คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ธ.บุนยะปานะ.

ในเรื่องขออายัติทรัพย์ก่อนคำพิพากสา ได้ความว่าทรัพย์นั้น เดิมเปนสินบริคนห์ พายหลังจำเลยทำสัญญาแยกสินบริคนห์ให้เปนสินส่วนตัวของสามีนั้น สาลยังไม่จำต้องวินิจฉัยเรื่องสัญญา ถือว่าเปนทรัพย์ที่ขออายัติได้
ในเวลายื่นคำร้องขออายัติทรัพย์เปนของจำเลย แม้ต่อมาจะถูกโอนไปก็อยู่ในข่ายขออายัติได้ และการที่จำเลยกะทำการให้มีการโอนไปนั้นถือว่าเปนเหตุอันควนให้อายัติได้

โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยใช้ค่าบำเหน็จนำจับผู้ฆ่าสุกรโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นเงิน 2 ใน 3ของค่าปรับ ศาลไม่ตัดสินให้จำเลยใช้
อ้างฎีกาที่ +/86

ค่าเสียหายฐานผิดสัญญาซื้อขายนั้นต้องคำนวณเอาจากวันที่ผิดสัญญา
ถ้าโจทก์นำสืบค่าเสียหายให้แน่นอนไม่ได้ ศาลก็กำหนดให้ตามจำนวนที่เห็นสมควร
โจทก์ฟ้องค่าเสียหายฐานผิดสัญญา จำเลยต่อสู้ว่าไม่ได้ผิดสัญญา แม้ไม่กล่าวถึงค่าเสียหายโจทก์ก็ต้องนำสืบถึงจำนวนค่าเสียหาย

กดหมายเรื่องเข้าซงลงเจ้าถูกยกเลิกแล้วโดยกดหมายลักสนะอาญา
โจทฟ้องขอไห้ลงโทสจำเลยตามประกาสเข้าซงลงเจ้า แม้จำเลยรับสารภาพ สาลดีกาก็พิพากสายกฟ้องได้.

จำเลยซึ่งเปนนายจ้างและเปนคนไทยไช้ไห้คนต่างด้าวทำการเผาถ่านไม่ผิดตาม ม. 174 ก.ม. อาญา
ถ่านที่เผาโดยคนต่างด้าวซึ่งต้องห้ามตามกดหมายเปนของที่ไม่ต้องริบเพราะการเผาถ่านไม่เปนความผิดไนตัวเอง และถ่านที่เผาก็ไม่ไช่ของที่ได้มาโดยการกะทำผิดอันพึงจะริบ

คำสั่งไห้ทุเลาการบังคับของสาลอุธรน์นั้น คู่ความดีกาไม่ได้เพราะเปนคำสั่งระหว่างพิจารนา

ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันค่าโคกะบือโดยมิได้รับอนุญาตและว่ามีสัญญาจ่ายเงินรางวันผู้นำจับโดยจ้างประกาส ส่วนคำขอท้ายฟ้องขอไห้ลงโทสและริบของท้ายฟ้องขอไห้ลงโทสและริบของกลางแต่ไม่มีคำขอบังคับไนเรื่องค่าบำเหน็ดนำจับ ศาลไม่บังคับไห้
การบังคับไห้จำเลยไช้ค่าทดแทนตาม ป.ว.อ.ม.249 ต้องบังคับตามประมวนวิธีพิจารนาแพ่ง ฉะนั้นคำขอไห้ไช้เงินบำเหน็ดจึงเปนคำขอทางแพ่ง ซึ่งต้องมีคำขอบังคับตาม ม.172 ประมวนวิธีพิจารนาความแพ่ง

เช่าซื้อรถยนต์แล้วถูกเกนฑ์รถไปไช้ราชการทหานโดยไม่มีกำหนดจะส่งคืนเมื่อได เมื่อผู้เช่าซื้อบอกเลิกสัญญาแล้ว คู่กรนีก็ต้องกลับคืนถานะเดิม ผู้ไห้เช่าจะริบเงินที่ผู้เช่าซื้อชำระไว้ไนวันทำสัญญาไม่ได้
เงินที่ผู้เช่าซื้อชำระไนวันทำสัญญานั้น ไม่ไช่เปนค่าเช่าหย่างเดียวและถ้าผู้ไห้เช่าไม่นำสืบถึงค่าแห่งการไช้รถของผู้เช่าซื้อแล้ว ก็ต้องคืนเงินเต็มจำนวนนั้น

อายุความตามม.1551 ไช้ฉะเพาะคดีเกี่ยวกับจัดการทรัพย์ไม่เกี่ยวกับการเรียกทรัพย์คืนจากผู้ปกครอง

แย่งส้อยคอจากคอเจ้าทรัพย์ มีบาดเจ็บโลหิตไหลซึ่งจำเลยอาดเห็นผลได้นั้น นั้นเปนความผิดถานชิงทรัพย์