คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 254

สามีใช้ไม้และมือทำร้ายภริยา มีบาดแผลช้ำบวมที่อกที่ชายโครง และที่อวัยวะส่วนอื่นหลายแห่ง ต้องรักษาตัว 1 เดือนเศษ ดังนี้ ย่อมเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บ มีผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 254

สามีใช้กำปั้นตีใช้เท้าเตะและใช้ไม้โตเท่าผลส้มเขียวหวานตีภรรยามีบาดแผลบวมช้ำเขียว รวม 23 แห่งด้วยกัน ต้องรักษาตัวอยู่รวม 20 กว่าวัน มีนายแพทย์มาเบิกความประกอบว่าภรรยาต้องรักษาตัวอยู่ที่สุขศาลา 17 วัน มีอาการเจ็บที่อก ดังนี้ ถือได้ว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บและเป็นเหตุให้ภริยาฟ้องขอหย่าจากสามีได้

เอกสารที่โจทก์ส่งติดมาพร้อมกับฟ้องนั้น เป็นส่วนหนึ่งของฟ้องหมดทั้งฉบับ
ฟ้องหาว่า จำเลยทำร้ายร่างกายผู้เสียหายเมื่อวันที่ 8 แต่ตามรายงานชันสูตรบาดแผลที่โจทก์ส่งพร้อมกับฟ้องปรากฏว่า ผู้บาดเจ็บมีบาดแผลวันที่ 5 ดังนี้ย่อมขัดกันเองฟังไม่ได้ว่า จำเลยทำผิดตามวันที่โจทก์ฟ้อง แม้จำเลยจะรับสารภาพตามฟ้อง ก็ลงโทษจำเลยไม่ได้ ต้องยกฟ้อง

มีการเลี้ยงอาหารและสุราคนงานในวันสิ้นปี ผู้เสียหายได้กล่าวอบรมคนงานให้สามัคคีกัน จำเลยซึ่งเป็นคนงาน เมาสุราได้ชักมีดยาวทั้งตัวทั้งด้ามประมาณ 1 คืบออกมาแทงผู้เสียหาย 1 ทีแล้ววิ่งหนีไปผู้เสียหายไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลกลาง 9 วันแล้วซื้อยาไปรักษาตัวที่บ้านอีก 20 วันแผลหายสนิท จึงไปทำงานตามปกติ แต่เหตุที่ผู้เสียหายไม่ไปทำงานไม่ปรากฏว่าหากขืนทำจะมีอาการเป็นประการใด แพทย์ประจำโรงพยาบาลกลางได้มาเบิกความเป็นพยานโจทก์ว่าบาดแผลผู้เสียหายรักษา 15 วันหาย เช่นนี้วินิจฉัยว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 254 เท่านั้นไม่ใช่เรื่องพยายามฆ่าคน

มีการเลี้ยงอาหารและสุราคนงานในวันสิ้นปี ผู้เสียหายได้กล่าวอบรมคนงานให้สามัคคีกันจำเลยซึ่งเป็นคนงาน เมาสุราได้ชักมีดยาวทั้งตัวทั้งด้ามประมาณ 1 คืบ ออกมาแทงผู้เสียหาย 1 ที แล้ววิ่งหนีไป ผู้เสียหายไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลกลาง 9 วันแล้ว ซื้อยาไปรักษาตัวที่บ้านอีก 20 วัน แผลหายสนิท จึงไปทำงานตามปกติ แต่เหตุที่ผู้เสียหายไม่ไปทำงาน ไม่ปรากฏว่าหากขืนทำจะมีอาการเป็นประการใด แพทย์ประจำโรงพยาบาลกลางได้มาเบิกความเป็นพยานโจทก์ว่าบาดแผลผู้เสียหายรักษา 15 วันหาย เช่นนี้วินิจฉัยว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 254 เท่านั้น ไม่ใช่เรื่องพยายามฆ่าคน

ลูกจ้างกับนายจ้างวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน ลูกจ้างตบตีนายจ้างลงไปนอนและขึ้นนั่งคร่อมทับไว้ บุตรชายและบุตรสาวของนายจ้างเข้าช่วยมารดา ลูกจ้างจึงได้หันเข้าทำร้ายบุตรสาวนายจ้างบาดเจ็บและชักเงี่ยงปลากะเบนที่ตนพกไว้ออกแทงบุตรชายนายจ้าง 1 ทีถึงแก่ความตาย แม้ก่อนแทง บุตรชายนายจ้างจะได้บีบคอลูกจ้างจนติดกำแพงลูกจ้างจึงได้ชักเงี่ยงปลาที่พกไว้ออกมาแทงก็ดี ก็เป็นเรื่องการกระทำต่อสู้กันในการวิวาท ลูกจ้างจะอ้างว่ากระทำไปโดยจำเป็นเพื่อป้องกันตัว ไม่ได้

