คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 250

การที่ใช้มีดถางกอหญ้าฟันเขาถึง 3 แผล ๆ ที่คอเป็นแผลฉกรรจ์และถึงแก่ความตายในขณะนั้น อันมีสาเหตุเพราะจำเลยเป็นชู้กับเมียผู้ตายและอยากจะอยู่ด้วยกัน การที่จำเลยขุดินร่วมครึ่งชั่วโมงลอดตัวเข้าไปฆ่าผู้ตายซึ่งนอนอยู่ในโรงไม้ได้สมประสงค์เช่นนี้ย่อมแสดงว่าจำเลยกระทำโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายตาม ม.250
การลดโทษประหารชีวิตตาม ม.59,37 นั้นต้องควบกัน ม.37 เป็นหลักเกณฑ์การลดโทษว่ามากน้อยเพียงไร ม.59 เป็นดุลยพินิจในการลดโทษให้.

โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยฆ่าผู้ตายโดยเจตนาโดยความพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายเท่านั้นก็เป็นฟ้องที่สมบูรณ์ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.250 ได้แล้ว ไม่จำต้องบรรยายรายละเอียดว่าจำเลยได้กระทำโดยความพยายามด้วยความพยาบาทอย่างไร
จำเลยไปคอยดักยิงผู้ตายระหว่างทางโดยมีสาเหตุกันอยู่ครั้งแรกยิงผู้ตายไม่ได้แล้วยังพยายามตามไปยิงอีกจนตาย ดังนี้การกระทำของจำเลยเป็นผิด ก.ม.อาญา ม.250

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยปล้นทรัพย์ และว่าในการปล้นจำเลยได้ใช้สาตราวุธตีและแทงผู้เสียหายคนหนึ่งโดยเจตนาจะฆ่าให้ตาย จนผู้เสียหายคนนั้นตาย และตีและแทงทำร้ายผู้เสียหายอีกคนหนึ่งถึงบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 301,249,250 ดังนี้แม้ทางพิจารณาจะได้ความว่าไม่มีการปล้น แต่เป็นเรื่องสมัครใจวิวาทซึ่งกันและกัน จำเลยบางคนแทงอีกฝ่ายหนึ่งถึงบาดเจ็บบ้าง ดังนี้ศาลย่อมมีอำนาจพิพากษาลงโทษจำเลยผู้ที่ทำร้ายเขาถึงตายและบาดเจ็บตามความผิดที่ตนได้กระทำไปได้

จำเลยในคดีอาญาพิมพ์นิ้วมือในคำคู่ความโดยไม่ปรากฏว่าได้ทำต่อหน้าพนักงานเจ้าหน้าที่และไม่มีพะยานรับรองลายพิมพ์นิ้วมือนั้น จะถือว่าเป็นถ้อยคำของจำเลยไม่ได้
ในคดีที่ศาลลงโทษประหารชิวิตและไม่มีอุทธรณ์นั้น เมื่อศาลอุทธรณ์เห็นว่า ศาลไม่ได้สอบถามจำเลย เรื่องมีทนายความหรือไม่ ศาลอุทธรณ์มีอำนาจพิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้นแล้วให้ดำเนินการใหม่ให้ถูกต้องได้

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานสมคบกันฆ่าพลตำรวจสมบูรณ์, ซึ่งกระทำการตามหน้าที่อันชอบด้วยกฎหมาย ได้ความว่านายน้อยจำเลยใช้ไม้ตีพลตำรวจสุธรรมเช่นนี้ จะลงโทษนายน้อยฐานต่อสู้ขัดขวางเจ้าพนักงานไม่ได้ เพราะเป็นข้อเท็จจริงนอกฟ้อง
แม้จำเลยจะได้กระทำผิดในที่แห่งเดียวกัน แต่เป็นเรื่องเกิดขึ้นในปัจจุบันทันด่วน ต่างคนต่างทำโดยมิได้มีการคบคิดกัน ไม่ถือว่าเป็นตัวการด้วยกัน

ผู้ตายกับพวกซึ่งเป็นเจ้าพนักงานได้กรูกันมาที่จำเลยซึ่งในขณะนั้นจำเลยกำลังถูกทำร้ายอยู่และผู้ตายมิได้แสดงตัวหรือบอกว่าเป็นเจ้าพนักงาน จำเลยเข้าใจว่าจะทำร้ายตนจึงแทงไปถูกผู้ตายตายและผู้ตายมีดาบปลายปืนไปด้วยดังนี้ ถือว่าเป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ.

พวกพยาพยามปล้นทรัพย์คนหนึ่งเข้าไปแทงพวกเจ้าทรัพย์เพื่อช่วยพวกของตนที่ถูกทำร้ายล้มอยู่นั้น ไม่เปนผิดตามกดหมายลักสนะอาญามาตรา 250 คงผิดตามมาตรา 301-60 และมาตรา 249

จำเลยที่ 1 จ้างจำเลยที่ 2 ไห้ค่าผู้ที่เปนสามีไหม่ของลูกสาวผู้ซึ่งได้รับบำนาญพิเสสจากทางราชการโดยที่สามีเก่าเปนทหานเสียชีวิตไนหน้าที่ จำเลยที่ 1 โกรธและเกรงว่าทางราชการจะงดเงินเดือนพิเสสเสีย ดังนี้จำเลยทั้งสองมีความผิดถานสมคบกันค่าคนตายตามมาตรา 250 (3)

การปล้นและมีการค่าเจ้าทรัพย์ตาย ถ้าไม่ปรากตว่าจำเลยเปนคนค่าหรือสมคบไนการค่า ก็ลงโทสตามมาตรา 301 ตอน 3 จะลงโทสตามมาตรา 250 ไม่ได้

พรึติการน์ที่ถือได้ว่าจำเลยได้กะทำการด้วยความพยายามโดยพยาบาทมาดหมาย.