คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 43

ในคดีเรื่องลักทรัพย์ ปัญหาที่ว่าจำเลยมีเจตนาทุจริตหรือไม่นั้น. เป็นปัญหาข้อเท็จจริง.

เขียนจดหมายถึงผู้ที่ต้องการให้มาประกันตัวความว่า"ผู้กำกับการตำรวจปล่อยไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่นายร้อยตำรวจไม่ถูกกันเป็นส่วนตัวแกล้งปั้นเรื่องขึ้นอีก"ดังนี้เป็นการปรับทุกข์เป็นส่วนตัว ไม่ใช่เจตนาดูหมิ่นเจ้าพนักงาน
โจทก์ไม่ฟ้องและสืบว่าจดหมายที่กล่าวหาว่าหมิ่นประมาทนี้ได้รู้ถึงบุคคลแต่สองคนขึ้นไปจึงไม่ผิด มาตรา 282(อ้างฎีกาที่ 1013/2475) จดหมายถึงบุคคลเฉพาะตัวไม่ประสงค์ให้เปิดเผยไม่เป็นการโฆษณาตามมาตรา 339(3)

กล่าวคำหมิ่นประมาทเขาต่อหน้าบุคคลคนเดียว แต่มีผู้อื่นได้ยินด้วยโดยผู้กล่าวไม่รู้นั้น ไม่เป็นผิดฐานหมิ่นประมาท
ความผิดฐานหมิ่นประมาทจะต้องมีเจตนากล่าวต่อหน้าบุคคลตั้งแต่ 2 คนขึ้นไปด้วย

สั่งปืนตามแคตตาลอคจากต่างประเทศ โดยเข้าใจผิดว่าเป็นปืนเด็กเล่น. เป็นการเข้าใจผิดในข้อเท็จจริงขาดเจตนาทางอาญาจึงไม่เป็นผิด
ปืนซึ่งใช้ยิงโดยวิธีอัดลมแต่มีขนาดใหญ่พอทำร้ายร่างกายให้แตกหักบุบสลายได้ถึงสาหัส จัดเป็นอาวุธปืนตาม พระราชบัญญัติอาวุธปืนได้ซึ่งผู้ใดมีไว้เป็นความผิดจึงเป็นของต้องริบ

ในคดีที่หาว่าหมิ่นประมาทในเวลาเบิกความเป็นพะยานในศาลนั้น ศาลต้องดูสำนวนเรื่องก่อนประกอบการพิจารณาถ้าปรากฏว่าไม่ใช่คำเบิกความนอกเรื่อง ไม่ใช่จงใจหมิ่นประมาท ก็ไม่เป็นความผิด

มีคนมาบอกโจทก์ซึ่งเป็นพระภิกษุว่าจำเลยแอบดูโจทก์สังวาสกับสตรี โจทก์กับจำเลยจึงไถ่ถาม จำเลยพูดตอบโจทก์ว่าเห็นตริงได้เกิดโต้เถียงกันขึ้นจำเลยยังย้ำว่า "มึงเอากันจริง แล้วยังมาพาลหาเรื่องอีก" ดังนี้ถือว่าจำเลยมีเจตนาหมิ่นประมาทโจทก์

ผู้สอบแทงจำเลย ๆ เดือดแกว่งมีดไปมาไล่คนร้ายเข้าไปในกลุ่มคน+ไปถูกผู้อื่นบาดเจ็บสาหัส ดังนี้ จำเลยมีความผิดฐานทำร้ายร่างกายโดยเจตนาและจะอ้างเอาเหตุยั่วโทษะมาเป็นเหตุลดโทษมิได้
พฤตติการณ์ที่ถือว่าจำเลยย่อมอาจแลเห็นผลแห่งการที่กระทำนั้นได้

มีคนมารื้อกะท่อม ห้ามก็ไม่ฟัง จึงใช้มีดฟันดังนี้ เป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ แย่งมีดเขาเพื่อการทำร้ายนั้น ถ้ามีดบาดเขามีบาดเจ็บ ต้องมีผิด ตาม ม.254

จำเลยเมาสุรากล่วคำด่ารัฐบาลโดยไม่มีเจตนาให้ใครดูหมิ่นเกลียดชังรัฐบาลไม่มีผิดตาม ม.104

กล่าววาจาใส่ร้ายหมิ่นประมาทผู้พิพากษาเพราะเหตุที่ได้กระทำการตามหน้าที่ แม้จะกล่าวเมื่อพ้นจากที่ได้กระทำตามหน้าที่แล้ว ก็ต้องมีผิดตาม ม.116 ทั้งเป็นผิดตาม ม.282 ด้วย แต่ไม่เป็นผิดตาม ม.136 แห่งพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาความแพ่ง หน้าที่นำสืบ คำกล่าวที่เป็นผิดฐานหมิ่นประมาทตาม ม.282 นั้น เพียงแต่อาจทำให้เจ้าทุกข์เสียขื่อเสียงหรือทำให้คนทั้งหลายดูหมิ่นหรือเกลียดชังก็ต้องเป็นผิดฐานนี้ โจทก์หาจำต้องสืบว่าเจ้าทุกข์ได้รับความเสียชื่อเสียงอย่างใดไม่ กล่าวใส่ร้ายว่าผู้พิพากษากินไข่ โจทก์นำสืบว่าหมายความถึงกินินบนจำเลยต้องมีผิดฐานหมิ่นประมาทกะทงโทษ กล่าวคำหมิ่นประมาท 2 คราวแต่ละคราวเป็นผิดตาม ม.116-282 ศาลมีอำนาจลงโทษจำเลยในบทที่หนักตามมาตรา 282 -70-71 ได้ ฎีกาอุทธรณ์ปัญหาข้อเท็จจริงเจตนาหรือไม่เป็นข้อเท็จจริง