คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
นนทประชา

โจทก์ฟ้องกล่าวหาจำเลยกระทำผิดทางอาญา อ้างวันตามสุริยคติ แล้ววงเล็บว่าตรงกับวันขึ้นแรมตามจันทรคติวันใด เมื่อทางพิจารณาได้ความว่า วันเกิดเหตุผิดไปจากวันตามสุริยคติแต่วันขึ้นแรมตามจันทรคติยังถูกอยู่เช่นนี้ ยังถือไม่ได้ว่าโจทก์ฟ้องผิดวัน

แพทย์ประจำตำบล แม้จะเคยเป็นพนักงานสาธารณสุขมาแล้วเมื่อจะประกอบโรคศิลป์ก็ต้องขึ้นทะเบียนรับใบอนุญาตเป็นผู้ประกอบโรคศิลป์จากคณะกรรมการก่อน มิฉะนั้นมีความผิดตาม พระราชบัญญัติควบคุมการประกอบโรคศิลป์ 2479 มาตรา 11,21

แพทย์ประจำตำบล แม้จะเคยเป็นพนักงานสาธารณะสุขมาแล้ว เมื่อจะประกอบโรคศิลป์ก็ต้องขึ้นทะเบียนรับใบอนุญาตเป็นผู้ประกอบโรคศิลป์ะจากคณะกรรมการก่อน มิฉะนั้นมีความผิดตาม พ.ร.บ.ควบคุมการประกอบโรคศิลป์ 2479 มาตรา 11,21

ความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 301 วรรคสาม ตามที่แก้ไขเพิ่มเติม(ฉบับที่ 4)พ.ศ.2477 มาตรา 7 นั้น กำหนดโทษไว้หนักกว่าความผิดฐานฆ่าคนตายตามมาตรา 250 ประกอบด้วยมาตรา 60
ฉะนั้นเมื่อศาลชั้นต้น และศาลอุทธรณ์พิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 301 วรรคสามแล้ว แม้โจทก์จะฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 250,60 ด้วย ศาลฎีกาก็ไม่จำเป็นจะต้องวินิจฉัยว่าจำเลยจะมีความผิดตามมาตรา 250 ประกอบด้วยมาตรา 60ด้วยหรือไม่

ความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 301 วรรถ 3 ตามที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉะบับที่ 4) พ.ศ.2477 มาตรา 7 นั้น กำหนดโทษไว้หนักกว่าความผิดฐานฆ่าคนตายตามมาตรา 250 ประกอบด้วยมาตรา 60
ฉะนั้นเมื่อศาลชั้นต้น และศาลอุทธรณ์พิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 301 วรรค 3 แล้ว แม้โจทก์จะฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 250,60 ด้วย ศาลฎีกาก็ไม่จำเป็นจะต้องวินิจฉัยว่า จำเลยจะมีความผิดตามมาตรา 250 ประกอบด้วยมาตรา 60 ด้วยหรือไม่

เมื่อมีใบอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืนแล้ว การมีกระสุนปืนสำหรับอาวุธปืนนั้น ไม่ต้องมีใบอนุญาตพิเศษอีก เพราะการที่ได้รับอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืน เป็นการอนุญาตให้มีและใช้กระสุนปืนไปในตัว

เมื่อมีใบอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืนแล้ว การมีกระสุนปืนสำหรับอาวุธปืนนั้น ไม่ต้องมีใบอนุญาตพิเศษอีกเพราะการที่ได้รับอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืน เป็นการอนุญาตให้มีและใช้กระสุนปืนไปในตัว

โจทก์ฟ้องกล่าวว่าจำเลยเข้าอยู่ในห้องเช่าของโจทก์ในฐานะเป็นบริวารของผู้เช่า ผู้เช่าออกจากห้องเช่าไปแล้วจำเลยไม่ยอมออกจึงขอให้ขับไล่ จำเลยต่อสู้ว่าจำเลยเป็นผู้เช่าเองดังนี้ ย่อมเป็นคดีฟ้องขับไล่ผู้เช่าตามความหมายของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 189(1)เช่นเดียวกัน

โจทก์ฟ้องกล่าวว่าจำเลยเข้าอยู่ในห้องเช่าของโจทก์ในฐานะเป็นบริวารของผู้เช่า ผู้เช่าออกจากห้องเช่าไปแล้ว จำเลยไม่ยอมออกจึงขอให้ขับไล่จำเลยต่อสิว่าจำเลยเป็นผู้เช่าเอง ดังนี้ ย่อมเป็นคดีฟ้องขับไล่ผู้เช่าตามความหมายของป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 189(1) เช่นเดียวกัน

ฟ้องหาว่าจำเลยเบิกความเท็จในศาลนั้น โจทก์ระบุเพียงวันเดือนปีที่หาว่าจำเลยเบิกความเท็จ แม้ไม่ได้ระบุว่าเวลากลางวันหรือกลางคืนก็พอเข้าใจได้ว่าหมายถึงเวลากลางวันจึงถือว่าฟ้องเช่นนี้เป็นฟ้องที่สมบูรณ์แล้ว