คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
กฎหมายลักษณะอาญา ม. 156

ในคดีหาว่าร้องเรียนเท็จและเบิกความเท็จนั้น ในฟ้องต้องระบุมาด้วยว่าความจริงเป็นอย่างไร มิฉะนั้นเป็นฟ้องเคลือบคลุม

ในคดีเบิกความเท็จ ปัญหาที่ว่าข้อความนั้นสำคัญหรือไม่.ย่อมเป็นปัญหาข้อเท็จจริง โจทก์ฎีกาไม่ได้. แม้ศาลล่างฟังว่าคำเบิกความของพยานไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีเพราะเป็นพยานบอกเล่า. ก็คงถือว่าเป็นข้อเท็จจริงดุจกัน. ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 29/2485.

เมื่อศาลล่างวินิจฉัยข้อเท็จจริงไม่ตรงกับพยานหลักฐานในท้องสำนวน. ศาลฎีกาย่อมทรงไว้ซึ่งอำนาจที่จะวินิจฉัยเป็นอย่างอื่นได้.

ไนคดีที่ฟ้องหาว่าขับรถยนต์ไนเวลาร่างกายหย่อนความสามาถไนอันจะขับและไนเมื่อเสพสุราหรือของเมาหย่างอื่นๆ ข้อว่าผู้ขับรถยนต์ได้ดื่มกินสุราจิงหรือไม่ นับว่าเปนประเด็นหรือข้อสำคันไนคดี มีผลได้เสียไนทางคดีโดยตรง เมื่อเบิกความเท็ดไนข้อนี้ จึงฟังว่าคำเบิกความเท็ดนั้น เปนข้อสำคันไนคดี.

ในคดีที่ฟ้องหาว่าขับรถยนต์ในเวลาร่างกายหย่อนความสามารถในอันจะขับและในเมื่อเสพสุราหรือของเมาอย่างอื่นๆ. ข้อว่าผู้ขับรถยนต์ได้ดื่มกินสุราจริงหรือไม่. นับว่าเป็นประเด็นหรือข้อสำคัญในคดี. มีผลได้เสียในทางคดีโดยตรง.เมื่อเบิกความเท็จในข้อนี้ จึงฟังว่าคำเบิกความเท็จนั้นเป็นข้อสำคัญในคดี.

ทำมรณะบัตร์ไปยื่นต่อศาลเพื่อแสดงว่าผู้ถูกประกันตายโดยหวังจะไม่ให้ถูกปรับตามสัญญาประกันต่อศาลนั้นเป็นผิดมาตรา 118 ไม่ใช่ มาตรา 157 เมื่อศาลเดิมว่างบทไม่ถูกต้อง แม้จำเลยอุทธรณ์ฝ่ายเดียว ศาลอุทธรณ์ก็แก้วางบทที่ถูกต้องได้ในเมื่อโจทก์มาตรานั้นมาท้ายฟ้อง

ยกฟ้อง

ฎีกาอุทธรณ์ สัญญาทางพระราชไมตรี คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นแลศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันในข้อเท็จจริงให้ยกฟ้องนั้น โจทก์จะฎีกาไม่ได้ต้องห้ามตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.219

จำเลยบังอาจลอบเอาแหวนซุกใส่ในกระเป๋าเจ้าพนักงานซึ่งเข้าไปทำการตรวจค้นที่บ้านจำเลยโดยสงสัยว่าจะมีของต้องห้าม ถือว่าการกระทำของจำเลยเป็นการใส่เท็จทำพะยานเพื่อให้เห็นว่าเจ้าพนักงานลักทรัพย์ดังนี้ จำเลยต้องมีผิดตามม.159 แต่ไม่มีผิดตาม ม.157 ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.192 วิธีพิจารณาอาญาตัดสินไม่เกินคำขอ เมื่อโจทก์ขอให้ลงโทษจำเลยเพียงฐานพยายาม แม้จะปรากฎว่าเป็นความผิดสำเร็จ ศาลก็ลงโทษได้เพียงเท่าที่โจทก์ขอ