คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ลงโทษ

ของกลางที่เจ้าพนักงานจับได้จากจำเลย โจทย์ไม่จำต้องอ้างนำส่งศาล การพิจารณาคดีแม้โจทย์จะสืยเพียงพะยานบุคคลเท่านั้นหากเป็นการเพียงพอก็ลงโทษได้ ไม่จำต้องมีของกลางหรือวัตถุพะยาน อ้างฎีกาที่ 619/2479

โจทก์ไม่ได้อ้างคำรับชั้นสอบสวนของจำเลยมาเป็นพะยาน แล้วศาลก็จะยกเอาคำรับมาเป็นพะยานวินิจฉัยเพื่อลงโทษจำเลยไม่ได้

บรรยายฟ้องมาแต่ว่า จำเลยที่ 1 - 2 - 3 ฝ่ายหนึ่งกับจำเลยที่ 4 - 5 อีกฝ่ายหนึ่งมีอาวุธวิวาททำร้ายกันจนเป็นเหตุให้พวกวิวาททำร้ายกันจนเป็นเหตุให้พวกวิวาทกันบางคนมีบาดเจ็บสาหัสขอให้ลงโทษตาม ม.256,258 แม้ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยคนใดเป็นผู้ทำร้าย ก็ลงโทษจำเลยคนนั้นตามมาตรา 256 ไม่ได้คงลงโทษได้ตามมาตรา 258 เท่านั้น

ความผิดตาม ม.299 นั้นไม่จำเป็นต้องประกอบด้วยเหตุฉกรรจืตาม ม.293 และ 294 ทั้งสองอย่าง แต่เพียงอย่างหนึ่งอย่างใดที่ระบุไว้ ใน ม.293และ299 แต่อย่างเดียวก็ลงโทษได้อ้างฎีกาที่ 790/2477 จำเลยมีมีดกระทำการชิงทรัพย์ต้องมีความผิดตาม ม.299

พฤติการณ์ที่ถือว่าข้อเท็จจริงที่โจทก์นำสืบไม่ต่างกับที่ปรากฎในฟ้อง และเป็นข้อที่โจทก์ประสงค์จะให้ลงโทษ

โจทก์ฟ้องว่ามีคนร้ายลักทรัพย์ไป แล้วจับได้จากจำเลยโดยจำเลยลักหรือรับไว้โดยรู้สึกว่าเป็นของร้าย ขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 93,321 จำเลยรับสารภาพ โจทก์จำเลยไม่สืบพะยาน ศาลต้องตัดสินยกฟ้อง

ข้อเท็จจริงในทางพิจารณาได้ความต่างกับฟ้องนั้นต้องเป็นข้อเท็จจริงอันเป็นประเด็นสำคัญในคดีถ้าไม่สำคัญแล้วศาลก็คงลงโทษจำเลยได้
อ้างฎีกาที่ 1176,1177/2482
ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์จำเลยปฏิเสธและว่าจำเลยกับเจ้าทรัพย์แต่งงานกันแต่ยังมิได้จดทะเบียนสมรส เจ้าทรัพย์รับว่าแต่งงานกับจำเลยจริงและทรัพย์ที่ถูกลักนั้นเป็นของบิดาเจ้าทรัพย์ เมื่อเช่นนี้ปัญหาว่าทรัพย์เป็นของใครถือว่าเป็นสาระสำคัญของคดี ศาลต้องพิพากษายกฟ้อง

+จะใช้คำพะยานของจำเลยด้วยกันมาฟังลง+จำเลยอีกผู้หนึ่งมิได้+ฎีกาที่ 94/131 ที่ 633/2469 และ 131/2472

ฟ้องหาว่าจำเลยต่างใช้อาวุธเข้าทำร้ายร่างกายซึ่งกันแลกัน จนมีจำเลยคน 1 บาดเจ็บสาหัสถึงแม้จะไม่กล่าวว่าจำเลยวิวาทต่อสู้กัน ก็เข้าใจได้ว่าตามที่กล่าวนั้นเป็นกรณีวิวาท จำเลยที่ถูกบาดเจ็บถึงสาหัสในที่วิวาทก็ถูกลงตาม ม.258 ด้วย

ไปกระทำอนาจารถึงในห้องของหญิงมีผิด 2 บทคือฐานทำอนาจารและฐาน+กลงโทษฐานกระทำอนาจารซึ่งเป็นบทหนัก