คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 223

ทรัพย์ที่เป็นอันตรายจากการวางเพลิงของจำเลยเป็นเพียงประตูบ้านซึ่งทำด้วยไม้มะค่าและต้นไม้ประดับ คิดเป็นเงินประมาณ 5,000 บาท ถือได้ว่าเป็นทรัพย์ที่มีราคาน้อย และขณะเกิดเหตุผู้เสียหายก็อยู่ในที่เกิดเหตุและสามารถดับไฟได้ทัน การกระทำของจำเลยจึงไม่น่าจะเป็นอันตรายแก่บุคคลอื่น กรณีเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 218(1) ประกอบด้วยมาตรา 223

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตาม ป.อ. มาตรา 218 (1) โดยศาลอุทธรณ์ภาค 4 พิพากษายืน เมื่อปรากฏว่า กระท่อมนาและทรัพย์สินที่ถูกเพลิงไหม้มีราคาเพียงเล็กน้อย ทั้งกระท่อมนาดังกล่าวปลูกอยู่กลางทุ่งนา รอบกระท่อมนาไม่มีบ้านเรือนบุคคลอื่นอยู่ และขณะเกิดเหตุกระท่อมนาไม่มีบุคคลอยู่อาศัย ย่อมไม่อาจเป็นอันตรายต่อบุคคลอื่นได้ การกระทำของจำเลยจึงเป็นความผิดตาม ป.อ. มาตรา 223 การที่ศาลอุทธรณ์ภาค 4 พิพากษายืนโดยไม่ได้แก้ไข จึงเป็นการไม่ถูกต้อง ปัญหาดังกล่าวเป็นปัญหาข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน แม้จำเลยจะมิได้ฎีกาในปัญหาดังกล่าว ศาลฎีกาก็มีอำนาจแก้ไขปรับบทลงโทษจำเลยให้ถูกต้องได้

อัยการโจทก์ฟ้องว่าจำเลยทั้ง 4 สมคบกันถากทำลายตราประจำต้นไม้ของนายจงกลซึ่งได้รับอนุญาตจากกรมป่าไม้ แล้วสมคบกันตีราคาเลขหมายอื่น เป็นเลขของนายพิจิตรจำเลยขึ้นใหม่โดยทางการมิได้อนุญาตเพื่อประสงค์จะให้ไม้ของนายจงกลตกเป็นของนายพิจิตร จำเลย โดยจำเลยหวังผลประโยชน์จากนายพิจิตร
ดังนี้นายจงกลย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้เสียหายมีสิทธิร้องขอเข้าเป็นโจทก์ร่วมกับอัยการโจทก์ได้ เพราะเป็นผู้ที่ได้รับอนุญาตให้ทำไม้ที่ตีตราไว้ให้แล้วซึ่งนายจงกลมีสิทธิที่จะเข้ายึดถือครอบครองเป็นเจ้าของในภายหลัง (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 5/2499)

การกระทำของจำเลยมีเจตนาทุจจริตหรือไม่ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง
ศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกับศาลชั้นต้น แต่แก้กำหนดโทษจาก 2 ปี เหลือ 1 ปี ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่าจำเลยไม่มีความผิดโจทก์จะฎีกาในข้อนี้ไม่ได้
คนขายสุราของบริษัทเอาน้ำสุราไปขายที่อื่นแล้วทำบิลว่านำสุราส่งไปขายให้แก่ร้านค้าปลีกของบริษัท ถือว่าเป็นการทำหนังสือเท็จ ไม่เป็นความผิดฐานปลอมหนังสือ

เสมียนร้านเอกชนตรอกข้อความลงในแบบจำหน่ายสุราของกรมสรรพสามิตต์ ไม่ตรงความจริงเป็นผิดฐานปลอมหนังสือธรรมดาไม่ใช่ปลอมหนังสือราชการ เพราะไม่ใช่หนังสือที่ทางราชการทำขึ้นทั้งฉบับ

ฟ้องว่านางเซ่งอู้มอบเงินให้นายไล้ซื้อผ้า แล้วจำเลยปลอมหนังสือใจความว่าให้นายไล้มอบผ้าหรือเงินให้แก่จำเลย โดยมิได้ระบุว่าปลอมหนังสือของผู้ใดดังนี้ ถือว่าเป็นฟ้องเคลือบคลุม

โจทฟ้องว่าจำเลยสมคบกันทำไบแทนไบสุทธิปลอมขึ้นและนำไปไช้ จำเลยรับสารภาพดังนี้ลงโทสจำเลยถานปลอมหนังสือและไช้หนังสือปลอมได้

โจทฟ้องจำเลยถานปลอมหนังสือซึ่งเกี่ยวกับความผิดถานแจ้งความเท็ดที่ถูกสาลทฟานลงโทสไปแล้ว จำเลยรับสารภาพแต่ต่อสู้ว่าเปนกัมเดียวกับคดีที่สาลทหานลงโทส โจทแถลงประกอบฟ้องว่าคดีเรื่องไหม่นี้คือคดีที่จำเลยนำบัตรปลอมไปสแดงแก่เจ้าพนักงานและเหตุเกิดวันเวลาและสถานที่เดียวกันนั้นเอง ดังนี้สแดงไห้เห็นว่าโจทไม่ประสงค์ไห้ลงโทสจำเลยถานปลอมหนังสือสาลพิพากสายกฟ้องได้

การเติมนามสกุลลงท้ายลายมือชื่อที่เขาเซ็นมอบไห้ไว้รวมขึ้นเปนลายมือชื่อไหม่ นอกเหนือไปกว่าลายมือชื่อที่มอบหมายไว้นั้น เปนการกะทำที่มีลักสนะอันสามาถอาดเสียหายแก่ผู้ที่ลงชื่อไว้ เมื่อนำหนังสือเช่นนั้นไปไช้ ก็มีความผิดถานปลอมหนังสือ.

เสมียนแผนกมหาดไทยประจำอำเพอได้รับมอบหมายจากนายอำเพอผู้เปนนายทเบียนปืนไห้เปนผู้กรอกรายการตามแบบฟอร์มไบอนุญาตไห้มีอาวุธปืนเพื่อเสนอนายอำเพอลงนามเช่นนี้นายอำเพอเปนเจ้าพนักงานซึ่งมีหน้าที่ทำตามตำแหน่งไนเรื่องอาวุธปืนนั้น หากเสมียนดังกล่าวแล้วปลอมไบอนุญาตอาวุธปืนย่อมมีผิดตามมาตรา 224 ไม่มีผิดตามมาตรา 229.