คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
ป.อ. ม. 288

จำเลยใช้อุบายหลอกลวงให้เจ้าทุกข์มอบทรัพย์ให้ แล้วจำเลยพาทรัพย์หนีไปในขณะที่เจ้าทุกข์ไม่ได้ควบคุมยึดถือ และไม่อาจติดตามได้ดังนี้ ถือได้ว่าเจ้าทุกข์ได้สละการครอบครองแล้ว จำเลยต้องมีผิดฐานฉ้อโกงไม่ใช่ลักทรัพย์
ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงตามคำพะยานโจทก์ แล้วชี้ขาดว่า ข้อเท็จจริงที่ได้ความไม่ใช่ข้อที่โจทก์ประสงค์จะลงโทษดังนี้ หากศาลอุทธรณ์เห็นว่า ข้อเท็จจริงได้ความตามฟ้อง ก็มีอำนาจพิพากษาได้ ไม่ต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลชั้นต้นฟังพะยานจำเลยด้วย

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยรับกระบือจากผู้ลักมาจากประเทศอินโดจีน โจทก์มีหน้าที่นำสืบว่าการลักทรัพย์รายนี้เป็นความผิดตามกฎหมายของประเทศอินโดจีน มิเช่นนั้นจะลงโทษจำเลยฐานรับของโจรไม่ได้.

ศาลพิพากษายกฟ้องเพราะฟ้องไม่ถูกต้องและยกฟ้องในความผิดซึ่งได้ฟ้องด้วย ย่อมฟ้องใหม่ไม่ได้
ฟ้องไม่ระบุชื่อเจ้าทรัพย์ ศาลยกฟ้องโดยอ้างว่าฟ้องเคลือบคลุมและไม่ครบองค์ความผิดฐานลักทรัพย์ เพราะไม่ระบุชื่อเจ้าทรัพย์จำเลยไม่ได้เอาทรัพย์ของผู้อื่นไปโดยทุจจริตดังนี้ โจทก์จะมาฟ้องใหม่ไม่ได้

คำว่าฉกฉวยตาม ม.297 หมายถึงกิริยาฉุกชักกะชากหยิบโดยรวดเร็วหรือฉับพลันทันที
หยิบทรัพย์ที่ลักในเวลาเจ้าของเผลอ พอเจ้าของรู้ตัวก็รับวิ่งหนีไปดังนี้ ขาดกิริยาฉกฉวยไม่เป็นวิ่งราวทรัพย์

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำให้ปืนลั่นโดยประมาท เปนเหตุให้กะสุนปืนถูกเขาตาย ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยใช้ปืนยิงถูกเขาตายโดยเข้าใจว่าเปนหมูป่าดังนี้ ไม่ถือว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง
ฟ้องว่าตัดช่องเข้าลักทรัพย์ได้ความว่าลอดช่อง เข้าลักทรัพย์ไม่ถือว่าข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง

เข้าไปไนร้านแล้วเอาทรัพย์ไส่กะเป๋าเวลาเขาเหลียวไปทางอื่นพอเขาเห็นร้องขึ้นก็หนีไปดังนี้ไม่เปนวิ่งราวเพราะไม่มีกิรินาฉกฉวย
ตามข้อเท็ดจิงที่สาลอุธรน์ฟังมาจะเปนผิดถานลักทรัพย์หรือวิ่งราวทรัพย์ เปนปัญหาข้อกดหมาย

ฟ้องระบุว่าของหายโดยถูกคนร้ายลัก ต่อมาของนั้นตกหยู่ที่จำเลยโดยจำเลยรับไว้จากคนร้ายโดยรู้ว่าเปนของร้ายหรือมิฉะนั้นก็เก็บตกได้แล้วยักยอก ขอไห้ลงโทสตามมาตรา 318, 321. ดังนี้ไม่เปนฟ้องเคลือบคลุม.

ไม้ของบริสัทไม้ไทยได้ลอยเข้าทุ่งเข้าป่าเมื่อคราวน้ำท่วม จำเลยเก็บได้แล้วเอาไปเลื่อนโดยเจตนาทุจริต ย่อมมีความผิดถานลักทรัพย์เพระาไม้ของบริสัทที่ไหลลอบเช่นนี้ต้องถือว่าไม้นั้นยังหยู่ไนความครอบครองของบริสัทโดบปริยาย

ผู้ร้าย 3 คนมีไม้ตะพดเปนสาตราวุธเข้าค้นบ้านเจ้าทรัพย์ แล้วจำตัวเจ้าทรัพย์และทรัพย์ที่ค้นได้ออกจากบ้านเจ้าทรัพย์ไป พอถึงกลางทางผู้ร้ายทำร้ายเจ้าทรัพย์แล้วพาทรัพย์หนีไป ดั่งนี้ มีความผิดถานปล้นทรัพย์.

ไนคดีลักทรัพย์หรือรับของโจรโจทฟ้องขอไห้คืนหรือไช้ทรัพย์แก่ผู้เสียหายด้วย เมื่อสาลชั้นต้นตัดสินไห้ลงโทสจำเลยถานรับของโจโดยมิได้กล่าวถึงเรื่องคนหรือไช้ทรัพย์ โจทมิได้อุธรน์ จนสาลอุธรน์เพียงแต่แก้ถานความผิดเปนลักทรัพย์นอกจากนั้นยืนตามสาลชั้นต้นเช่นนี้โดจทไม่มีสิทธิดีกาขอไห้คืนหรือไช้ทรัพย์.