คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 ม. 38

ยกฟ้อง

ได้ความว่าจำเลยมีแป้งสำหรับทำสุราเถื่อนก็ลงโทษจำเลยฐานมีเครื่องทำสุราเถื่อนได้ โดยโจทก์ไม่ต้องนำสืบถึงว่าแป้งนั้นทำสุราแล้วมีกอฮอล์ดึ่มกินได้อย่างสุรา

เมื่อฟ้องโจทก์อ้างบทขอให้ลงโทษจำเลยในบทที่เบา แม้โจทก์บรรยายข้อความในฟ้องชัดเจน ซึ่งอาจจะลงโทษจำเลยในบทที่หนักได้ ศาลจะสันนิษฐานว่าโจทก์ประสงค์จะขอให้ลงโทษตามบทที่หนักหาได้ไม่ เว้นแต่โจทก์ขอผิดบทอันเกิดแต่เข้าใจผิดหรือหลงลืม

ยกฟ้อง

ยกฟ้อง

อุบายไปหลอกขอซื้อสุราเถื่อน ผู้ขายหลงเชื่อจึงนำออกมาเพื่อจะขายให้แลยังมิทันตกลงราคากันก็ถูกเจ้าพนักงานจับดังนี้เรียกได้ว่าเป็นการนำออกแสดงเพื่อขายตาม ม.8 แห่ง พ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2476 จำเลยต้องมีผิดตามมาตรานี้อาญา ม.70 +พินิจตามกะทงลงโทษ

คดีเรื่องทำน้ำสุราเถื่อนนั้นผู้ทำมีผิดตาม ม.38 แห่ง พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 แลต้องวางโทษตาม ม.7 แห่ง พ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2476 มาตรา 8 แห่ง พ.ร.บ.ภาษีชั้นในแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2476 เป็นบทปรับโทษผู้ซื้อผู้ขายแลผู้มีน้ำสุราซึ่งมาจากต่างประเทศ หรือที่กระทำขึ้นโดยผิดกฎหมาย ฯลฯ จะใช้บังคับในคดีเรื่องทำสุราเถื่อนไม่ได้ ยกเลิกกฎหมาย พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 ม.38 ยังใช้เป็นบทปรับผู้กระทำน้ำสุราเถื่อนอยู่ หาได้มีกฎหมายใดยกเลิกไม่

เพียงแต่ได้ความว่าแอลกอฮอล์ไว้ยังไม่มีผิดตามกฎหมายข้างต้น วิธีพิจารณาอาญาน่าที่นำสืบมีแอลกอฮอล์ไว้โจทก์ต้องนำสืบว่าแอลกอฮอล์เป็นสุราโดยสุภาพหรือเป็นวัตถุหรือของผสมที่มีแอลกอฮอล์ซึ่งใช้ดื่มกินได้อย่างสุรา จึงจะพังลงโทษจำเลยได้

เมื่อโจทก์อ้างว่าเข้าหมักหวานเป็นส่าสำหรับทำสุราเถื่อนก็เป็นหน้าที่โจทก์ต้องนำสืบให้สมเพียงแต่ได้ความว่าเข้าหมักหวานที่จับได้จากจำเลย เจ้าพนักงานเอาไปทิ้งไว้ 2 วันแล้วบีบน้ำไปกลั่นมีแรงแอลกอฮอล์นั้นยังไม่พอลงโทษจำเลยได้

ฟ้องว่าจำเลยมีแป้งเชื้อสุราไว้เป็นหน้าที่โจทก์ต้องนำสืบว่าจำเลยมีไว้เพื่อเจตนาจะทำน้ำสุราจึงจะลงโทษจำเลยได้ อ้างฎีกาที่ 438/2471 ที่ +67/2472