คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ยาเส้น

จำเลยได้รับใบอนุญาตให้ประกอบอุตสาหกรรมยาสูบ โดยตั้งโรงงานประกอบอุตสาหกรรมยาสูบในเขตอำเภอเมืองฯ จังหวัดนครศรีธรรมราชจำเลยไปซื้อยาเส้นจากชาวไร่ที่บ้านของชาวไร่ในอำเภอท่าศาลาจังหวัดเดียวกัน ยาเส้นดังกล่าวได้รับยกเว้นไม่ต้องปิดแสตมป์ยาสูบเพราะเป็นยาเส้นที่ชาวไร่ผลิตได้จำเลยกำลังขนย้ายยาเส้นนี้ไปยังสถานที่ประกอบการค้าของตนเพื่อดำเนินการก่อนนำออกขาย ระหว่างทางถูกเจ้าพนักงานตำรวจจับ ดังนี้ ถือไม่ได้ว่าจำเลยมีไว้เพื่อขายซึ่งยาเส้นที่มิได้ปิดแสตมป์ยาสูบ ตามพระราชบัญญัติยาสูบพ.ศ.2509 มาตรา 24 จำเลยจึงไม่มีความผิด

บริเวณไร่ปลูกต้นยาสูบของจำเลยมีเพิงหมาแหงนกันแดดที่จำเลยปลูกไว้ เพื่อใช้เป็นที่ทำยาอัด ยาเส้น เพื่อการค้าเพิงหมาแหงนรวมตลอดถึงบริเวณสถานที่นี้จึงเป็นโรงอุตสาหกรรมยาสูบ ตามความในมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติยาสูบ พ.ศ.2509
ยาเส้นทุกชนิดไม่ว่า จะเป็นยาเส้นจากพันธุ์เวอร์ยิเนียแท้หรือเป็นยาเส้นพันธุ์เวอร์ยิเนียผสมกับพันธ์ยาสูบพื้นเมือง หรือยาเส้นจากพันธุ์ยาสูบพื้นเมือง ล้วนต้องถือว่าเป็นยาเส้นตามความหมายในมาตรา 18 วรรคแรก ทั้งสิ้น จำเลยนำออกจากโรงอุตสาหกรรมยาสูบโดยไม่ปิดแสตมป์ยาสูบก่อน จึงมีความผิด ดังนั้น แม้โจทก์จะบรรยายฟ้องว่ายาเส้นนั้นเป็นพันธุ์เวอร์ยิเนีย แต่ทางพิจารณากลับได้ความว่าเป็นยาเส้นพันธุ์เวอร์ยิเนียผสมกับพันธุ์ยาสูบพื้นเมือง จะถือว่าข้อเท็จจริงที่ปรากฏในการพิจารณาแตกต่างกับข้อเท็จจริงดังกล่าวในฟ้องหรือเป็นเรื่องที่โจทก์ไม่ประสงค์ให้ลงโทษจำเลยหาได้ไม่

บริเวณไร่ปลูกต้นยาสูบของจำเลยมีเพิงหมาแหงนกันแดดที่จำเลยปลูกไว้ เพื่อใช้เป็นที่ทำยาอัด ยาเส้น เพื่อการค้าเพิงหมาแหงนรวมตลอดถึงบริเวณสถานที่นี้ จึงเป็นโรงอุตสาหกรรมยาสูบ ตามความในมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติยาสูบ พ.ศ.2509
ยาเส้นทุกชนิดไม่ว่า จะเป็นยาเส้นจากพันธุ์เวอร์ยิเนียแท้ หรือเป็นยาเส้นพันธุ์เวอร์ยิเนียผสมกับพันธ์ยาสูบพื้นเมือง หรือยาเส้นจากพันธุ์ยาสูบพื้นเมือง ล้วนต้องถือว่าเป็นยาเส้นตามความหมายในมาตรา 18 วรรคแรก ทั้งสิ้น จำเลยนำออกจากโรงอุตสาหกรรมยาสูบโดยไม่ปิดแสตมป์ยาสูบก่อนจึงมีความผิด ดังนั้น แม้โจทก์จะบรรยายฟ้องว่ายาเส้นนั้นเป็นพันธุ์เวอร์ยิเนีย แต่ทางพิจารณากลับได้ความว่าเป็นยาเส้นพันธุ์เวอร์ยิเนียผสมกับพันธุ์ยาสูบพื้นเมือง จะถือว่าข้อเท็จจริงที่ปรากฏในการพิจารณาแตกต่างกับข้อเท็จจริงดังกล่าวในฟ้อง หรือเป็นเรื่องที่โจทก์ไม่ประสงค์ให้ลงโทษจำเลยหาได้ไม่

