คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ธรรมบัณฑิต

คดีที่โจทก์ขอให้นับโทษต่อจากคดีดำนั้น หากการพิจารณาในศาลชั้นต้นจำเลยไม่ได้ให้การรับให้ได้ความปรากฏว่าจำเลยในคดีหลังเป็นคน ๆ เดียวกับจำเลยในคดีที่ขอให้นับโทษต่อดังนี้ ศาลนับโทษต่อให้มิได้

โจทก์ของแก้ฟ้องชื่อตำบลที่เกิเหตุ ซึ่งข้อเท็จจริงในทางพิจารณามิได้โต้เถียงกัน ถึงเรื่องสถานที่เกิดเหตุแล้ว แม้โจทก์จะขอแก้เมื่อสืบพยานเสร็จแล้ว ศาลก็อนุญาตให้แก้ได้ โดยเห็นว่าจำเลยไม่หลงหรือเสียเปรียบ

ฟ้องขับไล่จำเลยผู้อยู่อาศัยที่ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ซื้อที่ดินและเรือนจาก ป.กับได้โอนโฉนดต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ จำเลยเข้าครอบครองโดยไม่มีสิทธิ ขอให้ขับไล่จำเลยต่อสู้ว่า โจทก์ซื้อไปโดยไม่สุจริตโดยโจกท์รู้อยู่แล้วว่าจำเลยเป็นเจ้าของครอบครองขณะโจทก์รับโอนดังนี้ ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยานโดยเห็นว่า โฉนดมีชื่อ ป.เป็นเจ้าของโจทก์ไม่มีหน้าที่จะต้องไปรู้ถึงการครอบครองของจำลเย แล้วพิพากษาขับไล่จำเลย หาชอบไม่ ศาลต้องดำเนินการ การพิจารณาต่อไป

คดีที่โจทก์ฟ้องระบุจำนวนผิ่นและราคาซื้อขายในท้องที่เกิดเหตุไว้ชัดแจ้งแล้ว จำเลยให้การรับสารภาพว่าได้มีฝิ่นจริงดังที่โจทก์ฟ้อง ย่อมหมายถึงจำเลยรับสารภาพถึงเรื่องราคาฝิ่นตามฟ้องด้วย

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ่ายเช็คเพื่อชำระหนี้ แต่เช็คฉบับนั้นหาย ขอให้จำเลยชำระใหม่ ดังนี้ คดีปรับเข้ามาตรา 1002 ป.ม.แพ่งฯไม่ได้ และคดีนี้ดจทกืฟ้องภายหลังออกเช็ค 1 ปี 6 เดือน คดีไม่มีประเด็นว่าหนี้เดิมเป็นหนี้อะไร จะถือว่าคดีโจทก์ขาดอายุความตามมาตรา 1002 ไม่ได้

ผู้ที่รับจำนองร้านค้าไว้จนหลุดเป็นสิทธิของตน แล้วได้ร่วมคิดกับผู้จำนอง เอาร้านค้านั้นไปจำนองผู้เสียหายอีกและพูกรับรองว่า ร้านค้านั้นไม่ได้จำนองหรือขายฝากไว้กับผู้ใด ผู้เสียหายหลงเชื่อจึงรับจำนองไว้ และชำระเงินให้ผู้รับจำนองเดิม ดังนี้ ถือว่าผู้รับจำนองเดิมสมคบกับผู้จำนองฉ้อโกงผู้เสียหาย
ดุลยพินิจในการรอการลงอาญาจำเลยที่เป็นหญิงมีบุตรอ่อน

ใต้ถุนเรือนซึ่งมีฝาขัดแตะกั้นห้อง พื้นเป็นดิน กลางวันใช้เป็นที่ขายของ กลางคืนขนของขึ้นเก็บบนเรือน ก็ถือว่าเป็นบริเวณต่อเนื่องกับตัวเรือน เป็นเคหสถานตามกฎหมาย

ตึกรายพิพาทตั้งอยู่ทำเลการค้าและมีป้ายว่า เศรษฐกิจโกศล และมีตัวอย่างสินค้าบางชนิดแสดงว่าเป็นตัวแทนการค้าตัวจำเลยก็อยู่ในตักนี้บ้างไปอยู่ที่อื่นบ้าง รูปคดีเป็นการใช้ทรัพย์ที่เช่าในการประกอบธุรกิจในการค้าจึงไม่ได้รับความคุ้มครอง ตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ และแม้จะมีบริวารของจำเลยอยู่ในตึกเป็นประจำนั้น ก็ไม่ได้รับความคุ้มครองเช่นเดียวกัน

ฟ้องคดีอาญานั้น กฎหมายบังคับให้อ้างมาตราในกฎหมายซึ่งบัญญัติว่า การกระทำเช่นนั้นเป็นความผิดเท่านั้น หาได้บัญญัติให้อ้างบทมาตราที่บัญญัติให้ริบของกลางด้วยไม่ ฉะนั้นแม้จะไม่ได้อ้างมา ศาลก็มีอำนาจริบได้ในเมื่อโจทก์มีคำขอไว้แล้ว
พ.ร.บ.มาตราชั่วตวงวัดได้มีบทบัญญัติในเรื่องการริบและการยึดไว้แล้ว ดังจะเห็นได้ตามมาตรา 24 และ 38 ย่อมเห็นเจตนารมย์ของ พ.ร.บ.นี้ได้ว่า ไม่ประสงค์ที่จะให้นำมาตรา 27,28 แห่งก.ม.ลักษระอาญามาใช้บังคับแก่กระทำผิดใด ๆ ตาม พ.ร.บ.นี้อีกในเมื่อการกระทำนั้น ๆ ไม่เป็นผิดตาม ก.ม.ลักษระอาญาด้วย
ในกรณีที่จำเลยมีเครื่องชั่งที่ไม่มีตราเครื่องหมายของเจ้าพนักงานไว้ในความครอบครองเพื่อใช้ในพาณิชกิจต่อเนื่องกับผู้อื่น และยังได้ใช้เครื่องชั่งเนื้อสุกรขายแก่ประชาชนอีกนั้น เมื่อศาลพิพากษาลงโทษปับจำเลยตาม พ.ร.บ.ชั่งตวงวัด 2466 มาตรา 31 แล้ว ยังสั่งให้โจทก์ส่งของกลางไปให้เจ้าพนักงานตาม พ.ร.บ. 31 แล้ว ยังสั่งให้โจทก์ส่งของกลางไปให้เจ้าพนักงานตาม พ.ร.บ.มาตราชั่งตวงวัด 2466 มาตรา 24 ดำริว่า ควรจะจัดการกับเครื่องชั่งของกลางสถานใด แทนการสั่งยึดตามมาตรา 38 ได้