คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.พ.พ. ม. 1299

โจทก์รับซื้อฝากที่วิวาทที่มีโฉนดจากเจ้าของเดิมแล้วภายหลังได้รับโอนเป็นสิทธิ์โดยเด็ดขาด ขณะซื้อฝากผู้โอนที่ให้จำเลยได้บุกรุกที่วิวาทอยู่ก่อนแล้ว ผู้โอนให้จำเลยและจำเลยได้ครอบครองที่วิวาทมาครบ 10 ปีก่อนโจทก์รับโอนโดยเด็ดขาดดังนี้ จำเลยย่อมได้กรรมสิทธิ์ โจทก์ฟ้องขับไล่ไม่ได้(ข้อเท็จจริงฟังว่าโจทก์รู้ถึงการบุกรุกอยู่แล้วขณะที่รับซื้อฝากและรับโอน).

ซื้อที่ดินจากการขายทอดตลาดของศาล แม้จะมี+อื่นเข้าปกครองปรปักษ์+ตั้ง 20 ปี ผู้ซื้อย่อมได้กรรมสิทธิเต็มตามโฉนดและขับไล่ผู้เข้าปรปักษ์อยู่นั้นได้
ปกครองที่ดินโดยปรปักษ์+ก่อนใช้ประมวลแพ่งฯแต่ที่ดินนั้นถูกศาลสั่งขายทอดตลาดภายหลังที่ใช้ประมวลแพ่งฯ แล้ว ศาล+ประมวลแพ่งฯ บังคับ+ดีได้

ที่ดินสวนยางผู้ขายมีสิทธิครอบครอง เมื่อได้ทำสัญญาโอนขายให้ผู้ซื้อและผู้ซื้อได้เข้าครอบครองแล้วดังนี้ ผู้ขายก็หมดสิทธิในที่รายนั้น
บุคคลภายนอกผู้ได้สิทธิในอสังหาริมทรัพย์มาโดยไม่สุจริตจะยก ม.1299 แห่งประมวลแพ่งฯ ขึ้นอ้างมิได้

แผนที่หลังโฉนดผิดจากความจริง ศาลก็ไม่ถือตามแผนที่นั้น ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.247,270
ปัญหาที่ว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาคดีโดยอาศัยคำพะยานหลักฐานในท้องสำนวนหรือไม่เป็นปัญหาข้อกฎหมาย

เจ้าของที่ดินเดิมทำสัญญาให้เจ้าของที่ดินข้างเคียงใช้ทางเดินผ่านที่ดินของตนได้ เมื่อมิได้จดทะเบียนต่อเจ้าหน้าที่ ข้อสัญญานี้ไม่ผูกมัดผู้ซื้อที่ดินจากเจ้าของเดิมนั้น,
ที่ดินแปลงเดียวเจ้าของเดียวกันไม่มีภาระจำยอม,ที่ดินแปลงใหญ่เดิมเป็นของเจ้าของเดียวกัน และทางรายพิพาทอยู่ในที่แปลงนี้ ต่อมาได้มีการแบ่งแยกโฉนดที่ดินนี้ออกเป็น 4 แปลงต่างเจ้าของกัน ทางเดินรายพิพาทไปตกอยู่ในที่ดินแปลงหนึ่งดังนี้ อายุความในภาระจำยอมเหนือทางที่ดินรายนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อได้มีการแบ่งแยกที่ดิน เป็นต้นไป เมื่อยังไม่ถึง 10 ปี ภาระจำยอมก็ยังไม่เกิด+

