คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับผู้พิพากษา
ประวัติ ปัตตพงศ์

โอนทะเบียนซื้อขายที่ดินโดยรู้อยู่ว่าเป็นที่ของคนอื่นปกครองปรปักษ์เข้ามานานเจ้าของที่ดินฟ้องขอให้ศาลแสดงว่าที่ดินเป็นของตนได้
รับมฤดกที่ทั้งโฉนดซึ่งรวมเอาที่โจทก์มีกรรมสิทธิ์เข้าไปด้วยแล้วไปโอนขาย โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาเพิกถอนการรับมฤดกและการซื้อขายและแสดงว่าที่ ๆ โจทก์ปกครองเป็นของโจทก์ ดังนี้ศาลพิพากษาให้แสดงว่าที่ ๆ โจทก์ปกครองเป็นของโจทก์โดยไม่พิพากษาเพิกถอนการรับมฤดกแลการซื้อขาย

โอนทะเบียนซื้อขายที่ดินโดยรู้อยู่ว่าเป็นที่ของคนอื่นปกครองปรปักษ์มาช้านาน เจ้าของที่ดินฟ้องขอให้ศาลแสดงว่าที่ดินเป็นของตนได้รับมรดกที่ทั้งโฉนด ซึ่งรวมเอาที่ที่โจทก์มีกรรมสิทธิ์เข้าไปด้วยแล้วไปโอนขาย โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาเพิกถอนการรับมรดกและการซื้อขาย และแสดงว่าที่ที่โจทก์ปกครองเป็นของโจทก์ดังนี้ศาลพิพากษาให้แสดงว่าที่ที่โจทก์ปกครองเป็นของโจทก์โดยไม่พิพากษาเพิกถอนการรับมรดกและการซื้อขาย

ศาลอุทธรณ์สั่งไม่ทุเลาการบังคับคดี คู่ความย่อมฎีกาคัดค้านคำสั่งนัน้ได้
ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลยและบริวารออกจากสถานที่เช่า ผู้ร้องก็ถูกบังคับให้ออกด้วย ในฐานะเป็นบริวารจำเลย ผู้ร้องยื่นคำร้องขอทุเลาการบังคับคดีไว้ระหว่างอุทธรณ์ โดยอ้างว่าผู้ร้องเป็นผู้เช่าช่วง มิใช่บริวารจำเลยมีเอกสารประกอบข้ออ้างและปรากฎว่า ในสัญญาเช่าระหว่างโจทก์จำเลย มีข้อความอนุญาตให้ผู้เช่า ให้เช่าช่วงได้ดังนี้ นับว่าคดีมีเหตุที่สมควรทุเลาการบังคับคดีไว้ในระหว่างอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์สั่งไม่ทุเลาการบังคับคดี คู่ความย่อมฎีกาคัดค้านคำสั่งนั้นได้
ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลยและบริวารออกจากสถานที่เช่า ผู้ร้องก็ถูกบังคับให้ออกด้วย ในฐานะเป็นบริวารจำเลย ผู้ร้องยื่นคำร้องขอทุเลาการบังคับคดีไว้ระหว่างอุทธรณ์ โดยอ้างว่าผู้ร้องเป็นผู้เช่าช่วง มิใช่บริวารจำเลยมีเอกสารประกอบข้ออ้างและปรากฏว่า ในสัญญาเช่าระหว่างโจทก์จำเลย มีข้อความอนุญาตให้ผู้เช่าให้เช่าช่วงได้ ดังนี้ นับว่าคดีมีเหตุที่สมควรทุเลาการบังคับคดีไว้ในระหว่างอุทธรณ์

โจทก์บรรยายฟ้องอันเป็นความผิดฐานวางเพลิงตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 186 มาตราเดียวแม้ข้อเท็จจริงจะปรากฏว่าจำเลยมีผิดตาม มาตรา 187 ศาลก็ลงโทษไม่ได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรคสาม

โจทก์บรรยายฟ้องอันเป็นความผิดฐานวางเพลิงตามอาญา ม. 186 มาตราเดียวแม้ข้อเท็จจริงจะปรากฎว่าจำเลยมีผิดตาม ม. 187 ศาลก็ลงโทษไม่ได้ตาม วิ.อาญา ม. 192 วรรค 3

เมื่อศาลชั้นต้นปรับจำเลย 100 บาทกับให้ริบของกลางด้วยจำเลยอุทธรณ์ขออย่าริบของกลาง ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เฉพาะให้คืนทรัพย์ของกลางดังนี้โจทก์ฎีกาในข้อเท็จจริงในเรื่องริบของกลางไม่ได้ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220

เมื่อศาลชั้นต้นปรับจำเลย 100 บาท กับให้ริบของกลางด้วย จำเลยอุทธรณ์ขออย่าริบของกลาง ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ฉะเพาะให้คืนทรัพย์ของกลาง ดังนี้ โจทก์ฎีกาในข้อเท็จจริงในเรื่องริบของกลางไม่ได้ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญา ม. 220

เมื่อยังไม่ทราบแน่ว่าจำเลยได้ทำผิดฐานแจ้งความเท็จที่กิ่งอำเภอหนองแซง หรือเบิกความเท็จในท้องที่อำเภอเมืองสระบุรี พนักงานสอบสวนกิ่งอำเภอหนองแซงมีอำนาจจับจำเลยไปสอบสวนได้และการที่พนักงานสอบสวนกิ่งอำเภอหนองแซงแจ้งข้อหาให้จำเลยทราบว่าจำเลยต้องหาฐานแจ้งความเท็จและเบิกความเท็จ ก็เป็นการถูกต้องด้วยข้อเท็จจริงที่ดำเนินมา เพราะเป็นการไม่แน่ว่ากระทำผิดอาญาได้กระทำในท้องที่ใดในระหว่างหลายท้องที่ตาม มาตรา 19(1)

ความผิดฐานไม่แจ้งปริมาณแก่เจ้าพนักงานฝ่าฝืน พระราชบัญญัติควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคฯลฯ มาตรา 4-10 นั้น มาตรา 20 บัญญัติให้ริบของกลางเสียศาลจึงจำต้องริบจะใช้ดุลพินิจไม่ริบไม่ได้