คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 301

การชี้ขาดข้อเท็จจริงเรื่องวันเกิดเหตุว่าจะตรงกับคำฟ้องหรือไม่ จะฟังคำเจ้าทรัพย์ปากเดียวไม่ได้ เพราะคำเจ้าทรัพย์อาจคลาดเคลื่อนผิดหลงโดยเหตุใดเหตุหนึ่งได้
โจทก์ฟ้องว่าเกิดเหตุ 13 ตุล์ 87 (แรม 12 ค่ำเดือน 10) เจ้าทรัพย์เบิกความเกิดเหตุขึ้น 11 ค่ำเดือน 10 จะพิพากษายกฟ้องเลยไม่ได้ต้องสืบพะยานโจทก์ต่อไป

พวกพยาพยามปล้นทรัพย์คนหนึ่งเข้าไปแทงพวกเจ้าทรัพย์เพื่อช่วยพวกของตนที่ถูกทำร้ายล้มอยู่นั้น ไม่เปนผิดตามกดหมายลักสนะอาญามาตรา 250 คงผิดตามมาตรา 301-60 และมาตรา 249

สาลชั้นต้นพิพากสาลงโทสจำเลย 3 คนถานปล้นทรัพย์จำเลย 2 คนอุธรน์ อีกคนหนึ่งไม่ได้อุธรน์ ดังนี้สาลอุธรน์จะพิพากสายกฟ้องคดีสำหรับจำเลยที่ไม่ได้อุธรน์โดยไม่ไช่เปนเหตุไนลักสนะคดีไม่ได้
ปัญหาว่าจำเลยคนไดได้กะทำการปล้นหรือไม่เปนเหตุส่วนตัว ไม่ไช่เหตุไนลักสนะคดี

โจทฟ้องว่าเหตุเกิดที่ตำบนหนึ่งแต่พิจารนาได้ความว่าเหตุเกิดอีกตำบนหนึ่ง โจทจะยื่นคำร้องขอแก้ฟ้องนั้นโดยไม่มีเหตุอันควนไม่ได้สาลต้องยฟ้อง

ผู้ร้าย 3 คนมีไม้ตะพดเปนสาตราวุธเข้าค้นบ้านเจ้าทรัพย์ แล้วจำตัวเจ้าทรัพย์และทรัพย์ที่ค้นได้ออกจากบ้านเจ้าทรัพย์ไป พอถึงกลางทางผู้ร้ายทำร้ายเจ้าทรัพย์แล้วพาทรัพย์หนีไป ดั่งนี้ มีความผิดถานปล้นทรัพย์.

พลตำหรวดไปจับของกลางไนการเล่นการพนันนอกเขตที่ตนมีอำนาดและหน้าที่นั้น ไม่ถือว่าเปนเจ้าพนักงานกะทำการตามหน้าที่ ของกลางนั้นจึงไม่เปนของต้องยึดหรืออายัดตามกดหมายและการที่ผู้ลักเล่นการพนันไช้กำลังทำร้ายและขู่เข็นเอกของกลางคืนไป จึงไม่เปนความผิดต่อเจ้าพนักงานหรือเปนความผิดต่อทรัพย์.
ความผิดถานลักเล่นการพนันนั้น ราสดรไม่มีอำนาดจับโดยลำพังตามป.ม.วิธีพิจารนาความอาญาม. 79.
อ้างดีกาที่ 1011/2484.

ผู้ร้ายกับพวกถือขวานตรงเข้ามาที่ผู้เสียหายไนเวลาค่ำคืน ผู้เสียหายกลัวจึงวิ่งหนีย่อมถือได้ว่าเปนการขู่เข็นแล้ว

จำเลยเป็นทหารประจำการส่วนพักพวกของจำเลยซึ่งหลบหนีไปไม่ปรากฏชัดว่าเป็นทหารหรือพลเรือน และโจทก์ก็ไม่ยืนยัน จึงไม่มีเหตุผลที่จะฟังว่าพักพวกนั้นเป็นบุคคลที่อยู่ในอำนาจศาลทหาร ดังนี้คดีก็ขึ้นศาลทหารไม่ได้ อ้างฎีกาที่ 698/2478

การขอแก้ชื่อเจ้าทรัพย์นั้นถือว่าเป็นการขอแก้รายละเอียด เมื่อจำเลยไม่ได้หลงข้อต่อสู้ ศาลอนุญาตให้แก้ได้

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษฐานปล้น เมื่อสืบพะยานโจทก์ไปบ้างแล้ว โจทก์ขอแก้ฟ้องเรื่องเวลากระทำผิดซึ่งเป็นกลางคืนว่าเป็นกลางวัน เมื่อไม่ทำให้จำเลยเสียเปรียบหรือหลงข้อต่อสู้แล้ว ศาลอนุญาตให้แก้ได้