คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ธรรมบัณฑิตสิทธิศฤงคาร

ตามพ.ร.บ.อากรการฆ่าสัตว์ กฎหมายให้ปรับตามจำนวนตัวสัตว์ที่ฆ่า ไม่ใช่เรียงตามตัวผู้กระทำผิด (อ้างฎีกาที่ 106/2476)
เมื่อศาลปรับจำเลยในการฆ่าสัตว์ โดยมิได้รับอนุญาต และจำเลยรับโทษครบแล้ว เมื่อโจทก์ฟ้องจำเลยอื่นขึ้นมาอีกศาลได้แต่พิพากษาปรับจำเลยคดีหลังรวมกับจำเลยในคดีก่อนแล้วให้ปล่อยตัวไป

ฟ้องโจทก์ที่ระบุว่าจำเลยอายุ 16 ปี มิได้ระบุว่า16 ปีบริบูรณ์ จึงเข้าได้เป็น 2 นัยควรวินิจฉัยให้เป็นผลดีแก่จำเลย

ความผิดฐานยักยอกตามมาตรา 319(3) ต้องเป็นการกระทำในกิจการเกี่ยวแก่ความไว้วางใจของสาธารณะชน
เช่าจักรยานไปขับขี่รับจ้างแล้วยักยอกเสีย เป็นผิดตามมาตรา 314 ไม่ใช่ มาตรา 319

ที่จำเลยต่อสู้ว่า สัญญาประนีประนอมเดิมเลิกกันไป โดยทำสัญญาประนีประนอมขึ้นใหม่นั้น ไม่ใช่ขอสืบเปลี่ยนแปลงแก้ไขสัญญาเดิม ยกขึ้นต่อสู้ได้

จำเลยในคดีใช้เครื่องมือทำการประมงโดยไม่มีอาชญาบัตรต้องรับผิดชอบในค่าปรับและเงินบำเหน็จนำจับร่วมกัน

ตามเงื่อนไขหลังใบอนุญาตให้เล่นไพ่เผที่ว่า ห้ามมิให้ใช้ไพ่อื่นนอกจากไพ่ป๊อกซึ่งมีจำนวน 52 ใบนั้น เป็นการระบุชนิดไพ่เท่านั้น มิได้ห้ามถึงการชักไพ่ออกด้วย
เหตุในลักษณะคดี ศาลพิพากษายกฟ้องตลอดไปถึงจำเลยอื่นที่มิได้ฎีกาด้วย

โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยกับพวกมีศาสตราวุธครบมือทุกคนกลุ้มรุมกันใช้ไม้ตีและหอกแทงผู้ตาย ถึงแก่ความตาย เข้าใจได้ว่าจำเลยกับพวกร่วมมือกันทำร้ายผู้ตาย โจทก์ไม่จำต้องอ้าง กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 63

การทำลายสักขีพยานเพื่อช่วยตัวเอง ไม่ได้ช่วยผู้อื่น ไม่เป็นความผิดตามมาตรา 154

ขนย้ายข้าวภายในเขตจังหวัดเดียวกัน ไม่ผิดมาตรา10,13 และประกาศ คณะกรรมการฯ (อ้างฎีกาที่ 637/2492)

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยจากที่ดินของโจทก์และสิ่งปลูกสร้างบนที่ดินจำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ให้บริษัทมิตซุยฯ ซึ่งเป็นชนชาติญี่ปุ่นเช่าที่ดินปลูกโกดัง โดยมีข้อสัญญาว่าสิ่งปลูกสร้างนี้เป็นของบริษัทมิตซุยฯ บริษัทรื้อถอนไปได้ และเมื่อประเทศญี่ปุ่นแพ้สงคราม สิ่งปลูกสร้างนี้ตกอยู่ในความครอบครองดูแลของก.ท.ส.โดยอำนาจแห่ง พ.ร.บ.ว่าด้วยการกักคุมตัวและควบคุมจัดกิจการ ฯลฯ และจำเลยรับว่าต่อมาสหประชาชาติได้ขายเลหลังโกดังหมายเลข 1,2,8,9 บนที่ดินพิพาทโดยโจทก์เป็นผู้ประมูลซื้อได้ แต่จำเลยยังเถียงว่าสหประชาชาติไม่มีอำนาจขายดังนี้ ถ้าหากเป็นจริงดังข้อเถียงของจำเลย โจทก์ก็ไม่ใช่เจ้าของโกดังจำเลยก็ไม่ต้องรับผิดฐานละเมิดในการใช้โกดังนั้นต่อโจทก์ ฉะนั้นการที่ศาลล่างชี้ขาดปัญหาเบื้องต้นตามมาตรา 24ประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ว่าโกดังหมายเลข 1,2,8,9 เป็นของโจทก์จึงไม่ชอบ
ส่วนปัญหาเกี่ยวกับที่ดินนั้น จำเลยไม่ได้แสดงว่ามีสิทธิอย่างไร การห้ามจำเลยไม่ให้ใช้ที่ดินจึงเป็นการชอบแล้ว
ศาลฎีกามีอำนาจพิพากษาแก้คำพิพากษาศาลล่างโดยให้ยกคำชี้ขาดบางข้อเสียแล้ว ให้ดำเนินการพิจารณาใหม่ ส่วนนอกนั้นยืนตามได้