ลูกจ้างกับนายจ้างวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกันลูกจ้างตบตีนายจ้างลงไปนอนและขึ้นนั่งคร่อมทับไว้ บุตรชายและบุตรสาวของนายจ้างเข้าช่วยมารดา ลูกจ้างจึงได้หันเข้าทำร้ายบุตรสาวนายจ้างบาดเจ็บและชักเงี่ยงปลากะเบนที่ตนพกไว้ออกแทงบุตรชายนายจ้าง 1 ทีถึงแก่ความตายแม้ก่อนแทง บุตรชายนายจ้างจะได้บีบคอลูกจ้างจนติดกำแพงลูกจ้างจึงได้ชักเงี่ยงปลาที่พกไว้ออกมาแทงก็ดี ก็เป็นเรื่องการกระทำต่อสู้กันในการวิวาทลูกจ้างจะอ้างว่ากระทำไปโดยจำเป็นเพื่อป้องกันตัว ไม่ได้

บาดแผลถูกทำร้ายที่หน้าถึง 3 แห่ง คือ (1) ตรงขอบตาล่างข้างซ้ายกว้าง 1 ซ.ม.ยาว 2 ซ.ม. ฐานแผลช้ำบวมห้อเลือด (2) ตรงริมฝีปากล่างกว้าง 2 ซ.ม. ยาว 3 ซ.ม. ฐานแผลช้ำบวมห้อเลือด (3) ตรงขากันไกรข้างซ้ายกว้าง 1 ซ.ม. ยาว 3 ซ.ม. ช้ำบวมผิวหนังถลอก
ผู้ชันสูตรพิเคราะห์ เห็นว่ารักษาประมาณ 15 วันหาย ดังนี้ก็ถือว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บตามก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 254 แล้ว

บาดแผลถูกทำร้ายที่หน้าถึง 3 แห่ง คือ(1)ตรงขอบตาล่างข้างซ้ายกว้าง 1 ซ.ม. ยาว 2 ซ.ม.ฐานแผลช้ำบวมห้อเลือด (2) ตรง ริมฝีปากล่างกว้าง 2 ซ.ม.ยาว 3 ซ.ม. ฐานแผลช้ำบวมห้อเลือด (3)ตรงขากรรไกรข้างซ้ายกว้าง 1 ซ.ม. ยาว 3 ซ.ม. ช้ำบวมผิวหนังถลอก
ผู้ชันสูตรพิเคราะห์ เห็นว่ารักษาประมาณ 15 วันหายดังนี้ก็ถือว่าเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 254 แล้ว

ฟ้องบรรยายว่า จำเลยบังอาจสมคบกันใช้กำลังกายโดยใช้มือกอดรัดคอ ตบ ตี ชก และข้อศอกตีและใช้เท้าเตะกลุ้มรุมทำร้ายร่างกายผู้เสียหาย ฯลฯ ดังนี้ เป็นการบรรยายข้อเท็จจริงพอสมควรเท่าที่จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดีตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 158 แล้ว ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม
ถูกทำร้ายมีบาดแผล 4 แห่ง คือ หน้าผากเหนือคิ้วขวาเป็นรอยขีดหนังขาดโลหิตชับ ที่ใต้ตาขวาฟกช้ำหนังกำพร้าขาดโลหิตชับเหนือคิ้วซ้ายมีรอยฟกบวมเล็กน้อยกับที่ต้นคอและบ่าซ้ายบวมอักเสบและที่ข้อไหล่ซ้ายเคล็ดใช้แขนไม่สดวกอีกแห่งหนึ่ง บาดแผลหลังนี้ต้องรักษาอยู่เดือนเศษจึงหาย เรียกได้ว่ามีอาการถึงทุพพลภาพ จึงเป็นบาดเจ็บตามก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 254
ก.ม.ลักษณะอาญาแก้ไขเพิ่มเติมฉะบับที่ 14 พ.ศ.2494 ที่แก้ไขมาตรา 41,42 นั้น ไม่มีการเพิ่มโทษสำหรับที่ถูกรอการลงอาญาไว้ และการที่จะนำโทษเก่ามาบวกกับโทษใหม่ตามมาตรา 42 นั้น โทษครั้งใหม่ที่จำเลยได้รับต้องเป็นโทษจำคุกด้วย