คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 334 (2)

ในเรื่องขอให้ลงโทษฐานตัดไม้ประเภทหวงห้ามโจทก์จะต้องนำสืบให้เห็นว่า ที่ที่ตัดไม้นั้นเป็นที่ป่า
ในเรื่องความผิดฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงานนั้น จำเลยจะต้องรู้ว่า คำสั่งนั้นชอบด้วยกฎหมายและมีเจตนาขัดขืน จึงจะมีความผิด

การที่จำเลยได้รับอนุญาตให้จับจองที่ดินคร่อมทางหลวงนั้นหาอาจทำให้เกิดสิทธิแก่จำเลยที่จะปิดกั้นทำประโยชน์ทางหลวงนั้นได้ไม่ เพราะการจับจองนั้นขัดต่อกฎหมาย หากจำเลยปิดกั้นทางหลวงนั้น ก็เป็นผิดทางอาญา
นายอำเภออนุญาตให้จำเลยจับจองที่ดินทางหลวง ภายหลังสั่งให้จำเลยรื้อสิ่งกีดขวางทางหลวง ซึ่งจำเลยทำไว้เมื่อได้รับใบเหยียบย่ำแล้ว จำเลยขัดขืนไม่ทำตามสั่งดังนี้ ไม่เป็นผิดฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงาน เพราะคำสั่งของนายอำเภอไม่ชอบด้วยกฎหมาย

กรณีที่เป็นความผิดกระทงเดียวละเมิดกฎหมายหลายบท และความผิดบางบทขึ้นศาลทหาร บางบทขึ้นศาลพลเรือนดังนี้ ถ้าได้ฟ้องจำเลยต่อศาลทหารและศาลทหารพิพากษาลงโทษจำเลยในบทความผิดที่ขึ้นศาลทหารแล้ว จะมาฟ้องจำเลยต่อศาลพลเรือนในความผิดบทที่ขึ้นศาลพลเรือนอีกไม่ได้แม้ความผิดที่ขึ้นศาลพลเรือนจะเป็นบทหนักกว่าก็ตาม

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยขัดคำสั่งข้าหลวงประจำจังหวัดที่ประกาศให้ผู้ที่มียางนอกและยางในรถยนต์แจ้งประมาณและสถานที่เก็บได้ความว่าประกาศของข้าหลวงประจำจังหวัดได้ออกโดยมิได้อาศัยอำนาจพระราชบัญญัติให้อำนาจในการเตรียมการป้องกันประเทศ 2484 แต่สั่งโดยอาศัยอำนาจตามความในหนังสือของผู้บังคับการจังหวัดทหารบก ดังนี้จำเลยไม่มีความผิดและแม้คำสั่งข้าหลวงประจำจังหวัดจะออกตามความในพระราชบัญญัติให้อำนาจในการเตรียมการป้องกันประเทศ 2484 ถ้าคำสั่งนั้นไม่ได้สั่งให้กัก เพียงแต่สั่งให้แจ้งปริมาณและสถานที่เก็บเท่านั้นแล้ว จำเลยก็ยังไม่มีความผิด

จำเลยได้รับคำสั่งของอำเภอให้นำไม้ซึ่งตัดไว้ก่อนพระราชกฤษฎีกากำหนดไม้หวงห้าม พ.ศ.2485 อันมีจำนวนไม่เกิน 200 ต้น มาขายให้แก่โรงเลื่อยของทางราชการติดต่อกันเรื่อยมาดังนี้ แม้จำเลยจะนำเคลื่อนที่ภายหลังเมื่อมีพระราชกฤษฎีกากำหนดไม้หวงห้ามแล้ว ก็ไม่มีความผิด

คำว่าสัตว์ตามมาตรา 3(1) หมายถึงสัตว์มีชีวิตไม่กินความถึงซากสัตว์ด้วย
ตามกฎหมายให้อำนาจข้าหลวงประจำจังหวัดประกาศห้ามมิให้ผู้ใดนำสัตว์เข้าไปในเขตโรคระบาด ถ้าข้าหลวงประกาศห้ามมิให้นำซากสัตว์เข้าไปด้วย ผู้นำซากสัตว์เข้าไปโดยฝ่าฝืนคำสั่งย่อมไม่มีความผิด

พ.ร.บ.ปกครองคณะสงฆ์ ร.ศ.121 ไม่มีความประสงค์จะลงโทษพระภิกษุในทางอาญาจักรอย่างใดเลย. พระภิกษุเข้าอยู่ในวัดโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าอาวาส.และขัดขืนไม่ยอมออกจากวัดตามคำสั่งเจ้าอาวาส. ไม่มีความผิดทางอาญา. เมื่อปรากฏว่าเจ้าอาวาสมิใช่ผู้ได้รับแต่งตั้งตามพ.ร.บ.คณะสงฆ์. จึงไม่มีฐานะเป็นเจ้าพนักงานตามกฎหมาย. ฉะนั้นการขัดขืนคำสั่งไม่เป็นผิดฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงาน.

ทางการอำเภอประสงค์ให้ราษฎรไปทำงานตามพระราชบัญญัติปกครองท้องที่แต่ใช้หมายเกณฑ์ตามแบบหมายชลประทานบ้างแบบหมายควบคุมการเหมืองฝายและพนังบ้าง จะถือว่าราษฎรได้รู้ความประสงค์ของทางอำเภอไม่ได้ถ้าราษฎรขัดขืนย่อมไม่มีความผิด

ผู้บุกรุกเข้าไปทำนาในหนองซึ่งหวงห้ามไว้เป็นที่สาธารณประโยชน์ เมื่อกรมการอำเภอห้ามไม่ฟังเป็นผิดตาม ม.334 (2) กรมการอำเภอมีหน้าที่ตรวจตราระวังรักษามิให้ผู้ใดเกียดกันเอาหนองสาธารณประโยชน์เป็นส่วนตัว