คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
เลขวณิชธรรมวิทักษ์

บาดแผลที่เป็นแผลเป็นรอยขีดเล็กน้อยและสั้นนิดเดียว ยาว 2 ซ.ม. กว้าง 2 ม.ม.ที่ขยับซ้ายนั้นไม่เป็นบาดแผลที่ทำให้เสียความงามของใบหน้าอันจะเรียกได้ว่าถึงรูปหน้าเสียโฉนดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 256

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากโกดังโดยกล่าวว่า จำเลยได้เช่าโกดังจากเจ้าของเดิม ครบอายุสัญญาเช่าแล้วโจทก์ได้ซื้อโกดังจากเจ้าของเดิม ดังนี้จำเลยย่อมไม่ได้รับความคุ้มครองจาก พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ และโจทก์ฟ้องจำเลยได้โดยอาศัยอำนาจทางกรรมสิทธิ์เป็นหลัก ไม่ได้อาศัยสัญญาเช่า
นิติบุคคลเช่าสถานที่ให้พนักงานของนิติบุคคลอยู่ ย่อมถือว่าเป็นกิจการส่วนหนึ่งเพื่อประโยชน์ตามวัตถุประสงค์ในทางการค้าของนิติบุคคล จึงไม่ได้รับความคุ้มครองตามพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ
อ้างฎีกาที่ 82/2494 จำเลยให้การว่า โจทก์ได้ทำสัญญาซื้อทรัพย์สินรายนี้จริงหรือไม่จำเลยไม่ทราบ ดังนี้ถือว่าไม่ใช่คำให้การปฏิเสธ จึงไม่มีประเด็นที่โจทก์จะต้องสืบถึงความข้อนี้

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากโกดัง โดยกล่าวว่า จำเลยได้เช่าโกดังจากเจ้าของเดิม ครบอายุสัญญาเช่าแล้วโจทก์ได้ซื้อโกดังจากเจ้าของเดิม ดังนี้จำเลยย่อมไม่ได้รับความคุ้มครองจากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ และโจทก์ฟ้องจำเลยได้โดยอาศัยอำนาจทางกรรมสิทธิ์เป็นหลัก ไม่ได้อาศัยสัญญาเช่า
นิติบุคคลเช่าสถานที่ให้พนักงานของนิติบุคคลอยู่ ย่อมถือว่าเป็นกิจการส่วนหนึ่งเพื่อประโยชน์ตามวัตถุประสงค์ในทางการค้าของนิติบุคคล จึงไม่ได้รับความคุ้มครองตาม พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ
อ้างฎีกาที่ 82/2494)
จำเลยให้การว่า โจทก์ได้ทำสัญญาซื้อทรัพย์สินรายนี้จริงหรือไม่จำเลยไม่ทราบ ดังนี้ ถือว่าไม่ใช่คำให้การปฏิเสธ จึงไม่มีประเด็นที่โจทก์จะต้องสืบถึงความข้อนี้

จำเลยทำงานเป็นเจ้าพนักงานไปรษณีย์อนุญาตประจำอำเภอ ได้รับเงินค่าจ้างเป็นค่าทำการและส่วนลด ต่อมาได้เปลี่ยนเรียกว่าจ่ายเป็นค่าเหมาเดือน จำเลยได้จดบัญชีหลักฐานเท็จและยักยอกเงินรายได้ของไปรษณีย์อนุญาตนั้นไปดั่งนี้ จำเลยย่อมมีผิดตามมาตรา 315(3) แต่ไม่ผิดตามมาตรา 131,230 เพราะจำเลยไม่ใช่เจ้าพนักงานได้รับเงินเดือนตาม พ.ร.บ.ระเบียบข้าราชการฝ่ายพลเรือน

