คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ฝิ่น พ.ศ.2472 ม. 53

ผู้ที่ได้รับหนังสือคุ้มครองให้จัดหาฝิ่นสุกส่งรัฐบาลใบคุ้มครองนั้นไม่กินถึงฝิ่นดิบด้วย หากผู้นั้นมีฝิ่นดิบไว้ในครอบครอง ถือว่ามีฝิ่นดิบไว้ในครอบครอง โดยไม่ได้รับอนุญาต มีความผิด.

เมื่อฟ้องโจทก์ไม่ได้บรรยายว่าราคามูลฝิ่นที่รัฐบาลขายในท้องที่เกิดเหตุและเวลาเกิดเหตุกรัมละ 4 บาท เป็นแต่กล่าวว่ารัฐบาลจำหน่ายเวลานี้กรัมละ 4 บาท จำหน่ายแห่งใดก็ไม่ทราบ ทั้งจำเลยก็ไม่ได้ให้การรับราคาตามที่โจทก์ฟ้องโจทก์มีหน้าที่สืบให้สมแต่ไม่สืบ จึงควรปรับจำเลยตามอัตราขั้นต่ำคือ 50 บาท(อ้างฎีกาที่1037/2482และ1038/2482)
คู่ความรับกันว่า กรมสรรพสามิตมีนโยบายให้เจ้าของร้านฝิ่นมาฝิ่นออกนอกร้านได้ดังนี้ นโยบายนั้นหาลบล้างกฎหมายได้ไม่

เมื่อฟ้องโจทก์ไม่ได้บรรยายว่าราคามูลฝิ่นที่รัฐบาลขายในท้องที่เกิดเหตุและเวลาเกิดเหตุกรัมละ 4 บาท เป็นแต่กล่าวว่ารัฐบาลจำหน่ายเวลานี้กรัมละ 4 บาท จำหน่ายแห่งใดก็ไม่ทราบ ทั้งจำเลยก็ไม่ได้ให้การรับราคาตามที่โจทก์ฟ้อง โจทก์มีหน้าที่สืบให้สมแต่ไม่สืบ จึงควรปรับจำเลยตามอัตราคั่นต่ำคือ 50 บาท
(อ้างฎีกาที่ 1037/2482 และ 1308 /2482)
คู่ความรับกันว่า กรมสรรพมิตต์มีนโยบายให้เจ้าของร้านฝิ่นพาฝิ่นออกนอกร้านได้ดังนี้ นโยบายนั้นหาลบล้างกฎหมายได้ไม่

ผ้าเช็ดฝิ่นไม่ใช่สิ่งที่ผสมอยู่กับฝิ่นตามความหมายในมาตรา3(1) แห่ง พระราชบัญญัติฝิ่น 2472 จึงจะถือว่าเป็นฝิ่นไม่ได้
เมื่อไม่ปรากฏราคามูลฝิ่นของกลางตามราคาซึ่งรัฐบาลขายในท้องที่และเวลาเกิดเหตุก็ไม่มีทางจะคำนวณ 5 เท่าของราคามูลฝิ่นของกลางได้ จึงต้องปรับในอัตราขั้นต่ำในกฎหมาย
(อ้างฎีกา 1037/2482,768/2492)

คดีหาว่ามีมูลฝิ่นโดยไม่ได้รับอนุญาตเมื่อไม่มีราคามูลฝิ่นซึ่งรัฐบาลขายในท้องที่ และเวลาเกิดเหตุที่จะตั้งเป็นเกณฑ์คำนวณค่าปรับ. ก็ไม่มีทางที่จะคำนวณปรับจำเลย 5 เท่าของราคามูลฝิ่นได้ จึงต้องปรับจำเลยตามอัตราขั้นต่ำ คือ 50 บาท ตามพระราชบัญญัติฝิ่น(ฉบับที่4)2481 มาตรา 6
(อ้างฎีกาที่ 1037/2482)

กฎกระทรวงการคลังลงวันที่ 13 สิงหาคม 2486 ยกเว้นคนต่างด้าวที่มีใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวไม่ต้องมาขอใบอนุญาตสูบฝิ่นก็เพื่อผ่อนผันให้คนต่างด้าวที่ได้ขึ้นทะเบียนและมีใบสำคัญประจำตัวแล้วไม่ต้องขอใบอนุญาตสูบฝิ่นอีก แม้ใบสำคัญประจำตัวจะขาดอายุก็ไม่จำเป็นต้องมาขอใบอนุญาตสูบฝิ่นอีก เพราะการที่ใบสำคัญขาดอายุเป็นเรื่องของพระราชบัญญัติทะเบียนคนต่างด้าว

ลูกจ้างร้านฝิ่นรับฝากฝิ่นจากผู้อื่น เมื่อนายจ้างไม่อยู่นั้นถือว่าไม่ใช่กิจธุระ ในฐานะเป็นผู้จัดการของนายจ้างผู้ได้รับอนุญาตจำหน่ายฝิ่น จึงเป็นการนอกขอบเขตแห่งการงานนายจ้างจึงไม่มีความผิดฐานมีฝิ่นเกินบัญชี

ลูกจ้างร้านฝิ่นรับฝากฝิ่นจากผู้อื่นเมื่อนายจ้างไม่อยู่นั้นถือว่าไม่ใช่กิจธุระในฐานะเป็นผู้จัดการของนายจ้างผู้ได้รับอนุญาตจำหน่ายฝิ่น จึงเป็นการนอกขอบเขตต์แห่งการงานนายจ้างจึงไม่มีความผิดฐานมีฝิ่นเกินบัญชี.

เพื่อไม่มีการขายมูลฝิ่นไนท้องที่ที่จับมูลฝิ่นได้ ก็ได้แต่ปรับไนอัตราคั่นต่ำ 50 บาท จะไช้ราคาฝิ่นที่รัถบาลขายไนท้องที่นั้นมาคำนวนวางค่าปรับไม่ได้
อ้างดีกาที่ 1037/2482

เพื่อไม่มีการขายมูลฝิ่นในท้องที่ที่จับมูลฝิ่นได้ ก็ได้แต่ปรับในอัตราขั้นต่ำ 50 บาท จะใช้ราคาฝิ่นที่รัฐบาลขายในท้องที่นั้นมาคำนวณวางค่าปรับไม่ได้ อ้างฎีกาที่ 1037/2482