คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 249

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกัน+ผู้ตายโดยเจตนาจะฆ่า+พิจารณาได้ความเพียงว่าจำเลยมีส่วนทำร้ายผู้ตาย +นั้น ก็ลงโทษฐานทำร้ายร่างกาย ตาม ม.338 (3) ได้.

โจทย์ฟ้องจำเลยเป็นความอาญาระบุแต่วันและเดือนที่กระทำผิดเท่านั้นหาได้ระบุปีไม่แล้วภายหลังยื่นคำร้องของระบุปีด้วย โดยไม่ทำให้จำเลยหลงข้อต่อสู้อย่างใด ฟ้องของโจทก์ใช้ได้ตามกฎหมาย พะยาน พะยานโจทก์เบิกความครั้งหนึ่งแล้วแต่เป็นความเท็จศาลจึงพิพากษาลงโทษพะยานฐานเบิกความเท็จไปแล้ว โจทก์ขอสืบพะยานคนนั้นในข้อเดียวกับในครั้งแรกอีกได้ไม่ผิดวิธีพิจารณา

ทนายความในกรณีที่จำเลยตั้นทนายว่าคดีแทนคน 2 คน ศาลจะห้ามทนายความอีกคน 1 ถามค้านถามติ่งพะยานไม่ได้เมื่อไม่ปรากฎว่าเปนการประวิงคดีให้ชักช้าทนายทั้ง 2 คนมีโอากาศถามค้านถามติ่งพะยานได้เต็มที่เสมอคำสั่งระหว่างพิจารณาที่คู่ความได้ร้องอุทธรณ์คัดค้านพร้อมกับฟ้องอุทธรณ์นั้น เรียกว่าได้ร้องค้านมาแต่ศาลชั้นต้นแล้ว

แก้มาก ศาลเดิมลงโทษจำเลยตาม ม.249-59 ให้จำคุก 10 ปี ศาลอุทธรณ์แก้ให้ลงโทษตามมาตรา 251 จำคุก 5 ปีดังนี้ เป็นแก้มากเจตนาหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง เทียบฎีกาที่ 95/2474

คนบังคับอังกฤษปะปนกับคนบังคับสยามต้องหาว่าทำผิด คู่ความฎีกาได้-แต่ในปัญหาข้อกฎหมาย ปัญหาที่ว่าถ้อยคำของผู้ถูกทำร้ายซึ่งให้การขณะใกล้จะตายนั้น รับฟังเปนพะยานได้หรือ+เปนปัญหาข้อกฎหมาย
ลักษณพะยานคำให้การของผู้ถูกทำร้ายในขณะเมื่อใกล้จะตายนั้นรับฟังได้

ลักษณพะยาน กรรมเปนเครื่องชี้เจตนา ฆ่าคนตายโดยความพยาบาทแต่เขาไม่ตายมีผิดฐานพยายามฆ่าคนตายตาม ม.249-60 องค์แห่ง ม.250