คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 254

บาดแผลที่แก้มบวมฟกช้ำ รักษา 7 วันหาย และแผลที่ข้อศอกผิวหนังถลอกโลหิตซับรักษา 5 วันหายนั้น ไม่นับว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บ.

โจทย์ฟ้องจำเลยหลายคนว่าสมัคร์ใจเข้าทำร้ายกันบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษฐานวิวาทตาม ม.253 ซึ่งเดิมอ้าง ม.254 ด้วย แต่ฆ่าออก ทางพิจารณาได้ความว่ามีผู้ถูกทำร้ายเพียงบาดเจ็บดังนี้ จะลงโทษตาม ม.254 ไม่ได้ เพราะแสดงชัดว่าโจทก์ไม่ประสงค์ให้ลงโทษตามมาตรานี้

ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลย 2 ปี ตามก.ม.ลักษณะอาญา ม.256 ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยผิดตาม ม.254 จำคุก 1 ปี โจทก์ฎีกาฉะเพาะปัญหาข้อกฎหมายขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.256 เมื่อศาลฎีกาเห็นว่าฎีกาโจทก์เป็นปัญหาข้อเท็จจริง ไม่ต้องพิจารณาฎีกาโจทก์ต่อไป

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบุกรุกและทำร้ายร่างกายโจทก์ ในความผิดฐานทำร้ายร่างกายอัยยการโจทก์ได้ฟ้องและศาลตัดสินลงโทษจำเลย คดีเสร็จเด็ดขาดไปแล้ว โจทก์จะมาฟ้องฐานบุกรุกอีกไม่ได้เป็นฟ้องซ้ำ เพราะความผิดฐานบุกรุกและทำร้ายร่างกายเป็นกรรมและวาระเดียวกัน

ฟ้องว่า จำเลยใช้เท้าเตะผู้เสียหายหนึ่งทีถูกขมับซ้ายบวมนูนจนสลบไปชั่วครู่หนึ่ง ปรากฏตามใบชันสูตรซึ่งระบุว่ามีแผลบวมนูนที่ขมับร่วมประมาณ 7 วันหายดังนี้ ยังแปลไม่ได้ว่า โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายผู้เสียหายถึงบาดเจ็บตาม ม.254
เพียงแต่ปรากฏว่ามีแผลบวมนั้นที่ขมับรักษาประมาณ 7 วันหายยังเรียกไม่ได้ว่าถึงบาดเจ็บการที่ผู้เสียหายลอบไปชั่วครู่หนึ่งนั้น ก็ไม่ถือว่าเป็นการทำร้ายถึงบาดเจ็บตามกฎหมาย

จำเลยไปลักทรัพย์ เจ้าทรัพย์รู้ตัวเข้าจับ จำเลยวิ่งหนีและได้ทำร้ายเจ้าทรัพย์เพื่อหลบหนีให้พ้นอาญา แม้จะทำการลักทรัพย์ไม่สำเร็จ จำเลยก็ต้องมีความผิดฐานชิงทรัพย์
อ้างฎีกาที่ 541/81

การที่วินิจฉัยว่าการประทุษฐร้ายนั้นมีผลถึงทุพพลภาพหรือพิการไปจนตลอดชีวิตหรือไม่ ย่อมแล้วแต่ลักษณะบาดแผลและอาการที่ปรากฏ และถือว่าเป็นปัญหาข้อเท็จจริง
เมื่อศาลล่างทั้งสองวินิจฉัยว่าบาดแผลไม่ถึงทุพพลภาพหรือทำให้เป็นคนพิการไปตลอดชีวิต โจทก์จะฎีกาว่าบาดแผลถึงสาหัสตาม ม.256 ข้อ 7 ดังนี้ ฎีกาไม่ได้ต้องห้ามตาม ป. วิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218
ถูกทำร้ายนิ้วชี้ชี้อยู่ตลอดชีวิตจะเป็นบาดแผลถึงสาหัสหรือไม่นั้นจะต้องพิจารณาว่าทำให้ทุพพลภาพหรือพิการไปตลอดชีวิตหรือไม่ซึ่งเป็นข้อเท็จจริง

แผลกลางแก้มซ้ายยาว 6 ซ.ม.กว้างครึ่ง ซ.ม.เป็นแผลใหญ่ยาวอยู่ห่าง 3 วามองเห็นแผลถนัดเช่นนี้ย่อมทำให้เสียความงามแห่งใบหน้าจนน่าเกลียด นับว่าเป็นบาดแผลทำให้รูปหน้าเสียโฉม นับถือว่าถึงสาหัส

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกับพวกทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายหนึ่ง ขอให้ลงโทษตาม ม.254,249 ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยกับพวกที่ถูกทำร้ายวิวาทกันต้องตาม ม.253 และไม่ปรากฎว่าจำเลยทำร้ายแผลไหน ดังนี้ จะลงโทษจำเลยไม่ได้.

โจทฟ้องว่าเหตุเกิดที่ตำบนหนึ่งพิจารนาได้ความว่าเหตุเกิดอีกตำบนหนึ่งโจทยื่นคำร้องขอแก้ฟ้องว่าโจทกล่าวตามรายงานการสอบสวนซึ่งพนักงานสอบสวนเข้าไจผิดไปเพราะตำบนทั้งสองมีเขตติดต่อกันดังนี้สาลอนุญาตไห้แก้ฟ้องได้โดยถือว่ามีเหตุอันควน.