จำเลยรับฝากยาเส้นไว้จากผู้เสียหายแล้วเอาไปขายจริง แต่โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีเจตนาทุจริตยักยอกเอาเงินค่ายาเส้นไว้เป็นประโยชน์ส่วนตัว มิได้ฟ้องว่ายักยอกยาเส้น เมื่อทางพิจารณาฟังได้ว่า ผู้เสียหายได้ยอมตกลงรับเงินค่ายาเส้นจากจำเลย และยังยอมให้จำเลยผัดชำระเงินด้วย ดังนี้ เมื่อจำเลยยังมิได้ชำระก็เป็นเรื่องที่จะต้องไปฟ้องร้องกันในทางแพ่ง การที่จำเลยยังไม่มีเงินค่ายาเส้นชำระให้ไม่เป็นผิดทางอาญาฐานยักยอกดังฟ้อง

ในคดีหาว่าทำการหั่นใบยาพันธ์เวอรยิเนียรเป็นยาเส้นโดยไม่ได้รับอนุญาต การหั่นใบยาไม่ใช่เป็นเรื่องห้ามขาดเป็นแต่เพียงต้องขออนุญาต ทำนองเดียวกับปรุงยาโดยไม่ได้รับอนุญาต ฉะนั้นเครื่องอุปกรณ์ในการหั่นใบยา ไม่ใช่เป็นสิ่งที่ใช้ในการกระทำผิดตามมาตรา 27 ก.ม.ลักษณะอาญา จึงไม่ใช่ของต้องริบ.

ในคดีหาว่าทำการหั่นใบยาพันธ์เวอร์ยิเนียร์เป็นยาเส้นโดยไม่ได้รับอนุญาต การหั่นใบยาไม่ใช่เป็นเรื่องห้ามขาดเป็นแต่เพียงต้องขออนุญาตทำนองเดียวกับปรุงยาโดยไม่ได้รับอนุญาต ฉะนั้นเครื่องอุปกรณ์ในการหั่นใบยาไม่ใช่เป็นสิ่งที่ใช้ในการกระทำผิดตามมาตรา 27กฎหมายลักษณะอาญาจึงไม่ใช่ของต้องริบ

มียาเส้นไว้ในความครอบครองถ้ามิใช่มีไว้เพื่อจำหน่าย ไม่ต้องปิดสแตมป์ยาสูบ
ม.33 เป็นบทบัญญัติว่าด้วยวิธีปิดแสตมป์ในกรณีใดนั้น บัญญัติไว้ใน ม.37

จำเลยมียาเส้นไว้ในครอบครองเพื่อจำหน่าย 80 เข่ง แต่มิได้ปิดแสตมป์ยาสูบ 2 เข่งซึ่งมีน้ำหนักเพียง 2 กิโลกรัม ดังนี้ไม่มีความผิด

จุ้นจู๊เรือผู้รับขนส่งยาเส้นของผู้ซึ่งนำมาบรรทุกเรือ (โดยไม่ได้รับอนุญาตให้นำยานั้นออกนอกเขต) ไม่ใช่เป็นผู้นำยาเส้นออกนอกเขตตามมาตรา 9 พระราชบัญญัติยาสูบ พ.ศ.2481

จุ้นจู๊เรือผู้รับขนส่งยาเส้นของผู้ซึ่งนำมาบรรทุกเรือ(โดยไม่ได้รับอนุญาตให้นำยานั้นออกนอกเขต). ไม่ใช่เป็นผู้นำยาเส้นออกนอกเขตตาม มาตรา 9 พระราชบัญญัติยาสูบพ.ศ.2481.(ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 23/2485).