คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 301

ยกฟ้อง

ยกฟ้อง

ยกฟ้อง

คำของพรรคพวกผู้ร้ายที่ร่วมไปกระทำผิดด้วยกันนั้นตามธรรมดารับฟังไม่ได้ เว้นแต่จะมีพะยานอื่นประกอบอีกจึงจะมีน้ำหนักฟังได้ตามกฎหมาย

โจทก์ฟ้องแยกกันเป็น 2 สำนวน สำนวนหนึ่งว่าจำเลยสมคบกับพวกอีก 2 คนปล้นทรัพย์อีกสำนวนหนึ่งว่าจำเลยในสำนวนที่ 2 สมคบกับสำนวนแรกและพวกอีกคนหนึ่งปล้นทรัพย์รายเดียวกันทางพิจารณาปรากฎว่าจำเลยในสำนวนแรกทำผิดจริง แต่จำเลยในสำนวนหลังมิได้ทำผิดเช่นนี้ ลงโทษจำเลยในสำนวนแรกได้คดีไม่เข้า ม.192 ฎีกาอุทธรณ์ ฎีกาที่ระบุข้อเท็จจริงแต่เพียงย่อ ๆ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานปล้น ศาลชั้นต้นลงโทษตาม ม.322-72 ให้จำคุก 9 ปี 4 เดือน ศาลอุทธรณ์แก้วางมาตรา 21-72 จำคุก 6 ปี+เดือน โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยฐานปล้นไม่ได้

พะยาน คำซัดชั้นไต่สวน
คำของจำเลยที่ให้การในชั้นไต่สวนซัดทอดถึงจำเลยอื่น ๆ ด้วยกันนั้น ใช้ฟังเป็นพะยานหลักฐานยันแก่จำเลยเหล่านั้นไม่ได้
คำของผู้ไปกระทำผิดคำของผู้ไปกระทำผิดด้วยกันแต่ไม่ได้ถูกฟ้องเป็นจำเลยชั้นศาลนั้น ฟังประกอบลงโทษจำเลยได้แต่ต้องฟังโดยระมัดระวัง
ไม่เสนอ

คำของพรรคพวกผู้ร้ายด้วยกันถ้าหากมีพะยานอื่นประกอบฟังเปนพะยานหลักฐานได้
ศาลอุทธรณ์แก้ศาลเดิมว่าถ้าจำเลยไม่ใช้ทรัพย์ให้จัดการตามมาตรา 18 แต่จะจำแทนไม่ได้เพราะจำเลยรับโทษจำคุก 20 ปีแล้วจำเลยฎีกาข้อเท็จจริง ศาลฎีกากล่าวข้อความที่กล่าวแล้วไม่เปนปัญหาที่ศาลฎีกาจะวินิจฉัย

ผู้ร้ายกว่า 3 คนถืออาวุธครบมือขึ้นไปบนบ้านเขาแล้วเที่ยวเก็บทรัพย์ เจ้าของบ้านมีความกลัวจึงลงเรือนหนีไป กิริยาเช่นนี้เรียกว่าเป็นการขู่เข็ญตาม ม.298 และเป็นผิดฐานปล้นตามมาตรา 301
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดภายนอกพระราชอาณาจักร์สยามเป็นหน้าที่ของโจทก์ที่จะต้องนำสืบความให้ครบ 4 ประการดังที่ระบุไว้ในมาตรา 10(4) จึงจะลงโทษจำเลยได้
ฟ้องว่าจำเลยทำผิดฐานปล้นทรัพย์และลักทรัพย์ที่เมืองไทรย์บุรี โจทก์สืบแต่เพียงวากฎหมายเรื่องปล้นในเมืองไทรย์บุรีมีอย่างไรแต่มิได้สืบกฎหมายในเรื่องลักทรัพย์จะลงโทษฐานลักทรัพย์ด้วยไม่ได้
ความสันนิษฐาน
ศาลจะสันิษฐานเสียเองโดยไม่ฟังคำพะยานว่ากฎหมายของประเทศหนึ่งมีลักษณเช่นไรนั้นไม่ได้

ยกฟ้อง