คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ไม่เคลือบคลุม

โจทก์บรรยายว่า ให้จำเลยอาศัยอยู่ในที่ดินของโจทก์บัดนี้ไม่สมัครใจให้อยู่จึงขอให้ขับไล่ ดังนี้แม้จะไม่ได้ระบุวันเดือนใด ก็ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม เพราะการให้อาศัยเป็นอาการปฏิบัติสืบเนื่องติดต่อกันมา เป็นการแสดงโดยแจ้งชัดซึ่งสภาพแห่งข้อหาและลักษณะแห่งประเภทคดีให้เป็นที่เข้าใจได้แล้ว

ฟ้องโจทก์กล่าวว่า "การที่จำเลยได้เช่าห้องของข้าพเจ้าไปนี้ จำเลยหาได้ทำการค้าด้วยตนเองไม่ ความจริงจำเลยได้ให้ผู้มีชื่อเช่าช่วงไปทำการค้า โดยมิได้รับความยินยอมจากข้าพเจ้า ทั้งเป็นการผิดสัญญาที่จำเลยได้ทำไว้กับข้าพเจ้าอีกด้วย" ดังนี้ ฟ้องโจทก์ชัดอยู่แล้วว่า จำเลยเอาห้องที่เช่าจากโจทก์ทั้งหมดไปให้ผู้อื่นเช่าช่วง ซึ่งก็ตรงตามเรื่องที่โจทก์กล่าวหา จึ่งไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

ข้อความที่จะต้องกล่าวในคำฟ้องที่แพ่งนั้น ย่อมต่างกับฟ้องคดีอาญา เพราะในคดีแพ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับสิทธิหน้าที่และความรับผิดชอบ ฉะนั้นรายละเอียดเกี่ยวกับเวลาสถานที่ซึ่งเกิดการกระทำบางอย่าง จึงมิใช่ข้อสำคัญที่จะต้องกล่าวในคำฟ้องคดีแพ่งอย่างที่บังคับไว้ในมาตรา 158 ป.ม.วิ.อาญาในคดีแพ่งมีบทบังคับไว้ในมาตรา 172 ป.ม.วิ.แพ่งแล้ว
โจทก์กล่าวในคำฟ้องได้ความว่า เมื่อวันเวลาใดจำไม่ได้ราวเดือน มีนาคม 2489 จำเลยได้ตกลงขายนาให้โจทก์ บัดนี้ถึงกำหนดโอนกันแล้ว จำเลยกลับบิดพริ้วไม่ยอมโอน ทั้งฝ่ายจำเลยให้การต่อสู้ว่า จำเลยไม่ได้ทำสัญญาจะขายที่นาให้แก่โจทก์ดังฟ้องเลย ดังนี้ สภาพแห่งข้อหาของโจทก์ก็ดี ข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาเช่นว่านั้นก็ดี ได้ปรากฏแจ้งชัดในคำฟ้องนั้นแล้ว โดยจำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี จึงได้ปฏิเสธว่าไม่เคยทำสัญญาเช่นว่านั้นกับโจทก์เลย ฟ้องของโจทก์จึงถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

ฟ้องที่ได้แสดงโดยแจ้งขัด ซึ่งสภาพแห่งข้อหาพร้อมด้วยคำบังคับ ทั้งได้อ้างอิงอาศัยสิทธิเป็นหลักแห่งข้อหา แม้ไม่ปรากฎวัน เดือน ปี ก็ไม่เป็นฟ้องที่เคลือบคลุม
ในคดีแพ่ง ศาลหาจำต้องคำนึงในเวลาสั่งฟ้อง ว่าคดีจะขาดอายุความหรือไม่ ฟ้องมีใจความเพียงว่า บ.เป็นเจ้าของสวนยางซึ่งซื้อมาจาก ก.จำเลยเช่าสวนนี้กรีดยาง โจทก์ต้องการทำเอง ให้จำเลยไปอยู่ที่อื่น จำเลยไม่ยอมออก จึงขอให้ขับไล่ แม้ไม่ปรากฎ วัน เดือน ปี ก็ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

ฟ้องโจทก์บรรยายอย่างแจ้งชัดแล้วว่าจำเลยกับพวกกระทำความผิดฐานลักทรัพย์หรือรับของโจร แม้ในตอนท้ายของคำฟ้องโจทก์จะกล่าวว่าจำเลยกับพวกนำเรือไปบรรทุกเหล็กที่จำเลยลักมาโดยมิได้กล่าวถึงเรื่องรับของโจรก็ตามฟ้องโจทก์ก็มีความหมายว่าจำเลยลักทรัพย์หรือรับของโจรแล้ว เมื่อจำเลยมิได้หลงข้อต่อสู้แสดงว่าจำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี จึงไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

