คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ป.สุวรรณศร.

ในคดีฟ้องว่าลักทรัพย์หรือรับของโจร ฟ้องระบุว่าโดยผู้มีชื่อคนหนึ่งกับพวกซื้อจากจำเลยแม้ไม่ระบุชื่อพวกที่ทุกคนก็ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

ใบอนุญาตให้เล่นไพ่นั้นแม้มีข้อความว่าได้รับเงินค่าธรรมเนียมแล้วก็ไม่ถือว่าเป็นหลักฐานเลิกล้างหนี้สินจึงไม่ใช่หนังสือสำคัญ
ความผิดตามมาตรา 224 นั้น ถ้าฟ้องเมื่อเกิน 5 ปี คดีย่อมขาดอายุความ

ในเรื่องลักทรัพย์ จำเลยคน 1 รับสารภาพอีกคนหนึ่งปฏิเสธเมื่อพิจารณาต่อไปปรากฎว่าคนรับสารภาพไม่ได้กระทำผิดศาลก็ย่อมยกฟ้อง

ขายฝากที่ดินไว้แล้วภายหลังมี พ.ร.บ.เวนคืนอสังหาริมทรัพย์ผู้ขายฝากก็ขอไถ่ถอนได้

ในกรณีที่ผู้รับมฤดกคน 1 อ้างว่าทรัพย์มฤดกเป็นทรัพย์ส่วนตัวของตน ผู้จัดการย่อมมีอำนาจฟ้องขอให้แสดงว่าเป็นทรัพย์มฤดกให้ โดยถือว่ามีข้อโต้แย้งตามวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.55
ศาลตัดสินว่า ถ้าโจทก์ซึ่งเป็นผู้จัดการมฤดกยังไม่ได้ขายหรือแบ่งปันก็ให้จำเลยออกจากที่พิพาทดังนี้ย่อมตัดสินได้ไม่ขัดต่อกฎหมาย
โจทก์ซึ่งเป็นผู้จัดการมฤดกเคยให้ถ้อยคำไว้ในบันทึกที่อำเภอว่าทรัพย์รายพิพาทเป็นของส่วนตัวจำเลยเมื่อมีคดีก็นำสืบได้ว่าทรัพย์นั้นเป็นของผู้ตายได้ ไม่เป็นการฝ่าฝืนวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 94 และไม่ผูกมัดศาลที่จะต้องฟังตามบรรทึกที่อำเภอ

ในข้อที่ว่าสามีหรือภรรยามีสินเดิมหรือไม่นั้น แม้จะได้ความว่าสินเดิมเป็นคนละชนิดกับที่โจทก์ระบุมาในฟ้องก็รับฟังได้
อ้างฎีกาที่ 886/2479
ถ้าจะหักสินสมรสใช้สินเดิม ข้อที่ว่าอะไรเป็นสินเดิมและมีราคาเท่าไรนั้นย่อมเป็นข้อสำคัญ

ฆ่าและขายเนื้อสุกรโดยไม่ได้รับอนุญาตอันเป็นความผิดนั้นเนื้อสุกรที่เจ้าพนักงานจับมาได้แล้วขายได้เงินมานั้นเงินนั้นไม่เป็นสิ่งอันจะพึงริบได้

ซื้อขายข้าวเปลือกกันเกิน 500บาท ได้ชำระราคาบ้างแล้วแม้ไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือก็ฟ้องบังคับคดีได้

การเช่าตึก 20 ห้องค่าเช่า 180 บาท ไม่อยู่ในข่ายควบคุมตามพระราชบัญญัติ
การตีความในพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าก็คงอยู่ในอำนาจศาล