คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 252

ฟ้องว่าจำเลยประมาทบรรจุกระสุนปืนในปืนลูกซองพก แล้วเอาเสื้อห่อปืนและใช้แขนหอบเสื้อนั้นแขนเดียวเป็นเหตุให้ปืนหล่นถูกพื้นแล้วลั่นถูกคนตาย แม้จำเลยรับสารภาพตามฟ้องและโจทก์ไม่สืบ ดังนี้ก็ลงโทษจำเลยฐานทำให้คนตายโดยประมาทไม่ได้ เพราะการเอาปืนที่บรรจะกระสุนห่อเสื้อไปนั้นไม่เป็นการผิดวิสัยของปกติชนและโดยปกติปืนหล่นไปถูกพื้นมิใช่ว่าจะลั่นออก จึงเป็นการบังเอิญ ไม่ใช่จำเลยประมาท

ฟ้องว่าจำเลยประมาทบรรจุกระสุนปืนในปืนลูกซองพกแล้วเอาเสื่อห่อปืนและใช้แขนหอบเสื่อนั้นแขนเดียว เป็นเหตุให้ปืนหล่นถูกพื้นแล้วลั่นถูกคนตาย แม้จำเลยรับสารภาพตามฟ้องและโจทก์ไม่สืบ ดังนี้ก็ลงโทษจำเลยฐานทำให้คนตายโดยประมาทไม่ได้ เพราะการเอาปืนที่บรรจุกระสุนห่อเสื่อไปนั้นไม่เป็นการผิดวิสัยของปกติชนโดยปกติปืนหล่นไปถูกพื้นมิใช่ว่าจะลั่นออก จึงเป็นการบังเอิญ ไม่ใช่จำเลยประมาท

โจทก์ฟ้องกล่าวว่า จำเลยได้ขับรถยนต์ซึ่งห้ามล้อมือเสียใช้การไม่ได้ไปตามถนนหลวงด้วยความประมาทปราศจากความระมัดระวังโดยหลีกรถในที่คับขัน เป็นเหตุให้รถที่จำเลยขับชนคนด้วย ดังนี้ศาลวินิจฉัยว่า จำเลยได้หลีกรถในที่คับขันเป็นเหตุให้ชนคนตายโดยประมาท จึงหาเป็นการวินิจฉัยนอกฟ้องไม่

เอาปืนที่บรรจุกระสุนไปจ่อล้อเพื่อนเล่น โดยไม่ระมัดระวังเพื่อปัดกระบอกปืน ปืนจึงลั่นถูกเพื่อนตายดังนี้ ก็ย่อมเป็นความผิดฐานทำให้คนตายโดยประมาทตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 252
เจ้าของปืนผู้ได้รับอนุญาตแล้วใช้จำเลยเอาปืนไปทำความสะอาดชั่วขณะหนึ่ง ในระหว่างนั้นจำเลยเอาปืนไปจ่อเพื่อนโดยประมาทปืนลั่นทำให้เพื่อนตายดังนี้ ยังถือไม่ได้ว่าจำเลยมีอาวุธปืนไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาต
(อ้างฎีกาที่ 1578/2495)

เอาปืนที่บรรจุกระสินไปจ่อล้อเพื่อนเล่น โดยไม่ระมัดระวังเพื่อนปัดกระบอกปืน ๆ จึงลั่นถูกเพื่อนตาย ดังนี้ ก็ย่อมเป็นความผิดฐานทำให้คนตายโดยประมาทตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 253
เจ้าของปืนผู้ได้รับอนุญาตแล้วใช้จำเลยเอาปืนไปทำความสอาดชั่วขณะหนึ่ง ในระหว่างนั้นจำเลยเอาปืนไปจ่อเพื่อนโดยประมาท ปืนลั่นทำให้เพื่อนตาย ดังนี้ ยังถือไม่ได้ว่าจำเลยมีอาวุธปืนไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาต ( อ้างฎีกาที่ 1578/2495 )

ฟ้องบรรยายว่า จำเลยขับรถยนต์โดยประมาทปราศจากความระมัดระวังอันควรเป็นวิสัยของปรกติชน เป็นเหตุให้ชนรถยนต์ของผู้มีชื่อเสียหาย และทำให้คนที่นั่งมาบนรถถึงบาดเจ็บสาหัสและถึงตาย มิได้บรรยายว่าจำเลยประมาทโดยอาการอย่างไร และที่ว่ารถจำเลยชนรถยนต์ผู้มีชื่อก็ไม่บรรยายว่าชนถูกส่วนไหนอันจะเป็นทางให้เห็นว่าประมาทหรือไม่ ดังนี้ เป็นฟ้องไม่ชัดเจนพอที่จะให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี จึงเป็นฟ้องไม่ถูกต้องด้วย ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) แม้จำเลยจะให้การรับสารภาพศาลก็ต้องยกฟ้อง (อ้างฎีกาที่ 241/2493)

ฟ้องบรรยายว่า จำเลยขับรถยนต์โดยประมาทปราศจากความระมัดระวัง อันควรเป็นวิสัยของปรกติชนเป็นเหตุให้ชนรถยนต์ของผู้มีชื่อเสียหาย และทำให้คนที่นั่งมาบนรถถึงบาดเจ็บสาหัสและถึงตาย มิได้บรรยายว่าจำเลยประมาทโดยอาการอย่างไร และที่ว่ารถจำเลยชนรถยนต์ผู้มีชื่อก็ไม่บรรยายว่าชนถูกส่วนไหนอันจะเป็นทางให้เห็นว่าประมาทหรือไม่ ดังนี้ เป็นฟ้องไม่ชัดเจนพอที่จะให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี จึงเป็นฟ้องไม่ถูกต้องด้วย ป.ม.วิ.อาญามาตรา 158 (5) แม้จำเลยจะให้การรับสารภาพศาลก็ต้องยกฟ้อง

ในกรณีที่ผู้เสียหายถูกรถยนต์ชนตายโดยความประมาทของผู้ขับรถยนต์นั้นพี่ชายของผู้เสียหาย แม้จะเป็นทายาทและผู้จัดการมรดกของผู้เสียหายด้วย ก็ไม่มีสิทธิจะเป็นโจทก์หรือขอเข้าเป็นโจทก์กับอัยการฟ้องขอให้ศาลลงโทษผู้ขับรถยนต์ตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 252,259

ในกรณีที่ผู้เสียหายถูกรถยนต์ชนตาย โดยความประมาทของผู้ขับรถยนต์นั้น พี่ชายของผู้เสียหาย แม้จะเป็นทายาทและผู้จัดการมรดกของผู้เสียหายด้วย ก็ไม่มีสิทธิจะเป็นโจทก์หรือขอเข้าเป็นโจทก์กับอัยการฟ้องขอให้ศาลลงโทษผู้ขับรถยนต์ตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 252,259

ขับรถยนต์รับคนโดยสารมาตามถนน เผอิญเกิดยิงกันเกี่ยวกับการจลาจลจึงขับรถหนี แม้จะเร็วจนถึงขนาดผิดกฎจราจร ก็ได้รับยกเว้นโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 49 เพราะถือได้ว่าเป็นการกระทำเพื่อหลบหนีภยันตรายอันร้ายแรงเมื่อเอาผิดในตอนนี้ไม่ได้ การวิ่งตัดหน้ารถยนต์ภายในระยะ 1 วา คนขับห้ามล้อรถหยุดไม่ทัน ทั้งๆที่ห้ามล้อดี วินิจฉัยว่าวิ่งตัดหน้ารถยนต์ในระยะกระชั้นชิด ใช่วิสัยที่จะป้องกันมิให้รถยนต์ทับได้การที่รถยนต์ทับคนที่วิ่งตัดหน้ารถนั้นจึงเป็นเหตุสุดวิสัย ไม่ใช่เรื่องผู้ขับรถประมาท