คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 254

จำเลยสมคบกันเพื่อกระทำร้ายผู้หนึ่ง จำเลยคนหนึ่งได้ทำร้ายผู้อื่นที่มาขัดขวางและเป็นการต่อสู้กันตัวต่อตัวโดยจำเลยอื่นมิได้เกี่ยวข้องดังนี้จำเลยอื่นๆ นั้นไม่มีผิดฐานเป็นตัวการทำร้ายร่างกายด้วย เพราะเจตนาเดิมของจำเลยมิได้มุ่งจะทำร้ายบุคคลนั้น

ฟ้องว่าจำเลยหลายคนวิวาททำร้ายกัน ไม่ได้ระบุว่าคนใดทำร้ายคนใด. ทั้งไม่ระบุว่าฝ่ายไหนสมคบกันทำร้ายอีกฝ่ายหนึ่ง. แม้จำเลยจะรับสารภาพก็ลงโทษตาม มาตรา 254ไม่ได้.

จำเลยมีศาสตราวุธเข้าไปลักไก่ของเจ้าทรัพย์. เจ้าทรัพย์ได้ตีจำเลยล้มไปก่อน. ไก่ที่ลักมาหลุดมือหนีไป. จำเลยกลับฟันเจ้าทรัพย์แล้วก็หนีไป. การกระทำของจำเลยที่ทำร้ายเจ้าทรัพย์เป็นการต่อเนื่องกับการลักทรัพย์ยังไม่ขาดตอนกัน. และเมื่อทำร้ายแล้วก็หนีไป เห็นได้ว่าทำร้ายเพื่อหลีกเลี่ยงให้พ้นอาญา. จำเลยจึงมีความผิดฐานชิงทรัพย์ไม่ใช่ลักทรัพย์ และทำร้ายเจ้าทรัพย์.

บาดแผลสาหัสหรือไม่ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง

สมคบกันมากระทำผิดอย่างเดียวกัน ต้องเป็นตัวการด้วยกันโดยไม่จำเป็นต้องได้ลงมือทำผิดด้วยกันทุกคน

บาดแผลที่คอยาวประมาณ 15 ซ.ม. กว้าง 1 ซ.ม. รักษาเพียง 15 วันหาย การที่ศาลลงโทษปรับมา 15 บาทไม่นับว่าโทษเบาพอที่ศาลฎีกาจะแก้ไข

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายร่างกาย จ. บาดเจ็บสาหัสประกอบด้วยทุกขเวทนากล้าเกินกว่า 20 วัน ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายบาดเจ็บสาหัสทำให้ไม่อาจประกอบการอาชีพได้เป็นปกติเกินกว่า 20 วันศาลอุทธรณ์พิพากษายืน แต่ผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์นายหนึ่งมีความเห็นแย้งว่าโจทก์ฟ้องว่าบาดแผล จ. ถึงสาหัสโดยมีอาการประกอบด้วยทุกขเวทนากล้าเกินกว่า 20 วัน ข้อเท็จจริงทางพิจารณาจึงต่างกับฟ้องลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายบาดเจ็บสาหัสไม่ได้ ควรลงโทษฐานทำร้ายร่างกายธรรมดาดังนี้ คดีจึงฎีกาได้แต่เฉพาะปัญหาข้อกฎหมายเท่านั้น จำเลยฎีกาว่าโจทก์ไม่มีพยานแสดงว่าจำเลยทำร้ายร่างกาย จ. ถึงสาหัสตามฟ้อง จึงเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 218

ฟ้องว่าจำเลยวิวาททำร้ายร่างกายถึงสาหัส จำเลยรับสารภาพตามฟ้องทุกประการ ดังนี้ ศาลลงโทษจำเลย ฐานทำร้ายร่างกายถึงสาหัสได้

ฟ้องกล่าวว่าจำเลยใช้มีดฟัน ทางพิจารณาได้ความว่าใช้ไม้ตะพดตีดังนี้เป็นข้อเท็จจริงที่แตกต่างกับฟ้อง เป็นเหตุให้ศาลยกฟ้องได้

บาดแผลอยู่ในไรผม ไม่ถือว่าเป็นบาดแผลถึงรูปหน้าเสียโฉมติดตัวตาม มาตรา 256