โจทก์บรรยายถึงข้อเท็จจริงที่หาว่ากระทำผิดแล้วอ้างว่าจำเลยลักหรือยักยอกและอ้างมาตรามาทั้ง 2 ความผิดนั้นเมื่อศาลเห็นว่าการกระทำนั้นเป็นความผิดฐานใดก็ลงโทษได้ ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม

คดีความผิดต่อส่วนตัวเมื่อเจ้าทุกข์ได้ร้องทุกข์ภายในกำหนด 3 เดือนนับแต่วันรู้เรื่องความผิดคดีไม่ขาดอายุความ, ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.158 ฟ้องที่ไม่เคลือบคุลมทำให้จำเลยเสียเปรียบ

+เจ้าพนักงานเรียกเงินอากรค่านาจ้างจากผู้ทำนามิได้ ก็ให้เรียกร้องเอาจากเจ้าของนา
สำเนาเอกสารซึ่งโจทก์ได้ส่งศาลโดยแนบมาพร้อมกับฟ้องแล้วนั้น ครั้นถึงเวลาโจทก์ส่งต้นฉะบับเอกสารต่อศาลในชั้นพิจารณาไม่ต้องส่งสำเนาให้จำเลยทราบอีกตาม ม.90
โจทก์ฟ้องเรียกเงินค่าอากรค่านาที่ค้างจากจำเลยโจทก์ได้แนบบัญชีเงินค่านาที่ค้างมาท้ายฟ้องแจ้งตำบลอำเภอแห่งที่นาจำนวนเนื้อที่นา จำนวนปีและจำนวนเงินที่ค้างมาด้วยดังนี้ ไม่เรียกว่าโจทก์ฟ้องเคลือบคลุม

วิธีพิจารณาอาชญา ฟ้องเคลือบคลุมฟ้องโจทก์มิได้ระบุวันและเวลาที่จำเลยกระทำผิดแต่ได้ระบุและเวลาที่จำเลยกระทำผิดแต่ได้ระบุเดือนแลปีไว้แล้วดังนี้ไม่เป็นฟ้องเคลือบคลุม เพราะวันเวลาที่จำเลยทำผิดไม่ใช่ธาตุของความผิด

โจทก์บรรยายฟ้องโดยมีสภาพแห่งข้อหาตามคำฟ้องคือ จำเลยเป็นผู้สั่งจ่ายเช็ค เมื่อธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คดังกล่าว จำเลยในฐานะผู้สั่งจ่ายต้องรับผิดชำระเงินตามเช็คพร้อมด้วยดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันที่ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินแก่โจทก์ซึ่งเป็นผู้ทรงโดยฐานมีเช็คชนิดสั่งจ่ายเงินให้ผู้ถือไว้ในครอบครอง ทั้งคำฟ้องมีคำขอบังคับไว้แล้ว นับว่าโจทก์ได้แสดงโดยชัดแจ้งซึ่งสภาพแห่งข้อหา ทั้งข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาพอที่จำเลยจะเข้าใจคำฟ้องได้แล้วว่า โจทก์เป็นผู้ทรงเช็คตามบทบัญญัติแห่ง ป.พ.พ. มาตรา 904 ฟ้องจำเลยในฐานะผู้สั่งจ่ายเช็คให้รับผิดต่อโจทก์ตาม ป.พ.พ. มาตรา 914 ประกอบมาตรา 989 และรับผิดค่าดอกเบี้ยตามมาตรา 224 คำฟ้องของโจทก์จึงครบถ้วนสมบูรณ์ตาม ป.วิ.พ. มาตรา 172 วรรคสอง แล้ว แม้โจทก์จะมิได้บรรยายในคำฟ้องว่า โจทก์ได้รับเช็คพิพาทมาด้วยมูลหนี้ใดและรับจากผู้ใดตามข้ออ้างของจำเลยก็ไม่เป็นเหตุให้คำฟ้องของโจทก์ที่ชอบด้วยกฎหมายดังวินิจฉัยแล้วกลับกลายเป็นคำฟ้องเคลือบคลุมไปได้ เพราะข้อเท็จจริงตามที่จำเลยอ้างนั้น มิใช่สภาพแห่งข้อหาหรือข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาที่โจทก์จำเป็นจะต้องแสดงไว้ในคำฟ้อง