คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา: ธรรมบัณฑิตสิทธิศฤงคาร

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1836/2492

เจตนาฆ่าจากการใช้ปืนยิง แม้เป็นเหตุจากความโกรธเคืองส่วนตัว

ใช้ปืนยิงจากรั้วบ้านไปถูกผู้เสียหาย ซึ่งอยู่ในบริเวณรั้วบ้านที่ใต้ตาตุ่ม กระสุนตุงหลังเท้า โดยมีสาเหตุโกรธเคืองกันมาก่อน ถือว่ามีเจตนาจะฆ่าผู้เสียหายให้ถึงแก่ความตาย

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1831/2492

การควบคุมสินค้า: การลงโทษจำเลยต้องอาศัยประกาศควบคุมสินค้าที่ชัดเจน

ตามฟ้องและสำเนาประกาศคณะกรมการจังหวัดท้ายฟ้องไม่ปรากฏว่าคณะกรรมการควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคฯ ได้ออกประกาศควบคุมเกลือเพียงแต่อ้างชื่อประกาศของคณะกรรมการควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคฯ(ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2488 เท่านั้น ไม่เป็นการแสดงว่าคณะกรรมการควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคฯ ได้ควบคุมเกลือ ก็ลงโทษจำเลยไม่ได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1806/2492

การวางเงินค่าธรรมเนียมหลังพ้นกำหนดอุทธรณ์ ทำให้ศาลไม่รับพิจารณาอุทธรณ์

จำเลยวางเงินค่าธรรมเนียมซึ่งจะต้องใช้แทนโจทก์เมื่อพ้นกำหนดอายุอุทธรณ์โดยไม่ปรากฏพฤติการณ์พิเศษ แม้ศาลชั้นต้นจะรับอุทธรณ์ไว้แล้ว ก็ขัดต่อมาตรา 229 จะรับอุทธรณ์ไว้วินิจฉัยมิได้ (อ้างฎีกาที่ 51/2489)

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1789/2492

การเดินทางผ่านไทย – หน้าที่การพิสูจน์ของจำเลยตาม พ.ร.บ.คนเข้าเมือง

การที่จำเลยมาปรากฏตัวในราชอาณาจักรไทยเป็นการเดินทางผ่านชั่วคราวหรือไม่ พ.ร.บ.คนเข้าเมือง 2480 มาตรา 29 บัญญัติให้เป็นหน้าที่ของจำเลยต้องนำสืบตามข้อต่อสู้ของตน

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1786-1788/2492

การหลอกขายกระบือแล้วขู่เอาคืน ไม่เป็นความผิดฐานฉ้อกระบือ แต่เป็นการกระทำที่อาจเข้าข่ายฉ้อโกง

จำเลยกับพวกเอากระบือมาขายให้ผู้เสียหาย ผู้เสียหายชำระเงินให้ไป และนัดวันไปโอน ครั้นถึงวันนัดจำเลยกับพวกมาขู่เอากระบือคืนไป โดยแต่งอุบายว่าจำเลยคนหนึ่งเป็นตำรวจ กระบือนั้นถูกลักมา ถ้าไม่ยอมคืนให้จะจับส่งอำเภอ ดังนี้ ไม่เป็นความผิดฐานฉ้อกระบือ

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1785/2492

การหลอกลวงให้มอบเงินเพื่อจัดการเรื่องอากรแสตมป์แล้วนำไปใช้ส่วนตัว จำเลยต้องคืนเงินให้โจทก์

โจทก์มอบเงินให้จำเลยไปตามที่จำเลยหลอกลวงว่าจะนำใบรับเงินที่ไม่ได้ปิดอากรแสตมป์ไปให้เจ้าพนักงานปิดอากรแสตมป์ให้บริบูรณ์ มิฉะนั้นจะมีโทษ แล้วจำเลยเอาเงินนั้นไปเป็นประโยชน์ตนเสีย โดยมิได้จัดการประการใดนั้น โจทก์เรียกเงินคืนจากจำเลยได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1784/2492

การดัดแปลงห้องเช่าและการบอกเลิกสัญญา: การกระทำที่ถือว่า 'เสื่อมเสีย' ตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า

การบอกเลิกสัญญาเช่าตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขันมาตรา 16 ข้อ 4 นั้น หมายถึงในกรณีที่ผู้เช่าทำทรัพย์ที่เช่าให้เป็นไปในทางที่เสื่อมเสีย

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1766-1767/2492

มรดกยังไม่แบ่งแยก ทายาทคนใดคนหนึ่งขายไม่ได้ สัญญาไม่ผูกพัน

มรดกซึ่งยังมิได้แบ่งปันกันระหว่างทายาท ทายาทคนใดคนหนึ่งจะเอาไปขายมิได้ หากไปตกลงขาย ก็ถือว่าทำไปโดยไม่มีสิทธิ ศาลบังคับตามสัญญามิได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1753/2492

การขาดจากความเป็นผัวเมียเนื่องจากทิ้งสามีไปมีสามีใหม่ทำให้ไม่มีสิทธิในสินสมรส

ภริยาซึ่งได้ทิ้งสามีไปมีสามีใหม่ตั้ง 20 ปี ก่อนใช้ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บรรพ 5 ถือว่าขาดจากกันตามกฎหมายลักษณะผัวเมีย และไม่มีสิทธิได้ส่วนสมรส (อ้างฎีกาที่ 123/2464, และฎีกาที่ 409/129)

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1752/2492

ฟ้องไม่สมบูรณ์กรณีไม่ระบุตัวผู้กระทำผิดการจำหน่ายยาสูบเกินราคา

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.ยาสูบ 2486 มาตรา 19,40 โดยกล่าวว่า จำเลยจำหน่ายยาสูบเกินราคาที่อธิบดีกรมสรรพสามิตกำหนดไว้แต่ไม่ได้บรรยายว่าจำเลยเป็นผู้ทำการจำหน่ายยาสูบ ดังนี้ ย่อมเป็นฟ้องไม่สมบูรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) โจทก์จะขอสืบพยานเพื่อเพิ่มเติมฟ้องหาได้ไม่

คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา ธรรมบัณฑิตสิทธิศฤงคาร

คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ธรรมบัณฑิตสิทธิศฤงคาร