คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
อาชญา ม. 338

ใช้ไม้ตะพดตีที่ข้างศีร์ษะ 1 ที่มีแผลกว้าง 1 เซ็นต์ยาว 3 เซ็นต์แลตีถูกที่แขนแผลกว้าง 1 นิ้วยาว 1 นิ้วอีก 1 ที ฐานแผลบวมแลช้ำแดงดังนี้เป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บตามมาตรา 254 ฎีกาอุทธรณ์ ปัญหากฎหมาย บาดแผลที่ศาลอุทธรณ์ฟังมาจะถึงบาดเจ็บตาม ม.254 หรือไม่เป็นปัญหากฎหมาย

คำว่า บังอาจ มีความหมายเพียงไร "บังอาจ" เป็นคำใช้เพื่อแสดงว่าไม่มีอำนาจทำได้ตามกฎหมายแม้ตามมาตรา 338 ข้อ 3 จะขาดคำว่าบังอาจก็หาทำให้ความประสงค์ผิดไปจากหลักกฎหมายทั่วไปไม่ แลเมื่อปรากฎว่าต่างสมัครใจทำร้ายกันก็อาจมีโทษตามมาตรานี้ได้
ฎีกาอุทธรณ์ ฟ้องมีมูลเป็นคดีอาชญาหรือไม่เป็นปัญหาข้อกฎหมาย วิธีพิจารณาอาชญา คำสั่งระวางพิจารณา การที่ศาลสูงพิจารณาคดีเสร็จสำนวนแล้วสั่งให้ศาลล่างทำอย่างไรต่อไปนั้นไม่ใช่คำสั่งระวางพิจารณาคู่ความย่อมอุทธรณ์ฎีกาได้

สมคบ อย่างไรฟังว่าเป็นการสมคบกัน เดิรมาด้วยกันแล้วเข้าขวางหน้าแย่งชิงทรัพย์ได้ไปเป็นการสมคบกัน พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ แก้มาก ศาลเดิมลงโทษ ด. ตามมาตรา 335 ข้อ 2 ปรับ 10 บาท แลลงโทษ ว. 2 กะทง ตามมาตรา 338 ข้อ 3 ปรับ 20 บาท แลมาตรา 293 ข้อ 7 จำคุก 6 เดือน ศาลอุทธรณ์แก้ให้จำคุกจำเลยทั้ง 2 ตามมาตรา 299 จำคุกคนละ 3 ปี เป็นแก้ไขมาก

บาดแผลที่ถูกทำร้ายฟกบวมช้ำโลหิตซับนับว่าถึงบาดเจ็บตาม ม.256 พ้นโทษครั้งแรกไปจนถึงวันทำผิดคดีนี้เกิน 5 ปี แล้วอย่าง 1 กับพ้นโทษครั้งที่ 2 ภายหลังที่ ทำผิดคดีนี้อีกอย่าง 1 ทั้ง 2 อย่างนี้เพิ่มโทษจำเลยฐานไม่เข็ดหลาบไม่ได้ วิธีพิจารณาอาชญา หลักวินิจฉัยคำว่าไม่แตกกับฟกบวมช้ำโลหิตชับนั้นไม่ใช่คำโต้แย้งกัน ฟังรวมไปด้วยกันได้

ปัญหาที่ว่าจำเลยสมคบกันหรือไม่ เป็นปัญหาในข้อเท็จจริง

ฟ้องทำร้ายร่างกายบาดเจ็บ พิจารณาได้ความไม่ถึงบาดเจ็บลงโทษได้ ความผิดฐานต่อสู้เจ้าพนักงานจำเลยต้องรู้ว่าผู้นั้นเปนเจ้าพนักงาน