คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ธรรมบัณฑิตสิทธิศฤงคาร

ผู้เสียหายได้ไปลวนลามภรรยาจำเลย จำเลยจึงตามมาทำร้ายผู้เสียหาย ดังนี้ ฟังได้ว่าจำเลยได้กระทำไปโดยบรรดาลโทสะ ควรลดโทษให้จำเลยตามมาตรา 55 กฎหมายลักษณะอาญา

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดกฎหมายหลายบทหลายกระทงขอให้ลงโทษตามมาตรา 116,119,120,154,338(3) จำเลยรับสารภาพ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามมาตรา 116,119,120,338(3) แต่ให้ลงโทษตามบทหนักตามมาตรา 120 ส่วนข้อหาตามมาตรา 154 เห็นว่าการกระทำของจำเลยตามที่โจทก์บรรยายมาในฟ้อง ยังไม่เป็นผิดตามมาตรา 154 จึงให้ยก โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน โจทก์ฎีกาศาลฎีกาวินิจฉัยว่าแม้จำเลยจะมีผิดตามมาตรา 154 ด้วยก็ดี ก็เป็นความผิดหลายบท ศาลล่างลงโทษจำเลยตามมาตรา120 อันเป็นบทหนักแล้ว ไม่จำต้องพิเคราะห์ถึงความผิดตามมาตรา 154 อีก

ฟ้องโจทก์กล่าวว่า โจทก์ได้รับความลำบากเสียหายโดยต้องเสียค่าเช่าในการที่ต้องเร่ร่อนเที่ยวเช่าเขาอยู่ จึงขอค่าเสียหายนั้น แม้จะไม่ปรากฏว่าโจทก์ได้เช่าเขาอยู่ แต่การที่ศาลคำนวณเป็นค่าสินไหมทดแทนให้จำเลยใช้ ก็สมควรแล้ว มิใช่เป็นเรื่องนอกประเด็นนอกฟ้องแต่อย่างใด

การมีแป้งเชื้อสุราเป็นผิดตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน 2486 ซึ่งมีโทษปรับไม่เกินสองร้อยบาท ไม่ใช่เป็นผิดตามมาตรา 38 ฉะนั้นเมื่อจำเลยเสียค่าปรับตามคำเปรียบเทียบแล้ว จะมาฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยไม่ได้ (อ้างฎีกาที่ 844/2486)

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขนน้ำสุรา 140 ลิตร 625เซ็นติลิตรจากตำบลรองเมือง อำเภอปทุมวัน จังหวัดพระนครมายังตำบลบางปลาสร้อย อำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรีโดยไม่ได้รับอนุญาต ฟ้องของโจทก์แสดงว่าจำเลยขนไปต่างตำบล ซึ่งอยู่ต่างจังหวัดด้วยกัน เป็นการขนไปต่างตำบลตามพ.ร.บ.ภาษีชั้นใน จ.ศ.1248 มาตรา 11 ซึ่งเป็นความผิดตามมาตรานี้
ขนน้ำสุรามีปริมาณเกินกว่า 10 ลิตรโดยไม่ได้รับอนุญาต น้ำสุราทั้งหมดรวมกันเกิดเป็นความผิด จึงริบสุราได้ทั้งหมด (อ้างฎีกาที่ 877/2492)

โจทก์จำเลยเป็นสามีภรรยากัน แต่มิได้จดทะเบียนสมรส ระหว่างอยู่กินด้วยกันโจทก์ได้ที่ดินมาจากผู้อื่น และลงชื่อจำเลยซึ่งเป็นภรรยาลงในใบเหยียบย่ำ ตามพฤติการณ์โจทก์จำเลยต่างมีกรรมสิทธิ์ในทรัพย์นั้นร่วมกัน การที่โจทก์ยอมให้จำเลยมีชื่อในใบเหยียบย่ำแต่ผู้เดียว ไม่เป็นข้อแสดงว่าโจทก์สละสิทธิ์ให้จำเลย

ผู้ตายกับจำเลยเป็นสามีภรรยากันโดยไม่ชอบด้วยกฎหมายผู้ตายได้มอบสังหาริมทรัพย์ของผู้ตายซึ่งจำเลยยึดถืออยู่แล้ว ให้แก่จำเลยก่อนตายทรัพย์ต่างๆ จึงตกเป็นของจำเลยตามเจตนาของผู้ตาย โจทก์จะฟ้องเรียกเอาว่าเป็นทรัพย์มรดกของผู้ตายอีกไม่ได้

จำเลยเป็นพลศุลการักษ์มีหน้าที่ตรวจจับผู้กระทำผิดจำเลยได้ทำการจับบุหรี่ซิกาแรตซึ่งมิได้ปิดแสตมป์ยาสูบ มิได้เสียค่าภาษีศุลกากรจากผู้กระทำผิด จำเลยได้บังคับให้ผู้กระทำผิดให้บุหรี่และธนบัตรแก่จำเลย เมื่อเจ้าทรัพย์จะติดตามไป จำเลยยังพูดขู่ไม่ให้ตามไป ถ้าตามไปจะจับ ดังนี้ เป็นเรื่องจำเลยใช้อำนาจหน้าที่ไปขู่เอาทรัพย์เขามา จำเลยไม่ได้ทำการจับกุมยึดทรัพย์ตามหน้าที่ ควรลงโทษจำเลยตามมาตรา 136
การบังคับเอาทรัพย์ตามมาตรา 136 ต้องไม่ส่งคืนทรัพย์

โจทก์ยื่นฎีกาโดยจำเลยยังไม่ได้ฟังคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ศาลฎีกาให้จำหน่ายคดี ส่งสำนวนคืนศาลชั้นต้น เมื่อได้อ่านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์แล้ว จึงให้ส่งสำนวนคืน

ผู้ซื้อบุหรี่เกินราคาที่ทางราชการกำหนดไว้ ไม่ใช่ผู้เสียหาย ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 2(4) ไม่มีสิทธิขอเข้าเป็นโจทก์ร่วมกับอัยการในคดีที่โจทก์ขอให้ลงโทษผู้ขายบุหรี่เกินราคา(อ้างฎีกา 643/2486)