สัญญามีความว่าโจทก์ได้รับเงินจากจำเลยไป 65 บาท โจทก์ยอมยกที่ดินสวนผลไม้ให้จำเลยยึดถือไว้แทนตัวเงินที่รับไป ทั้งนี้ สัญญาฉะบับนี้เป็นสัญญากู้ยืมเงินโดยเอาที่สวนให้จำเลยยึดถือไว้ไม่ใช่สัญญาซื้อขาย, +กู้เงินกันแล้วมอบที่ดินให้ผู้ให้กู้ใช้ประโยชน์ในที่ดินนั้น การยึดถือที่ดินของผู้ให้กู้โดยลักษณดังนี้เป็นทรัพยสิทธิอย่างหนึ่ง , เมื่อมิได้จดทะเบียนย่อมไม่สมบูรณ์ใช้บังคับกันมิได้ ผู้ให้กู้ไม่มีสิทธิจะยึดถือที่ดินไว้ต่อไปในเมื่อผู้กู้เรียกร้อง,อ้างฎีกาที่ 1283/2480,เข้าครอบครองที่ดินโดยอาศัยสิทธิตามสัญญาแม้จะครอบครองมาตั้ง 20-21 ปีก็ไม่ได้กรรมสิทธิ เพราะไม่ถือว่าเป็นการครอบครองโดยปรปักษ์, ประมวลวิธีพิจารณาแพ่ง ม.149,178 ฟ้องแย้ง.
ค่าธรรมเนียม.

ใบเหยียบย่ำเป็นเพียงหนังสือแสดงว่ามีสิทธิเข้า+สร้างถางทำเอาประโยชน์+ที่ดินเท่านั้น
ที่ดินมีใบเหยียบย่ำโจทก์รับซื้อฝากไว้ และในที่สุดศาลได้พิพากษาว่าที่ดินตกเป็นสิทธิแก่โจทก์แล้ว ในเวลาต่อมาเจ้าพนักงานได้ออกโฉนดให้ในนามของผู้ขายฝากเดิม ๆ ได้เอาไปขายให้แก่บุคคลภายนอกรับซื้อไว้โดยสุจริตและเสียค่าตอบแทน ทั้งได้จดทะเบียนการซื้อขายไว้ด้วยดังนี้ โจทก์จะฟ้องขอให้ทำลายการซื้อขายนี้มิได้บุคคลภายนอกได้ที่นี้เป็นกรรมสิทธิ
คำพิพากษายอมมีผลผูกมัดฉะเพาะระหว่างโจทก์จำเลยไม่มีผลไปถึงบุคคลภายนอกด้วย

ที่ดินมฤดก ผู้รับมฤดกต่างปกครองกันมาเป็นสัดส่วนย่อมได้ที่นั้นเป็นสิทธิกฎหมายปิดปากที่ดินมฤดก โฉนดมีชื่อเจ้ามฤดกอยู่ ผู้รับมฤดกคนอื่นย่อมให้ผู้รับมฤดกคน 1 เป็นเจ้าของผู้เดียว ถ้าผู้นั้นแสดงให้คนภายนอกหลงว่าผู้รับมฤดกอื่นเป็นเจ้าของแล้ว ย่อมปิดปากผู้รับทรัพย์นั้นมิให้เถียงคนภายนอก

ครอบครองที่ดินมาเกิน 10 ปี โดยมิได้นำสิทธินี้ไปจดทะเบียนจะใช้ยันบุคคลอื่นที่ได้ที่ดินนั้นมาโดยเสียค่าตอบแทนและโดยทุจริต ทั้งได้จดทะเบียนแล้วไม่ได้ ซื้อขายที่ดินโดยทำหนังสือกันเองย่อมเป็นโมฆะ ตามประมวลแพ่งฯ ม. 115 เพราะผิดแบบ (ซื้อ ขาย เมื่อ พ.ศ. 2467)

โจทก์จำเลยเป็นผู้รับมฤดกในที่ดินร่วมกัน จำเลยไปโอนแก้โฉนดใส่ชื่อตนเป็นเจ้าของถือกรรมสิทธิแต่ผู้เดียวโดยโจทก์ไม่ทราบครั้นแล้วก็นำไปจำนองไว้แก่บุคคลที่ 3 ผู้ทำการโดยสุจริตและเสียค่าตอบแทนดังนี้ แม้การโอนแก้โฉนดจะเสียเปล่าใช้ไม่ได้ก็ดี+ทำให้นิติกรรมจำนองกับบุคคลที่ 3 เสียเปล่าไปด้วยไม่ อ้างฎีกาที่ 1076/2480