คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ภาพยนตร์ พ.ศ.2473 ม. 20

การที่จำเลยทั้งสามร่วมกันเพื่อความประสงค์แห่งการค้าหรือโดยการค้าทำให้แพร่หลายด้วยการฉายภาพยนตร์ที่แสดงความสัมพันธ์ทางเพศ อันเป็นภาพลามกอนาจาร เป็นความผิดตาม ป.อ. มาตรา 287(1) และการที่จำเลยทั้งสามขัดขวางมิให้เจ้าพนักงานตำรวจงัดกุญแจเข้าไปตรวจค้นภายในห้องซึ่งจำเลยนำเอาเครื่องฉายภาพยนตร์และฟิล์มไปเก็บไว้การกระทำของจำเลยทั้งสามดังกล่าวแสดงให้เห็นเจตนาว่าประสงค์มิให้การปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าพนักงานในการตรวจค้นจับกุมลุล่วงไปโดยสะดวก ถือได้ว่าเป็นการขัดขวางเจ้าพนักงานในการปฏิบัติตามหน้าที่ตาม ป.อ. มาตรา 138.

บรรยายฟ้องว่าจำเลยนำฟิล์มภาพยนตร์ซึ่ง อ. และ ส. เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ออกฉายเรียกเก็บเงินในการค้าโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์และมิได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ในภาพยนตร์ของผู้เสียหาย และเป็นการฉายภาพยนตร์โดยฝ่าฝืนกฎหมาย เป็นฟ้องที่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) แล้ว ไม่จำต้องบรรยายว่าพนักงานเจ้าหน้าที่หมายถึงผู้ใดและภาพยนตร์ดังกล่าวสร้างขึ้นในประเทศที่เป็นภาคีแห่งอนุสัญญาว่าด้วยการคุ้มครองลิขสิทธิ์เพราะเป็นข้อเท็จจริงในทางนำสืบ
ส. เป็นเพียงผู้เช่าลิขสิทธิ์ภาพยนตร์จาก อ. จึงมิใช่เจ้าของลิขสิทธิ์และไม่มีอำนาจร้องทุกข์ให้ดำเนินคดีฐานละเมิดลิขสิทธิ์ และการที่ ส. ได้รับมอบอำนาจจาก อ. ให้ไปร้องทุกข์ดำเนินคดีกับผู้ละเมิดลิขสิทธิ์ที่สถานีตำรวจภูธรอำเภอสีคิ้ว จังหวัดนครราชสีมา แต่ ส. ไปร้องทุกข์ที่สถานีตำรวจภูธรอำเภอเมืองนครราชสีมา ถือไม่ได้ว่าเป็นการร้องทุกข์แทน อ. พนักงานสอบสวนสถานีตำรวจภูธรอำเภอเมืองนครราชสีมาจึงไม่มีอำนาจสอบสวนในข้อหาความผิดดังกล่าวซึ่งเป็นความผิด ยอมความได้ และโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง
ภาพยนตร์เรื่องใดได้รับอนุญาตจากกรมตำรวจให้นำออกฉายตามสถานที่มหรสพได้แล้ว ย่อมสามารถนำออกฉาย ณ สถานที่มหรสพใดได้ในภายหลังโดยไม่ต้องขออนุญาตจากเจ้าพนักงานอื่นใดซ้ำอีก

เอาภาพยนตร์ที่ยังมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน+ฉายถ่ายทอดเสียงออกจากฟิลม์โดยมีแต่เสียงฝ่ายเดียวไม่มีภาพยนตร์แล้ว ต้องความผิด ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.158,192,218 โจทก์ระบุในฟ้องว่าจำเลยฉายภาพยนตร์เป็นความผิดเมื่อทางพิจารณาปรากฎว่าจำเลยฉายภาพยนตร์จริง แม้จะแตกต่างกันในเรื่องฉายให้ดูหรือให้ฟังอันเป็นรายละเอียดส่วนย่อยดังนี้ ก็ลงโทษจำเลยได้ไม่ต้องด้วย ม.192 แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญา ฎีกาอุทธรณ์

นำประกาศภาพยนต์ด้วยตัวหนังสือออกแจกจ่ายโฆษณาแก่ประชาชนโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานก็ไม่มีความผิด

ตำรวจสั่งให้ผู้ฉายภาพยนตร์นำฟิลม์ภาพยนตร์ที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานให้ฉายได้แล้วมาตรวจที่สถานีตำรวจ ผู้ฉายไม่ปฏิบัติตามไม่มีความผิดถ้าตำรวจจับผู้ฉายมากักขังไว้ ตำรวจต้องมีความผิดตาม ม.271
กระทำตามคำตามคำสั่งผู้บังคับบัญชาโดยชอบไม่มีผิด ประมวลวิธีพิจารณาอาญาม.219-222
คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโจทก์ โจทก์จะฎีกาได้แต่ในปัญหาข้อกฎหมาย
ประชุมใหญ่ครั้งที่ 21/79