คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 68

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยที่ 1-2-3-4 ฐานพยายามปล้น และลงโทษจำเลยที่ 2-3 ฐานมีปืนไม่รับอนุญาต เฉพาะในข้อหาฐานมีปืนไม่รับอนุญาต ไม่มีฝ่ายใดอุทธรณ์ จำเลยที่ 4 อุทธรณ์เฉพาะในข้อหาฐานพยายามปล้นทรัพย์ เช่นนี้ แม้ในระหว่างพิจารณาของศาลอุทธรณ์จะมีพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ(ฉบับที่ 3) พ.ศ.2501 มาตรา 9 ผ่อนผันไม่เอาโทษแก่ผู้ที่นำอาวุธปืนที่มีอยู่ไปจดทะเบียนขอรับอนุญาตต่อนายทะเบียนท้องที่ภายในกำหนด 90 วันก็ตาม ศาลอุทธรณ์จะยกฟ้องจำเลยที่ 2-3 ในข้อหาฐานมีปืนไม่รับอนุญาต โดยอ้างว่าเป็นเหตุในลักษณะคดีหาได้ไม่ เพราะการที่จำเลยที่2-3 มีอาวุธปืนนั้น จะมีโดยได้รับอนุญาตหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับจำเลยที่ 4 ซึ่งเป็นผู้อุทธรณ์ ความผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ.2490 เป็นอันยุติไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นแล้ว ศาลอุทธรณ์จึงไม่มีอำนาจที่จะยกฟ้องโจทก์ในข้อหาตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ.2490 ซึ่งเกี่ยวกับจำเลยที่ 2-3

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยที่ 1 - 2 - 3 - 4 ฐานพยายามปล้นและลงโทษจำเลยที่ 2 - 3 ฐานมีปืนไม่รับอนุญาต เฉพาะในข้อหาฐานมีปืนไม่รับอนุญาต ไม่มีฝ่ายใดอุทธรณ์จำเลยที่ 4 อุทธรณ์เฉพาะในข้อฐานพยายามปล้นทรัพย์ เช่นนี้ แม้ในระหว่างพิจารณาของศาลอุทธรณ์จะมีพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2501 มาตรา 9 ผ่อนผัน ไม่เอาโทษแต่ผู้ที่นำอาวุธปืนที่มีอยู่ไปจดทะเบียนขอรับอนุญาตต่อนายทะเบียนท้องที่ภายในกำหนด 90 วันก็ตาม ศาลอุทธรณ์จะยกฟ้องจำเลยที่ 2 - 3 ในข้อหาฐานมีปืนไม่รับอนุญาต โดยอ้างว่าเป็นเหตุในลักษณะคดีหาได้ไม่ เพราะการที่จำเลยที่ 2 - 3 มีอาวุธปืนนั้น จะมีโดยได้รับอนุญาตหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับจำเลยที่ 4 ซึ่งเป็นผู้อุทธรณ์ ความผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ. 2490 เป็นอันยุติไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นแล้ว ศาลอุทธรณ์ จึงไม่มีอำนาจที่จะยกฟ้องโจทก์ในข้อหาตามพระราชบัญญัติ อาวุธปืนฯ พ.ศ. 2490 ซึ่งเกี่ยวกับจำเลยที่ 2 - 3

ผู้ตายสมคบกับสามีไปฉุดภรรยาซึ่งเป็นบุตรสาวจำเลยดังนี้ การที่สามีมีอำนาจที่จะฉุดภรรยาไปจากบิดานั้น หาทำให้ผู้ตายมีอำนาจฉุดด้วยไม่ ในกรณีเช่นนี้ บิดาของหญิงนั้น ย่อมมีสิทธิทำการป้องกันได้
ในกรณีที่โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยหนักขึ้น เมื่อศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยไม่มีความผิด ก็พิพากษายกฟ้องได้

ปัญหาที่ว่าจะเพิ่มโทษจำเลยได้ตามกฎหมายหรือไม่นั้นเป็นเหตุส่วนตัว ไม่ใช่เหตุลักษณะคดี ศาลอุทธรณ์จะหยิบยกขึ้นตัดสินเกี่ยวกับจำเลยที่ไม่มีอุทธรณ์ไม่ได้

คดีที่ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ลงโทษจำเลยโจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษจำเลยบางคนศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโดยฟังว่าเป็นเหตุในลักษณคดีให้ปล่อยจำเลยทุกคนไป โจทก์จึงฎีกาข้อเท็จจริงขึ้นมาขอให้ลงโทษจำเลยที่โจทก์มิได้อุทธรณ์ด้วยดังนี้ ถือว่าคดีสำหรับจำเลยที่โจทก์มิได้อุทธรณ์เป็นอันยุตติในข้อเท็จจริงแต่ในศาลชั้นต้นแล้ว ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้

ในกรณีที่ส่งสำเนาฎีกาให้แก่จำเลยบางคนไม่ได้ ถ้าหากข้อวินิจฉัยเป็นเหตุในลักษณคดีคำพิพากษาย่อมมีผลบังคับถึงจำเลยที่ส่งสำเนาฎีกาให้ไม่ได้ด้วย