คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ธรรมบัณฑิตสิทธิศฤงคาร

โจทก์ขอแก้ฟ้องชื่อตำบลที่เกิดเหตุซึ่งข้อเท็จจริงในทางพิจารณามิได้โต้เถียงกันถึงเรื่องสถานที่เกิดเหตุแล้วแม้โจทก์จะขอแก้เมื่อสืบพยานเสร็จแล้ว ศาลก็อนุญาตให้แก้ได้ โดยเห็นว่าจำเลยไม่หลงหรือเสียเปรียบ

ฟ้องว่าเมื่อ พ.ศ.2483 โจทก์ได้ให้จำเลยอาศัยนาของโจทก์ตามแผนที่ท้ายฟ้องราคา 2,000 บาท อยู่ที่ตำบลปากแตระ ฯลฯ ทำกินจนตลอดชีวิต มาถึงเวลานี้ได้ 8-9 ปี จำเลยกลับแย่งกรรมสิทธิ์เอาที่ดินของโจทก์เสียโดยยกที่พิพาทให้บุตรจำเลย เป็นคำฟ้องที่สมบูรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 172 แล้ว ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยเปิดทาง โดยอ้างว่า โจทก์ได้ใช้มาไม่น้อยกว่า10 ปี เกิดภาระจำยอม จำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ใช้ทางไม่ถึง 10 ปี และการที่โจทก์ใช้ทางก็โดยอาศัย ดังนี้ ศาลจำต้องวินิจฉัยประเด็นว่า โจทก์ขออาศัยเดินหรือไม่ เพราะโจทก์อาศัยเดินจริง ภาระจำยอมก็ไม่เกิด

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ซื้อที่ดินและเรือนจาก ป. กับได้โอนโฉนดต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ จำเลยเข้าครอบครองโดยไม่มีสิทธิ ขอให้ขับไล่จำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ซื้อไปโดยไม่สุจริตโดยโจทก์รู้อยู่แล้วว่าจำเลยเป็นเจ้าของครอบครองขณะโจทก์รับโอน ดังนี้ ศาลชั้นต้นจะสั่งงดสืบพยานโดยเห็นว่า โฉนดมีชื่อ ป. เป็นเจ้าของโจทก์ไม่มีหน้าที่จะต้องไปรู้ถึงการครอบครองของจำเลย แล้วพิพากษาขับไล่จำเลย หาชอบไม่ ศาลต้องดำเนินการการพิจารณาต่อไป

คดีที่โจทก์ฟ้องระบุจำนวนฝิ่นและราคาซื้อขายในท้องที่เกิดเหตุไว้ชัดแจ้งแล้ว จำเลยให้การรับสารภาพว่าได้มีฝิ่นจริงดังที่โจทก์ฟ้องย่อมหมายถึงจำเลยรับสารภาพถึงเรื่องราคาฝิ่นตามฟ้องด้วย

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ่ายเช็คเพื่อชำระหนี้ แต่เช็คฉบับนั้นหายขอให้จำเลยชำระใหม่ดังนี้ คดีปรับเข้ามาตรา 1002 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไม่ได้ และคดีนี้โจทก์ฟ้องภายหลังออกเช็ค 1 ปี 3 เดือน คดีไม่มีประเด็นว่าหนี้เดิมเป็นหนี้อะไร จะถือว่าคดีโจทก์ขาดอายุความตามมาตรา 1002 ไม่ได้

ผู้ที่รับซื้อฝากร้านค้าไว้จนหลุดเป็นสิทธิของตนแล้วได้ร่วมคิดกับผู้ขายฝากเอาร้านค้านั้นไปจำนองผู้เสียหายอีกและพูดรับรองว่า ร้านค้านั้นไม่ได้จำนองหรือขายฝากไว้กับผู้ใด ผู้เสียหายหลงเชื่อจึงรับจำนองไว้ และชำระเงินให้ผู้รับซื้อฝาก ดังนี้ถือว่าผู้รับซื้อฝากสมคบกับผู้จำนองฉ้อโกงผู้เสียหาย
เมื่อโจทก์ถอนฟ้องไม่ดำเนินคดีเอาโทษฐานฉ้อโกงแก่ผู้จำนองซึ่งกระทำผิดและปรากฏว่าผู้รับซื้อฝาก ซึ่งร่วมกระทำผิดด้วยเป็นหญิงมีบุตรอ่อนเห็นควรให้รอการลงอาญาแก่ผู้รับซื้อฝากตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 41,42, ได้

ใต้ถุนเรือนซึ่งมีฝาขัดแตะคั่นห้อง พื้นเป็นดินกลางวันใช้เป็นที่ขายของ กลางคืนขนของขึ้นเก็บบนเรือนก็ถือว่าเป็นบริเวณต่อเนื่องกับตัวเรือน เป็นเคหสถานตามกฎหมาย

ตึกรายพิพาทตั้งอยู่ในทำเลการค้า และจำเลยได้จดทะเบียนการค้าและมีป้ายว่า เศรษฐกิจโกศล และมีตัวอย่างสินค้าบางชนิดแสดงว่าเป็นตัวแทนการค้า ตัวจำเลยก็อยู่ในตึกนี้บ้างไปอยู่ที่อื่นบ้าง รูปคดีเป็นการใช้ทรัพย์ที่เช่าในการประกอบธุรกิจในการค้าจึงไม่ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ และแม้จะมีบริวารของจำเลยอยู่ในตึกเป็นประจำนั้น ก็ไม่ได้รับความคุ้มครองเช่นเดียวกัน

ฟ้องคดีอาญานั้น กฎหมายบังคับให้อ้างมาตราในกฎหมายซึ่งบัญญัติว่า การกระทำเช่นนั้นเป็นความผิดเท่านั้น หาได้บัญญัติให้อ้างบทมาตราที่บัญญัติให้ริบของกลางด้วยไม่ฉะนั้นแม้จะไม่ได้อ้างมา ศาลก็มีอำนาจริบได้ในเมื่อโจทก์มีคำขอไว้แล้ว
พระราชบัญญัติมาตราชั่ง ตวง วัดได้มีบทบัญญัติในเรื่องการริบและการยึดไว้แล้ว ดังจะเห็นได้ตามมาตรา 24 และ 38 ย่อมเห็นเจตนารมย์ของพระราชบัญญัตินี้ได้ว่า ไม่ประสงค์ที่จะให้นำมาตรา 27,28 แห่งกฎหมายลักษณะอาญามาใช้บังคับแก่กระทำผิดใดๆ ตาม พระราชบัญญัตินี้อีกในเมื่อการกระทำนั้นๆ ไม่เป็นผิดตามกฎหมายลักษณะอาญาด้วย
ในกรณีที่จำเลยมีเครื่องชั่งที่ไม่มีตราเครื่องหมายของเจ้าพนักงานไว้ในความครอบครองเพื่อใช้ในพาณิชยกิจต่อเนื่องกับผู้อื่น และยังได้ใช้เครื่องชั่งนั้นชั่งเนื้อสุกรขายแก่ประชาชนอีกนั้น เมื่อศาลพิพากษาลงโทษปรับจำเลยตามพระราชบัญญัติชั่งตวงวัด 2466 มาตรา 31 แล้วยังสั่งให้โจทก์ส่งของกลางไปให้เจ้าพนักงาน ตามพระราชบัญญัติมาตราชั่ง ตวง วัด2466 มาตรา 24 ดำริว่าควรจะจัดการกับเครื่องชั่งของกลางสถานใด แทนการสั่งยึดตามมาตรา 38 ได้ (ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 17/2493)