คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ลักทรัพย์

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์เมื่อคืนวันที่ 10 ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลย+การลักเมื่อเวลาราว+ นาฬิกา ของวันคืนวันที่ 10 ดังนี้ไม่เรียกว่าโจทก์ฟ้องผิดวันกลางคืนหมายความถึงเวลากระหว่างตั้งแต่พระอาทิตย์ตกไปจนถึงพระอาทิตย์ขึ้น อ้างฎีกาที่ 1272/2479 และ ที่ 502/2481

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์แล้วนำเอาทรัพย์ไปขายให้แก่ผู้มีชื่อ โดยจำเลยรู้อยู่แล้วว่าเป็นของร้ายได้มาโดยการกระทำผิดกฎหมายดังนี้จะลงโทษจำเลยฐานรับของโจรมิได้

จำเลยเอาลูกกุญแจของเจ้าทรัพย์ไขหีบบรรจุทรัพย์แล้วลักเอาทรัพย์ไปเมื่อโจทก์ไม่ระบุว่าจำเลยได้ลูกกุญแจนั้นมาอย่างไร จะลงโทษจำเลยตาม ม.293(4) มิได้
คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำคุกจำเลย 2 เดือนและรอการลงอาญาไว้โจทก์ฎีกาได้แต่ข้อกฎหมาย
ปัญหาที่ว่าลูกกุญแจนั้นจำเลยอยู่โดยผิดกฎหมายหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง

โจทก์ฟ้องคดียังศาลทหารว่าจำเลยเป็นทหารประจำการกระทำการลักทรัพย์จำเลยให้การรับสารภาพแต่ว่าได้สมคบกันกระทำ+ร่วมกับพลเรือนเมื่อจำเลยไม่มีพะยานหลักฐานใดประกอบข้ออ้างของตนดังนี้ ศาลทหารก็มีอำนาจพิจารณาพิพากษาได้

งัดกุญแจประตูห้องเรือนเข้าไปลักทรัพย์ในเวลาค่ำคืน ต้องมีความผิดตามกฎหมายอาญา ม.294 วรรคท้ายความผิดตามกฎหมายอาญา ม.295 นั้นจะต้องประกอบด้วยเหตุฉกรรจ์อย่างอื่น + ม.293 ไม่ใช่เหตุเวลาค่ำคืนซึ่งมีบัญญัติไว้ใน ม.295 แล้วแต่อย่างเดียว
(หมายเหตุ การงัดกุญแจประตูห้องเรือนไม่เรียกว่าเป็นการไขกุญแจด้วยเครื่องมืออย่างอื่นตาม ม.293(4) ตามฎีกาประชุมใหญ่ที่ 695/2479)

จำเลยเคยต้องคำพิพากษาให้ลงโทษฐานลักทรัพย์มาแล้ว 2 คราวมากระทำความผิดฐานลักทรัพย์ขึ้นอีกดังนี้ ต้องถือว่าจำเลยมีสันดานเป็นผู้ร้าย ลงโทษกักกันแก่จำเลยได้
ความผิดในครั้งก่อนแม้จะเกิดขึ้นและพ้นโทษไปก่อนใช้พ.ร.บ.กักกันฯลฯก็ต้องถือว่าเป็นผู้เคยได้รับโทษจำคุกตามคำพิพากษาตาม ม.8 แล้ว
ระยะเวลาระหว่างโทษครั้งแรกกับโทษครั้งหลังจะห่างกันช้านานเท่าใดก็ลงโทษกักกันได้ ไม่เหมือนการเพิ่มโทษไม่เข็ดหลาบ

พวกจำเลยสมคบกันไปเจาะแลขุดพระเจดีย์เพื่อจะเอาทรัพย์ แต่เจ้าพนักงานจับได้เสียก่อน ต้องมีความผิดฐานพยายามลักทรัพย์โดยโจทก์มิต้องนำสืบว่าในพระเจดีย์นั้นมีทรัพย์ซ่อนฝังอยู่จริง อ้างฎีกาที่ 925/2474

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันลักทรัพย์ รุ่งขึ้นสมคบกันเรียกค่าไถ่ทรัพย์ที่ลักมาหรือรับไว้โดยรู้อยู่ว่าเป็นของร้าย ขอให้ลงโทษตาม ม.295,321 ดังนี้ ศาลจะลงโทษจำเลยตาม ม.321 ไม่ได้ เพราะข้อความที่บรรยายไม่เป็นไปในทางความผิดฐานรับของโจร

จำเลยทำการลักทรัพย์ที่ตำบลหนึ่ง แต่ทำร้ายเจ้าทรัพย์อีกตำบลหนึ่งในเมื่อเจ้าทรัพย์ตามไปทันแม้ฟ้องของโจทก์ระบุสถานที่เกิดเหตุฉะเพาะตำบลแรกก็ลงโทษจำเลยฐานปล้นได้

คน 1 ลักทรัพย์ที่เขาวางลืมไว้แล้วส่งให้แก่อีกคน 1 ซึ่งอยู่ใกล้กัน และรู้เห็นในการนั้นคนนั้นรับมาซ่อนไว้ เจ้าทรัพย์มาตามก็ไม่ได้คืนดังนี้ มีผิดฐานลักทรัพย์ทั้ง 2 คน อ้างฎีกาที่ 728/2458 ที่ 107/2461