จำเลยทำงานเป็นเจ้าพนักงานไปรษณีย์อนุญาตประจำอำเภอ ได้รับเงินค่าจ้างเป็นค่าทำการและส่วนลด ต่อมาได้เปลี่ยนเรียกว่าจ่ายเป็นค่าเหมาเดือน จำเลยได้จดบัญชีหลักฐานเท็จและยักยอกเงินรายได้ของไปรษณีย์อนุญาตนั้นไป ดั่งนี้ จำเลยย่อมมีผิดตามมาตรา 319(3). แต่ไม่ผิดตามมาตรา 131,230 เพราะจำเลยไม่ใช่เจ้าพนักงานได้รับเงินเดือนตามพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการฝ่ายพลเรือน

การมีไม้สักแปรรูปไว้ในครอบครองจำนวนเกิน 0.20 ลูกบาศก์เมตร โดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น ไม้สักของกลางจึงเป็นไม้ที่มีไว้เนื่องจากการกระทำผิดต่อพระราชบัญญัติป่าไม้ จึงต้องริบตามมาตรา 74 และโจทก์ไม่จำต้องบรรยายไว้ว่าไม้ของกลางเป็นไม้ที่จำเลยมีไว้หรือได้มาเนื่องจากการกระทำผิดพระราชบัญญัติป่าไม้(อ้างฎีกาที่ 283/2496)

การมีไม้สักแปรรูปไว้ในครอบครองจำนวนเกิน 0.20 เมตรลูกบาศก์ โดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น ไม้สักของกลางจึงเป็นไม้ที่มีไว้เนื่องจากการกระทำผิดต่อพระราชบัญญัติป่าไม้ จึงต้องริบตามมาตรา 74 และโจทก์ไม่จำต้องบรรยายไว้ว่าไม้ของกลางเป็นไม้ที่จำเลยมีไว้หรือได้มาเนื่องจากการกระทำผิดพระราชบัญญัติป่าไม้

การสมรู้ร่วมคิดในการปลงพระชนม์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัว หรือรู้แล้วว่ามีผู้คิดจะปลงพระชนม์ ช่วยปกปิดไม่เอาความไปร้องเรียนจนมีเหตุปลงพระชนม์ขึ้น เป็นความผิดตาม มาตรา 97 ตอน 2

บุตรสาวผู้ตายหนีตามจำเลย ผู้ตายตามไปทัน ใช้ไม้ตีบุตรสาว จำเลยขอร้องผู้ตายกลับตีจำเลย จำเลยจึงใช้สนับมือชกผู้ตาย ผู้ตายเงื้อมีดที่ถือจะฟันจำเลยจำเลยจับมือมีดหลุดตกพื้นดิน ผู้ตายก้มลงจะเก็บแต่จำเลยไวกว่าแย่งมีดไว้ได้แล้วใช้มีดฟันผู้ตาย 2 ทีถึงตายเมื่อปรากฏว่าขณะจำเลยแย่งมีดได้จากผู้ตายผู้ตายไม่มีโอกาสจะต่อสู้ หากจำเลยจะยับยั้งไม่ใช้มีดนั้นฟันผู้ตายให้ตายก็ได้ แต่จำเลยหาละการอันควรเว้นไม่ ดังนี้การกระทำของจำเลยหาใช่การป้องกันไม่

บุตรสาวผู้ตายหนีตามจำเลย ผู้ตายตามไปทัน ใช้ไม้ตีบุตรสาว จำเลยขอร้องผู้ตายกลับตีจำเลย ๆ จึงใช้สนับมือชกผู้ตาย ผู้ตายเงื้อมีดที่ถือจะฟันจำเลย ๆ จับมือมีดหลุดตกพื้นดิน ผู้ตายก้มลงจะเก็บแต่จำเลยไวกว่าแย่งมีดไว้ได้แล้วใช้มีดฟันผู้ตาย 2 ที ถึงตาย เมื่อปรากฎว่าขณะจำเลยแย่งมีดได้จากผู้ตาย ผู้ตายไม่มีโอกาสจะต่อสู้หากจำเลยจะยับยั้งไม่ใช้มีดนั้นฟันผู้ตายให้ตายก็ได้แต่จำเลยหาละการอันควรเว้นไม่ ดังนี้การกระทำของจำเลยหาใช่การป้องกันไม่