่ตำรวจแต่อ้างว่าเป็นตำรวจขู่เข็ญผู้เสียหายให้+ส่งเงินให้ถ้าไม่ให้จะมีเรื่อง และผู้เสียหายได้+ส่งเงินให้โดยจำเลยไม่มีอำนาจทำได้ตาม ก.ม.ดังนี้เป็นข้อเท็จจริงที่เข้าเกณฑ์ความผิดฐานกรรโชก
แม้โจทก์จะแถลงว่าติดใจสืบพยานเพียงเท่านี้ เมื่อจำเลยอ้างตัวเองเบิกความเป็นพยาน โจทก์ก็ชอบที่จำนำคำให้การชั้นสอบสวนของจำเลยที่โจทก์ไม่ติดใจสืบยื่นเป็นพยานต่อศาลเพื่อพิสูจน์คำให้การของจำเลยได้ เมื่อศาลเห็นว่ามีมูลก็มีอำนาจรับไว้วินิจฉัย