คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ทิพปัญญา อ. บุปผเวส

โจทฟ้องหาว่าจำเลยบังอาดขุดแร่ไม่ได้รับไบสุทธิหรือไบอนุญาตซึ่งแร่ของกลางไนคดีนี้เปนจำนวนเดียวกับแร่ของกลางไนคดีที่โจทฟ้องจำเลยเรื่องก่อนและคดีนั้นสาลพิพากสาถึงที่สุดเด็ดขาดไปแล้ว เช่นนี้ต้องด้วยข้อห้ามตาม ป.ม. วิธีพิจารนาความอาญา ม. 39(4) ซึ่งจะฟ้องไหม่ไม่ได้.

โจทฟ้องว่าจำเลยกะทำผิดวันที่ 13 เมสายน 2486 ทางพิจารนาได้ความว่าจำเลยกะทำผิดวันที่ 14 เมสายน 2486 ก็ต้องตัดสินยกฟ้อง
ถ้าปรากตว่าข้อเท็ดจิงที่กล่าวไนฟ้องต่างกับข้อเท็ดจิงที่ได้ความตามทางพิจารนาแล้วสาลก็ต้องยกฟ้อง แม้โจทจะอ้างว่าจำเลยไม่ได้หลงข้อต่อสู้ แต่กดหมายก็หาได้ถือเปนข้อสาระสำคันไม่ไนกรนีเช่นนี้,
ดีกาที่ 502/2481 และ 1034/2485

สิ่งจักสาน ซึ่งคนต่างด้าวผู้ประกอบอาชีพทำการสานจะมีความผิดตามไบแนบท้าย พ.ร.ก. กำหนดอาชีพและวิชาชีพไว้สำหรับฉเพาะคนไทย 2485 ข้อ 17 นั้น ต้องเปนสิ่งจักสานฉเพาะสำหรับเปนเครื่องไช้ไนบ้านเรือนโรงเรือน.

สิ่งจักสาน ซึ่งคนต่างด้าวผู้ประกอบอาชีพทำการสานจะมีความผิดตามใบแนบท้ายพระราชกฤษฎีกากำหนดอาชีพและวิชาชีพไว้สำหรับเฉพาะคนไทย2485 ข้อ 17 นั้น ต้องเป็นสิ่งจักสานเฉพาะสำหรับเป็นเครื่องใช้ในบ้านหรือโรงเรือน

ผู้ตายเมาสุราถือไม้เข้าไปด่าท้าทายและบุกรุกขึ้นไปบนบันไดเรือนจำเลยจำเลยร้องห้ามแล้วไม่ฟัง ยังตีจำเลยอีก จำเลยจึงใช้ไม้ตีตอบไปเพียง 1 ที ขณะที่ยืนอยู่บนเรือนของตน และปรากฏว่าเมื่อเมาสุราแล้วมักอาละวาดเที่ยวด่าคนอื่นตามชอบใจ ซึ่งมีความประพฤติไปในทางอันธพาลเช่นนี้การกระทำของจำเลยไม่เป็นการเกินสมควรแก่เหตุ

พรึติการน์ที่ถือว่าการกะทำของจำเลยไม่เปนการเกินสมควนแก่เหตุ.

เงินเหรียญบาทเป็นเหรียญกษาปณ์ชนิดหนึ่งตามพระราชบัญญัติเงินตรา (ฉบับที่ 9) พ.ศ.2485 มาตรา 3 และพระราชบัญญัติเงินตราในภาวะฉุกเฉิน (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2485 มาตรา 3 การที่จำเลยเป็นพ่อค้าขายเครื่องทองรูปพรรณนำเงินเหรียญจำนวน 400 บาท กับธนบัตรจำนวน 350 บาท ขึ้นรถไฟจากบุรีรัมย์จะไปซื้อทองที่จังหวัดนครราชสีมานี้ไม่เป็นจำนวนเกินสมควรหรือเกินจำเป็นอันจะถือว่าเป็นผู้ค้าเหรียญกษาปณ์ได้ การกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิด

เงินเหรียนบาทเปนเหรียนกสาปน์ชนิดหนึ่งตาม พ.ร.บ.เงินตรา(ฉบับที่ 9) 2485 ม. 3 และหยู่ไนความหมาย ม. 3 แห่ง พ.ร.บ.เงินตราไนภาวะฉุกเฉิน(ฉบับที่ 2) 2485
พรึติการน์ที่ถือว่ามีเหรียนกสาปน์ไว้ไนครอบครองจำนวนไม่เกินสมควน

ในสัญญาซื้อขายทรัพย์ซึ่งมีการซื้อขายกันทั่วไป มิใช่ทรัพย์เจาะจงเฉพาะสิ่งนั้น แม้ผู้ขายไม่อาจส่งมอบทรัพย์ดังกล่าวแล้วได้โดยเหตุนอกอำนาจของตนก็ดี ผู้ขายจะอ้างว่าเป็นเหตุสุดวิสัยตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 219 หาได้ไม่ ในสัญญาซื้อขายซึ่งตกลงกันชำระเงินสด หากผู้ขายไม่มีทรัพย์จะส่งมอบแล้ว ก็ไม่มีสิทธิเรียกร้องให้ผู้ซื้อชำระราคาตอบแทน

ไนสัญญาซื้อขายทรัพย์ซึ่งมีการซื้อขายกันทั่วไป มิไช่ทรัพย์เจาะจงฉเพาะสิ่งนั้น แม้ผู้ขายไม่อาดส่งมอบทรัพย์ดั่งกล่าวแล้วได้โดยเหตุนอกอำนาดของตนก็ดี ผู้ขายจะอ้างว่าเปนเหตุสุดวิสัยตาม ป.ม.แพ่งฯ ม. 219 หาได้ไม่.
ไนสัญญาซื้อขายซึ่งตกลงกันชำระเงินสด หากผู้ขายไม่มีทรัพย์จะส่งมอบแล้ว ก็ไม่มีสิทธิเรียกร้องไห้ผู้ซื้อชำระราคาตอบแทน.