คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ธรรมบัณฑิตสิทธิศฤงคาร

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานขับรถรางโดยประมาท เป็นเหตุให้ชนรถยนตร์ของผู้อื่นเสียหาย แต่ฟ้องโจทก์ไม่บรรยายข้อความว่า จำเลยขับรถรางโดยประมาทนั้นประมาทด้วยอาการอย่างใด หรือชนรถยนตร์เสียหายนั้น ชนในลักษณะอย่างไร ซึ่งจะเป็นเหตุให้แสดงถึงความประมาท เพื่อจำเลยจะได้รู้และต่อสู้ได้ ดังนี้ย่อมไม่เป็นฟ้องที่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5)

ทรัพย์ที่เจ้ามรดกยืมมา เจ้าหนี้จะฟ้องเรียกคืนจากทายาทเกิน 1 ปีนับแต่รู้ว่าเจ้ามรดกตายนั้นไม่ได้ โดยถือว่าขาดอายุความตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1754

ทรัพย์ที่ผู้ขายทำสัญญาขายให้ผู้ซื้อรื้อเอาไป หากมีบุคคลภายนอกมาอายัดว่าไม่ใช่ของผู้ขายผู้ซื้อรื้อเอาไปไม่ได้ ดังนี้ ถือว่าผู้ซื้อถูกรอนสิทธิ ผู้ขายต้องรับผิด
การที่บุคคลภายนอกมาห้ามหรืออายัดไม่ให้ผู้ซื้อรื้อสิ่งปลูกสร้างที่ซื้อไป ผู้ซื้อก็ไม่กล้ารื้อถอนต่อไปฝ่ายผู้ขายก็ได้จัดการร้องเรียนขอให้ถอนอายัดแต่ไม่เป็นผล ดังนี้ การที่โจทก์ไม่รื้อถอนไปจะถือว่าโจทก์ยินยอมตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 481 ไม่ได้

เอกสารที่มีข้อความว่า ขอทำสัญญามัดจำถือสวนต่อ ถ้าไม่ได้ถือขอมัดจำคืน การถือสวนจะตกลงราคากันเมื่อวันใกล้ถือสวนดังนี้ ถือว่ายังไม่เป็นสัญญาเช่าสวนจากสัญญาเช่าเดิมที่สิ้นอายุ

การร้องขอให้ศาลออกหมายจับจำเลย โจทก์จะมาร้องต่อศาลฎีกาให้วินิจฉัยออกหมายจับให้ไม่ได้ ชอบที่โจทก์จะไปร้องต่อศาลชั้นต้น

ผู้ซื้อที่ดินฟ้องขับไล่ผู้ที่อาศัยอยู่ในที่ดินนั้นได้แม้สัญญาซื้อขายจะเกิดจากการกลฉ้อฉลหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวกับผู้อาศัย และหากผู้อาศัยทำให้เสียหายในที่ดินที่ได้ซื้อแล้ว ผู้ซื้อย่อมฟ้องเรียกค่าเสียหายจากผู้อาศัยได้

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยวางเพลิงเผาเคหสถานและทรัพย์สมบัติของผู้อื่น โดยกล่าวว่า จำเลยกระทำผิด เมื่อระหว่างวันที่ 7 ถึงวันที่ 8 กรกฎาคม 2492 เวลากลางวัน ศาลชั้นต้นได้เรียกโจทก์มาสอบถามว่า เหตุใดจึงกล่าวในฟ้องหลายวัน โจทก์แถลงว่าเพราะกลัวจะผิดวันเช่นนี้นับว่าโจทก์มิได้แสดงเหตุพิเศษอย่างใด ที่จะต้องกล่าวในฟ้องเช่นนี้ย่อมถือได้ว่า เป็นฟ้องเคลือบคลุม

เนื้อสุกรที่จำเลยผู้กระทำผิดขายเกินราคาควบคุมให้แก่ผู้ซื้อนั้นเป็นของผู้ซื้อ ไม่ใช่ของจำเลยผู้กระทำผิด จะริบมิได้ (อ้างฎีกาที่ 379/2490)

เงินราคาขายสิ่งของที่ขายเกินราคาควบคุมนั้นจะริบไม่ได้
ของกลางที่ศาลล่างริบโดยขัดต่อบทบัญญัติของกฎหมาย แม้จะไม่มีฝ่ายใดฎีกาในข้อนี้ขึ้นมา เมื่อคดีมาสู่ศาลฎีกาศาลฎีกามีอำนาจวินิจฉัยได้

การที่จะวินิจฉัยว่าผู้ถูกกระทำร้ายถึงบาดเจ็บสาหัส โดยถึงความทุพพลภาพหรือพยาธิประกอบด้วยทุกข์เวทนากล้าเกินกว่า 20 วันหรือถึงไม่สามารถจะประกอบการหาเลี้ยงชีพโดยปกติเพราะความทุพพลภาพเกินกว่า20 วัน เป็นการวินิจฉัยในข้อเท็จจริง(อ้างฎีกา 575/2488)
เมื่อศาลเดิมวินิจฉัยว่าเป็นบาดเจ็บสาหัส ตามมาตรา 256 ให้จำคุก2 ปี ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้บทว่า ไม่ถึงสาหัสตามมาตรา 254 แต่ไม่ได้แก้โทษ ดังนี้ ถือว่าเป็นแต่แก้ไขเล็กน้อยต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริง