คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.วิ.อ. ม. 216

จำเลยฟังคำพิพากษาวันที่ 1 กรกฎาคม 2489 ยื่นฎีกาวันที่ 1 สิงหาคม 2489 ได้ ไม่ขาดอายุความ

จำเลยฟังคำพิพากษาวันที่ 1 กรกฎาคม 2489 ยื่นฎีกาวันที่ 1 สิงหาคม 2489 ได้ ไม่ขาดอายุความ

การฆ่าโคทิ้งมิได้ตั้งใจเอาเป็นอาหาร ก็เป็นผิดฐานฆ่าโคโดยไม่ได้รับอนุญาต
แกล้งฆ่าโคเขาทิ้งโดยไม่เอาเป็นอาหาร เป็นผิดฐานทำให้เสียทรัพย์และฐานฆ่าโคด้วย แต่เป็นความผิดกระทงเดียวศาลลงโทษตามบทหนัก
ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าจำเลยมีความผิด 2 บท แม้ไม่ได้ลงโทษตามบทเบาด้วย จำเลยก็ฎีกาว่าไม่มีผิดตามบทเบานั้นได้

การฆ่าโคทิ้งมิได้ตั้งใจเอาเป็นอาหาร ก็เป็นผิดฐานฆ่าโคโดยไม่ได้รับอนุญาต
แกล้งฆ่าโคเขาทิ้งโดยไม่เอาเป็นอาหาร เป็นผิดฐานทำให้เสียทรัพย์และฐานฆ่าโคด้วย แต่เป็นความผิดกะทงเดียว ศาลลงโทษตามบทหนัก
ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าจำเลยมีความผิด 2 บท แม้ไม่ได้ลงโทษตามบทเบาด้วย จำเลยก็ฎีกาว่าไม่มีผิดตามบทเบานั้นได้

การเพิ่มโทษและลดโทษที่มีกำหนดเสมอกันนั้น แม้จำเลยต้องโทษประหารชีวิตหรือจำคุก 20 ปีก็ต้องหักกลบลบกันตามมาตรา39
เมื่อศาลชั้นต้นลงโทษ โจทก์อุทธรณ์ฝ่ายเดียว เมื่อศาลอุทธรณ์ตัดสินแล้วจำเลยก็ฎีกาเถียงในข้อเท็จจริงได้

ศาลอุทธรณ์ลงโทษจำเลยคนหนึ่งตามมาตรา 258 โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยคนที่ถูกปล่อยตามมาตรา 258 แม้ศาลฎีกาฟังว่า คดีไม่มีความผิดตามมาตรา 258 เกิดขึ้น ศาลก็ไม่แก้ไขสำหรับจำเลยคนที่ถูกศาลอุทธรณ์ลงโทษได้

ศาลชั้นต้นลงโทษประหารชีวิตจำเลย โจทก์จำเลยไม่อุทธรณ์ ศาลชั้นต้นจึงส่งสำนวนไปยังศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาเมื่อศาลอุทธรณ์แก้ลดโทษจำเลยจำเลยย่อมฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต่อมาได้

เมื่อการวินิจฉัยข้อฎีกาของโจทก์ไม่ทำให้เกิดประโยชน์แก้โจทก์ในการที่จะให้เปลี่ยนแปลงคำพิพากษาที่ ยกฟ้องแล้วศาลฎีกาไม่วินิจฉัยฎีกานี้

โจทก์ฎีกาขอให้ริบของกลางซึ่งใช้ในการกระทำผิด แต่ส่งสำเนาฎีกาให้ จำเลยได้คนเดียวและปรากฏว่าของกลางเป็นของจำเลยอีกคนหนึ่งศาลต้องพิพากษายกฎีกาสำหรับจำเลยที่ส่งสำเนาฎีกาได้และจำหน่ายคดีสำหรับอีก คน หนึ่ง

เมื่อมีอุทธรณ์ทั้งในปัญหาข้อเท็จจริงและข้อกฎหมายแล้วประมวลวิธีมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.194 ก็ใช้บังคับไม่ได้ศาลอุทธรณ์มีอำนาจฟังข้อเท็จจริงได้
โจทก์อุทธรณ์ทั้งข้อเท็จจริงและในข้อกฎหมายที่ศาลชั้นต้นยกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นแต่โดยอาศัยเหตุผลคนละอย่าง โดยไม่วินิจฉัยข้อกฎหมายที่โจทก์อุทธรณ์มานั้นได้ ไม่ผิดด้วยกระบวนพิจารณา
เมื่อเป็นฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายของศาลชั้นต้นไม่ใช่ข้อกฎหมายของศาลอุทธรณ์แล้ว ศาลฎีกาก็รับวินิจฉัยไม่ได้.