คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ธรรมบัณฑิต

บิดามารดาซึ่งนำสืบได้ว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่แล้ว ไม่ต้องรับผิดร่วมกับบุตรผู้เยาว์ที่ไปทำการละเมิด
บุตรผู้เยาว์ไปฉุดคร่าห์กักขังและข่มขืนกระทำชำเราหญิง เมื่อบิดามารดาใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่แล้วไม่ต้องรับผิดร่วมกับบุตร

ฎีกาจำเลยกล่าวแต่เพียงว่า "คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ยังคลาดเคลื่อนด้วยข้อเท็จจริง จึงขอฎีกาข้อเท็จจริงว่า ที่ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยทำไปโดยป้องกันตัวนั้น ชอบด้วยกระบวนพิจารณาและความยุติธรรมแล้ว" เช่นนี้เป็นฎีกาที่มิได้ระบุข้อเท็จจริงโดยย่อหรือข้อกฎหมายแต่อย่างใด ขัดต่อ ป.วิอาญา ม.193

ประกาศให้แจ้งปริมาณและสถานที่เก็บเสื้อผ้าภายใน 3 วันนั้นต้องนับ 1 ในวันรุ่งขึ้นมาใช่นับ 1 ตั้งแต่วันประกาศไม่

ในการที่จำเลยลักทรัพย์นั้นเจ้าทรัพย์เข้าจับจำเลยจนถึงกอดปล้ำกันล้มลุกคลุกคลานไป เมื่อเลิกกันแล้ว ปรากฏว่าแขนของเจ้าทรัพย์ฟกช้ำโดบไม่ปรากฏเหตุดั่งนี้ ไม่พอฟังได้ว่าจำเลยมีเจตนาทำร้ายเจ้าทรัพย์ ไม่มีผิดฐานชิงทรัพย์คงมีผิดแต่ฐานลักทรัพย์

มียาเส้นไว้ในความครอบครองถ้ามิใช่มีไว้เพื่อจำหน่าย ไม่ต้องปิดสแตมป์ยาสูบ
ม.33 เป็นบทบัญญัติว่าด้วยวิธีปิดแสตมป์ในกรณีใดนั้น บัญญัติไว้ใน ม.37

สิทธิฟ้องคดีอาญามีบทบัญญัติไว้แล้วใน ป.วิธีพิจารณาความอาญา จะยก ป.วิธีพิจารณาความแพ่งอนุโลมมาใช้ไม่ได้
คดีที่บุคคลถูกทำร้ายตายจะฟ้องได้แต่ฉะเพาะบุคคลตามวิธีพิจารณาความอาญา ม.5(2) เท่านั้น
พี่ชายของผู้ตายไม่มีอำนาจเป็นโจทก์ฟ้องผู้ฆ่าน้องชาย แม้จะไม่มีบิดามารดาและอยู่ในความปกครองของพี่ชายก็ตาม

การที่วินิจฉัยว่าการประทุษฐร้ายนั้นมีผลถึงทุพพลภาพหรือพิการไปจนตลอดชีวิตหรือไม่ ย่อมแล้วแต่ลักษณะบาดแผลและอาการที่ปรากฏ และถือว่าเป็นปัญหาข้อเท็จจริง
เมื่อศาลล่างทั้งสองวินิจฉัยว่าบาดแผลไม่ถึงทุพพลภาพหรือทำให้เป็นคนพิการไปตลอดชีวิต โจทก์จะฎีกาว่าบาดแผลถึงสาหัสตาม ม.256 ข้อ 7 ดังนี้ ฎีกาไม่ได้ต้องห้ามตาม ป. วิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218
ถูกทำร้ายนิ้วชี้ชี้อยู่ตลอดชีวิตจะเป็นบาดแผลถึงสาหัสหรือไม่นั้นจะต้องพิจารณาว่าทำให้ทุพพลภาพหรือพิการไปตลอดชีวิตหรือไม่ซึ่งเป็นข้อเท็จจริง

โจทก์ได้อาศัยเดินผ่านที่ของจำเลยโดยอาศัยสิทธิที่บรรพชนของโจทก์ได้อยู่ในที่ของจำเลยนั้น แม้ได้อาศัยมานานก็ไม่ทำให้เกิดภาระจำยอม
ผู้อาศัยไม่มีทางที่จะเถียงว่าตนเป็นเจ้าของทรัพย์ที่อาศัย แม้จะได้อาศัยมานานก็ดี

ผู้เช่ายังไม่เข้าครอบครองทรัพย์ที่เช่าตามกำหนดและยังยอมให้ผู้ให้เช่ามอบทรัพย์ให้ผู้อื่นเช่าต่อไป โดยให้ผู้ให้เช่าคืนเงินค่าเช่าให้แก่ตนดังนี้ ถือได้ว่า เป็นการบอกเลิกสัญญาเช่าซึ่งคู่สัญญาจะต้องกลับคืนสู่ฐานะเดิม
ฟ้องโจทก์หาว่าจำเลยผิดสัญญาเช่าไม่ส่งบ้านให้โจทก์ครอบครองและได้กล่าวไว้ด้วยว่าจำเลยยินยอมคืนค่าเช่าให้โจทก์แล้ว ซึ่งจำเลยไม่ได้ต่อสู้ในข้อนี้ ศาลบังคับให้จำเลยคืนค่าเช่าได้ ไม่เป็นการนอกฟ้อง

คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้เปิดทางเดิน เมื่อโจทก์อ้างว่าใช้มานานโดยมิได้อาศัยสิทธิของใครแต่จำเลยว่าโจทก์ใช้มาในฐานะเป็นญาติกัน เพียงเท่านี้ยังถือไม่ได้ว่าจำเลยได้รับว่าโจทก์ได้ใช้ทางมาโดยปรปักษ์ จะต้องให้คู่ความนำสืบต่อไป